หนึ่งเดือนผ่านไป
"พี่บ๊อกจ๋า" เสียงสดใสของหนูนิด เรียกลากยาวมาตั้งแต่หน้าประตูห้องนอน เธอเดินยิ้มสวยเข้ามากอดคนที่นั่งหลังพิงหัวเตียงเล่นมือถือด้วยท่าทีที่ออดอ้อน
"อะไร เรียกซะเสียงหวานเชียว หื้ม" คำหยาบโลนหดหายไป ตั้งแต่ที่หนูนิดประสบอุบัติเหตุ เขาพยายามปรับตัวให้ดีขึ้น ทั้งคำพูดและการกระทำ รวมทั้งอดีตที่มันทำร้ายทั้งเขาและเธอให้เจ็บปวด ตอนนี้เขากำลังเริ่มต้นทำปัจจุบันให้น่าจดจำแก่หนูนิด
"ที่นี่สวยหนูอยากไปจัง" หนูนิดเปิดภาพสถานที่ท่องเที่ยวที่มีคนรีวิวให้เขาดู เธอขยับตัวนั่งพิงหัวเตียงข้าง ๆ เขา แล้วแขนแกร่งแข็งแรงก็โอบกอดเธอไว้
"ไหน?" เขาชะเง้อคอมองหน้าจอของเธอ
"นี่ไง ๆ อยากไป...หนูอยากไปถ่ายรูป อยากแต่งตัวสวย ๆ ถ่ายรูปกับดอกไม้พวกนี้" เธอชี้นิ้วแล้วพูดออกมาอย่างร่าเริง
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอยังไม่สามารถจดจำอะไรได้ แค่เธอเปิดหัวใจยอมรับผู้ชายคนนี้ให้ดูแล และเริ่มต้นใหม่กับเขา ทุก
