แม่บ้านสาวพรหมจรรย์
บทที่ 4
พราวเนตรแอบมานั่งร้องไห้เงียบๆ อยู่ที่ด้านหลังคฤหาสน์ ใบหน้าของหล่อนบวมช้ำ ที่มุมปากก็บวมเจ่อเช่นกันเพราะถูกอรุณรัตน์ตบตี แต่ผลจากการถูกทำร้ายยังไม่เจ็บปวดสาหัสเท่ากับถูกคีแรนด่าทอโดยไม่ฟังเหตุผล เขาเข้าข้างคนของตัวเองได้อย่างน่ารังเกียจ ไม่เวทนาต่อความรู้สึกของคนใช้เช่นหล่อนบ้างเลย
“คนใจร้าย...”
หล่อนพึมพำต่อว่าเขาทั้งน้ำตา โกรธที่คีแรนไม่มีเหตุผล ก่อนจะสะดุ้งตกใจ เมื่อเสียงลำดวนดังอยู่ด้านหลัง
“พี่ลำดวน”
หล่อนรีบป้ายน้ำตาทิ้ง และหันใบหน้าบวมๆ ของตัวเองกลับไปหาลำดวน
“พี่ไม่น่าให้พราวขึ้นไปทำความสะอาดห้องคุณคีแรนวันนี้เลย” ลำดวนที่ยืนถือกล่องยาอยู่พูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด
“พี่ลำดวนไม่ผิดหรอกค่ะ พราวผิดเองที่อดทนไม่ได้”
หล่อนพยายามฝืนยิ้มแต่กลับเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งเสียมากกว่า
“ถ้าพราวไม่วู่วาม เรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น โชคดีแค่ไหนแล้วที่คุณคีแรนไ
