เรื่องสั้น หลวงปราบ & จงรัก จงหลง จงดอมดมของข้า

บทที่ ๒

หญิงสาวที่ชี้หน้าด่าทอกลิ่นจันทร์ มีนามว่า จำปา เป็นบุตรสาวของเจ้าพระยาบุญเรืองและคุณหญิงสำเภา ซึ่งเจ้าพระยาบุญเรื่องเป็นสหายของพระยาโกมล

เธอมีอายุน้อยกว่ากลิ่นจันทร์อยู่สองปี แต่กิริยาท่าทางของเธอ ไม่ใช่ผู้รากมากดีเท่าใดนัก ออกจะเป็นเด็กก้าวร้าวเสียด้วยซ้ำไป

รวมไปถึงเรื่องที่เธอหลงรักหลวงณรงค์ปราบมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย เช่นเดียวกับทางญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย อยากให้ทั้งสองคนได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน จะได้มีหน้ามีตาให้กับสกุล

แววตาโกรธเคือง จ้องเขม็งไปยังกลิ่นจันทร์ที่ยืนก้มหน้าก้มตาไม่ต่อล้อต่อเถียงอีกฝ่ายให้เป็นเรื่องราวใหญ่โต

“ถ้าเช่นนั้นกลิ่นจันทร์ขอตัวก่อนนะเจ้าค่ะ” กล่าวจบหญิงสาวก็เอี้ยวตัวไปด้านหลังเพื่อไปเรือนครัว

“เจ้าจักได้เห็นดีแน่” กล่าวจบ หล่อนก็กระทืบเท้าสองสามครั้งแล้วจากไป แต่ไปอีกทางซึ่งเป็นท่าน้ำที่อยู่ใกล้ ๆ

“พี่ผิง เราไปกันเถอะ เดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน” กลิ่นจันทร์เรียกบ่าวไพร่ ให้ไปยังท่าน้ำ

“เจ้าค่ะ คุณหนู” หล่อนรับคำ ก่อนจะสาวเท้าเดินตามหลังเจ้านายของตน

“พี่ผิง รู้ฤๅไม่ว่าท่านพี่จะกลับมากี่โมงกี่ยาม” หญิงสาวถามด้วยความอย่างรู้ เพราะก่อนหน้านี้ได้มีโทรสารแจ้งข่าวมาว่า เขากำลังเดินทางกลับมายังบ้านเกิด มาพร้อมกับพระยาไกรสร ในอีกสามถึงสี่วันข้างหน้า ซึ่งเป็นวันนี้พอดิบพอดี

“คงไม่เกินชั่วยามเจ้าค่ะ บ่าวเห็นไอ้ยอดเอาเกวียนไปรับแล้วเจ้าค่ะ น่าจักสักสองชั่วยามที่แล้วได้เจ้าค่ะ” หล่อนกล่าวพลางสาวเท้าไปพลาง

“พี่ผิง เมื่อครู่กลิ่นจันทร์เจอน้องจำปา เธอไม่เคยเห็นกลิ่นจันทร์เป็นพี่เลย” น้ำเสียงเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย เมื่อหญิงสาวที่เธอรักเหมือนน้องกลับรังเกียจเธอซะขนาดนี้

“อย่าไปสนใจเลยเจ้าค่ะ คุณหนูจำปาถูกเลี้ยงตามใจมาตั้งแต่เล็ก และกิริยามารยาทก็ไม่สมกับเป็นผู้ดี ทั้งที่บิดาและมารดามีหน้ามีตาในสังคม” หล่อนอดที่จะเอ่ยไม่ได้

“นั้นซิคะ” ว่าแล้วเธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ สายตาจ้องมองไปด้านหน้าที่เริ่มเห็นท่าน้ำ

“บ่าวไม่อยากจักกล่าวกระไรมากมายนักเจ้าค่ะ เป็นเรื่องของเจ้านาย คนรับใช้อย่างบ่าวมสามารถเข้าไปยุ่มย่ามได้เจ้าค่ะ” หล่อนว่าพลางตบปากตัวเองเบา ๆ ที่ไปพูดเรื่องที่ไม่ควรพูด

“ค่ะ กลิ่นจันทร์มีแค่พี่ผิงเท่านั้นที่สนิทและไว้ใจ ขอบคุณพี่ผิงที่ไม่ได้รังเกียจเด็กกำพร้าอย่างกลิ่นจันทร์นะคะ” เจ้าตัวหยุดเดินก่อนจะเอี้ยวตัวหันหลังกลับไปมองบ่าวไพร่ที่อยู่ด้านหลัง

เนื้อตัวมอมแมม เท้าก็เปื้อนดินโคน ก่อนจะเอื้อมแขนไปจับฝ่ามือที่หยาบกระด้างของหญิงตรงหน้าอย่างรักใคร่และนับถือหล่อนเหมือนพี่สาวอีกคน

“หาไม่ได้เจ้าค่ะคุณหนู ไม่ว่าชาติตระกูลของคุณหนูกลิ่นจันทร์จักเป็นเยี่ยงไร บ่าวไม่เคยเอาเก็บมาใส่ใจดอกเจ้าค่ะ แค่คุณหนูดีกับบ่าวก็มากพอแล้วเจ้าค่ะ” ว่าพลางตบมือหญิงสาวที่อายุน้อยกว่าตนเบา ๆ พร้อมกับฉีกยิ้ม

“ค่ะพี่ผิง งั้นเราไปที่ท่าน้ำกันค่ะ ประเดี๋ยวจักไม่ทัน” ว่าแล้วหญิงสาวก็จับมือบ่าวไพร่คนเดิมอย่างไม่รังเกียจ จนหล่อนเผยรอยยิ้มออกมาอย่างดีใจ

เมื่อทั้งสองมาถึงท่าน้ำ ผิงเป็นคนก้าวเท้าลงเรือเป็นคนแรก ก่อนจะเอื้อมแขนไปด้านหน้าเพื่อให้คุณหนูของตนลงตามมา

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณบ่าวไพร่ หลังจากที่ลงมายังเรือแล้ว ซึ่งเป็นเรือขนาดเล็กนั่งได้เพียงแค่สองถึงสามคนเท่านั้น

“จักไปตรงไหนดีเจ้าคะ” บ่าวรับใช้เอ่ยออกมา พร้อมกับจับไม้พายอย่างชำนาญ

“ไปทางโน้นค่ะ น่าจะมีดอกบัวอยู่มากโข” หญิงสาวชี้ไปทางด้านหน้าของเธอ แต่มันกลับอยู่ด้านหลังของหล่อน จากนั้นกลิ่นจันทร์ได้เอี้ยวตัวหันหลังให้บ่าวไพร่

ผิงก็ได้พายเรือไปอีกด้าน ก่อนจะค่อย ๆ พายเรือออกไปอย่างเชื่องช้า เพื่อไม่ให้เกิดอันตรายได้

ใช้เวลาแค่เพียงไม่นาน ทั้งสองก็มาอยู่ในบึงขนาดใหญ่ที่มีดอกบัวเต็มไปหมด หญิงสาวคลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะเอื้อมแขนตัดดอกบัวทีละดอก และดูความเหมาะสมว่าแบบไหนที่นำมาทำอาหารได้ จนหญิงสาวได้มันมาเป็นกอบเป็นกำ

“คะ คุณหนู ระ เรือรั่วเจ้าค่ะ” น้ำเสียงตื่นตระหนกตกใจของบ่าวไพร่ที่อยู่ด้านหลังของกลิ่นจันทร์ได้ร้องบอกเจ้านายของตน

“พะ พี่ผิง พี่ผิงพายเรือเข้าฝั่งก่อนค่ะ เดี๋ยวตรงนี้กลิ่นจันทร์จัดการเองค่ะ” หญิงสาวบอกพลางเอามือวิดน้ำด้วยความไว

“ดะ ได้เจ้าค่ะ” ผิงพยักหน้ารับ และรีบพายเข้าฝั่ง หากทว่ายิ่งพายเหมือนยิ่งไกล เพราะน้ำเข้ามายังเรือเกือบครึ่งลำ

“พะ พี่ผิง พายเรือเลยค่ะ ไม่ต้องสนใจกลิ่นจันทร์ หากเรือจมจริง ๆ พี่ผิงรีบว่ายน้ำตามคนมาช่วยนะเจ้าค่ะ” หญิงสาวกล่าวอย่างร้อนรน เพราะเจ้าตัวไม่ลืมที่ตนเองว่ายน้ำไม่เป็น

“มะ ไม่ได้เจ้าค่ะ บ่าวไม่อาจทิ้งคุณหนูไปที่ใดได้” หล่อนว่าไปพลาง วิดน้ำไปพลาง ก่อนที่น้ำในเรือจะค่อย ๆ สูงขึ้น จนทั้งสองค่อย ๆ จบลงไปพร้อมกับเรือ

หญิงสาวพยายามตะเกียกตะกายพยายามจะหาที่ยึดเหนี่ยว เช่นเดียวกับผิงที่พยายามประคองคุณหนูของตนอย่างทุลักทุเล

แน่นอนว่าแรงผู้หญิงจะไปสู้แรงผู้ชายได้อย่างไรกัน ทั้งสองพยายามดำผุดดำว่าย ในขณะที่กลิ่นจันทร์ค่อย ๆ จมลงไปเรื่อย ๆ แขนทั้งสองข้างตะเกียกตะกายอยู่ข้าง ๆ ผิง ที่กำลังประคับประคองหญิงสาวอย่างทุลักทุเล