"...เรียบร้อยดีใช่ไหม" เทวาเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทหลังจากที่เดินกลับลงมาที่ชั้นล่างอีกครั้ง
อินทัชเองก็แอบเห็นว่าสีหน้าของผู้ที่เป็นนายเครียดไปกว่าเดิมมากอยู่เหมือนกัน
"เธอคงเสียใจมากจริงๆ" คำตอบที่ผิดไปจากการคาดหมายส่งผลให้เทวาตวัดสายตามามองหน้าคนสนิทด้วยความสนใจ
"หมายความว่าไง"
"อาหารเย็นไม่ได้กินมาจากที่อื่น ไม่ยอมกินอะไรตั้งแต่กลับมา เหมือนว่าไฟในห้องจะยังสว่างเหมือนเดิมครับ แต่มันก็คงไม่แปลก เธอคงเสียใจมากจริงๆ" เทวาหันมองไปยังทิศทางของห้องนอนชั้นล่าง เห็นว่าไฟส่องสว่างยังเล็ดลอดออกมาให้เห็นจริงๆ
"เรื่องแค่นี้จำเป็นต้องรอให้บอกเหรอว่าควรทำยังไง"
"มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะครับ เธอไม่เหมือนคนอื่นจริงๆ"
"ถ้าลำบากมากก็เอาครอบครัวยัยนั่นออกมาขู่ดิ สุดท้ายก็ต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคนอื่นอยู่ดี"
"ขอโทษนะครับ ผมมีหัวใจ ไม่กล้าทำร้ายคนที่เสียใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจริงๆ" อินทัชก้มหน้าล
