มาริสกับวัลยาลาภากรและปาณิศากลับ วัลยาอดกระเง้ากระงอดแบบเด็กสาวไม่ได้ทำให้มาริสหัวเราะออกมา “พี่ยาไปติดใจอะไรคุณภากรละครับเนี่ย”
“ก็น่ารักดีไง” วัลยาหัวเราะเสียงดัง เธอเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมาแบบนี้เสมอ “ไม่รู้ป่านนี้ยัยนีกับตาไมเคิลเป็นไงบ้างนะ หวังว่าครั้งนี้คงสมหวังเสียที”
“แล้วใจคอพี่ยาไม่ห่วงผมเลยเหรอ”
“จะห่วงไปทำไม ถ้ามีใครสักคนทำให้มาริสดื่มน้ำผลไม้ได้นี่...พี่ว่าก็โอเคแล้วละ” วัลยาหัวเราะร่วนและเมื่อขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้วก็อดพูดอีกไม่ได้ “แต่หนูฝนเป็นเด็กดีนะ ห้ามเธอไปหักอกเค้าละ”
มาริสหัวเราะในลำคอ เขาไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ แล้วพารถเคลื่อนออกมาจากสวนสายพิรุณ แต่เสียงหัวเราะใสๆ ก็ยังดังอยู่ในสมองทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“คุณฝนจะไปต่างประเทศหรือเปล่าครับ” บ๊วยถามออกมาเมื่อไม่มีคนอื่นอยู่ในบริเวณนั้นแล้ว
“ก็....” ปาณิศาแสร้งทำหน้าครุ่นคิดทำให้บ๊วยเครียดขึ
