ขณะที่ปัทมนมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความรื่นรมย์ จนกระทั่งลืมความรู้สึกหมั่นไส้ในตัวนายแพทย์ชื่อประหลาดนั่นลงชั่วคราว นึกอยากจะโห่ร้องออกมานักจากคำพูดของนักเขียนบทที่ตัวเองชื่นชม แม้จะยังไม่มั่นใจนักว่าที่อีกฝ่ายพูดว่าชอบน่ะหมายถึงชอบอะไรกันแน่ระหว่างเค้กกับคน
แต่ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ชวนให้คิดเข้าข้างตัวเองว่าน่าจะเป็นผู้เป็นเพื่อนมากกว่า ด้วยตอนนี้เจ้าตัวแทบจะนั่งเกยอยู่บนตักของเจ้าของคำพูดอยู่แล้ว
นี่ตกลงว่าเล่นละครกันจริงๆ หรือนี่ มันดูสมจริงเกินไปหรือเปล่า ฝ่ายเพื่อนเธอน่ะไม่เท่าไหร่หรอกแต่ฝ่ายชายนี่สิ เมื่อกี้เกือบจะทำถาดหล่นจากมือแล้วกับภาพดื่มกาแฟถ้วยเดียวกัน ถ้าเป็นเรื่องจริงไม่ใช่การแสดง ต้องบอกว่าโรแมนติกสุดๆ คงต้องขอยืมฉากนี้ไปเขียนในนิยายแล้วแหละ
และให้รู้สึกสะอกสะใจกับสีหน้าจืดเจื่อนของแม่ดาราสาวจอมเฟคเป็นยิ่งนัก
“เค้กอร่อยมากเลยหรือจ๊ะพริม กินตุ้ยๆ ไม่พูดไม่จาเลย” เอ่ยถ
