พริมาทำปากยื่นอย่างขัดใจ ก่อนจะอ่านทวนข้อแรกอีกครั้งพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็แทบอยากจะข่วนหน้าคนเขียนสัญญา เมื่อได้ฟังคำพูดของเขาในประโยคถัดไป
“คุณควรจะดีใจนะเพราะความจริงผมไม่ได้อยากทำอย่างที่เขียนไปนักหรอก แต่เป็นเพราะภาวะจำยอมเท่านั้นจำไว้ อ่านข้อต่อไปได้แล้ว” คนพูดพูดออกไปเพราะความหมั่นไส้ จากการเห็นท่าทางคล้ายต่อต้านของหญิงสาว
“ค่ะ” คนถูกเรียกว่าผู้ต้องทำตามเน้นเสียงพูด
แหม..ทำเพราะภาวะจำยอม คอยดูไปเถอะเดี๋ยวเธอจะเปลี่ยนจากภาวะจำยอม เป็นยินยอมพร้อมใจให้ได้ หญิงสาวคิดเพราะความหมั่นไส้ระคนขวางก่อนจะก้มหน้าอ่านข้อต่อไป
ข้อสอง แม้จะไม่ตกอยู่ในสายตาของบุคคลที่สาม “ผู้ต้องทำตาม” ก็จะต้องอยู่ในสายตาของ “ผู้มีพระคุณตลอดเวลา”
คนอ่านพออ่านข้อนี้จบก็เงยหน้าขึ้นเอ่ยถามทันที
“จำเป็นด้วยเหรอคะว่าต้องตลอดเวลา แล้วคุณไม่ต้องทำงานทำการหรือไง” ประโยคหลังถามน้ำเสียงประชด แหม...อยู่ในสายตาตลอดเว
