เพราะเธอเป็นของฉัน

แค่ผนังกั้น

​

นารินนั่งเล่นน้ำตกที่ไหลผ่านที่พัก บรรยากาศดีสุด มือบางหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปแล้วส่งให้พิมดาวดู ภัทร์แอบถ่ายรูปเธอยามเผลอไว้หลายรูปแล้วเดินไปหา

"ส่งไปให้ใครดูครับ"

เค้าถามอย่างอยากรู้

"เพื่อนค่ะชื่อพิม"

นารินตอบ ภัทร์เดินมานั่งข้างๆแล้วโอบตัวเธอมาใก้ลๆ ก่อนจะถ่ายรูปเธอกับเค้าเป็นรูปแรก

"จำไว้นะนา ที่นี่เป็นที่แรกที่เราเซลฟี่ด้วยกัน"

นารินยิ้มกว้างออกมา ด้านหลังเป็นสวนเงาะที่กำลังออกลูกอยู่เต็มต้น ภาพเธอกับเค้าภาพแรกเกิดขึ้นที่นี่

อาหารมื้อค่ำเป็นอาหารชุดเรียบง่าย ผัดบวบ ต้มจืดตำลึง และ น้ำพริกปลาทู มีเงาะกับมังคุดเป็นของหวาน

"ค่าที่พักของนาเท่าไหร่คะ"

นารินถามออกมา เพราะรู้ดีว่าค่าห้องค่าน้ำมันของเค้าเบิกได้ แถมยังมีเงินล่วงเวลาอีกด้วย ภัทร์ส่ายหน้า

"ผมชวนนามาเที่ยวนะ จะให้จ่ายได้ไง เอาเป็นว่าวันหลังนาเลี้ยงข้าวผมคืนละกัน" นารินย่นจมูก แล้วบ่น

"พูดแบบนี้ตลอดเลย นาไม่เคยได้เลี้ยงภัทร์คืนสักที" ภัทร์บีบจมูกเบาๆ"เอาน่า ผมเลี้ยงนาได้แล้วกัน"

ท่ามกลางความมืดมิดในสวนผลไม้ แสงดาววิบวับบนฟ้า

"สองทุ่มที่นี่เงียบสนิทเลย ไม่เหมือนในกรุงเทพ สองทุ่มบางวันยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย"

นารินบ่นออกมา ภัทร์บอกว่าให้เข้าไปอาบน้ำก่อนวันนี้ร้อนกันมาทั้งวันแล้ว นารินรับคำแล้วเดินแยกเข้าห้องตัวเองไป ร่างบอบบางนั่งบนโซฟาหวายที่จัดไว้ให้เเล้วยิ้มออกมา แฟน แฟน นี่เธอมีแฟนวันนี้เองใช่ไหม นารินเอาผ้าปิดปากแล้วกรี้ดออกมา กลัวคนข้างห้องจะตกใจกับเสียงกรี้ดของเธอ แฟนเธออยู่ห้องติดกันแค่ฝาผนังกั้นนี่เองนาริน หญิงสาวยิ้มออกมาแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า

"นา นอนหรือยัง คุยกันหน่อยสิ"

เสียงเรียกดังหน้าห้อง ภัทร์สวมเสื้อยืดตัวบางกับกางเกงนอน ผมเปียกชื้นน้อยๆคล้ายกับเจ้าตัวเพิ่งสระผมเสร้จ นารินมองชุดนอนตัวเองแล้วเปิดประตูออกไป "ผมมาคุยด้วย ในห้องนะนา ข้างนอกแมลงเยอะ "

ทีวีเปิดเอาไว้ให้เพียงในห้องมีเสียง นารินตอบข้อความในเฟสบุ้กอยู่สักพักก็ได้ยินเค้าเปิดกระป๋องน้ำดื่มที่ถือติดมือมา

"พรุ่งนี้มีงานอีกเยอะไหม"

นารินถาม ภัทร์ส่ายหน้า "

เหลือดูแดด ดูพระอาทิตย์ ดูแสงอีกนิดนึงก็กลับได้แล้ว ทำไมเบื่อหรอ "

เค้าถาม "ป่าวมารอแฟนเบื่อได้ไงละ" นารินตอบออกไป ภัทร์หน้าแดงขึ้นทันที

"ดีแล้ว ที่รู้ตัว ทีนี้ถ้ามีใครถามก็บอกเค้าไปว่ามีแฟนแล้ว" ภัทร์บอกเสียงเรียบขัดกับหน้าตาตัวเองที่กำลังแดงขึ้นทุกที

"แล้วพวกที่ออฟฟิศละ ภัทร์ว่าไง"

"เราไม่ได้ปิดนะ แต่ก็ไม่ได้ประกาศว่าคบกัน ให้เค้าดูกันเอาเอง เพราะผมแสดงออกตลอดเวลาอยู่แล้วว่านาเป็นคนพิเศษ"

นารินใจสั่นระรัว เธอรู้ว่าเค้านะหวาน แต่ไม่คิดว่าจะหวานขนาดนี้

"คืนนี้ผมนอนห้องนี้ได้ไหม" เค้าถามออกไปตามตรง นารินส่ายหน้าท่าทางจริงจัง

"ถ้านากลัว ผมยินดีจะมานอนเป็นเพื่อนนาเอง แต่ถ้านาโอเคนอนได้คนเดียว ผมก็จะนอนห้องผม"

ภัทร์รีบพูดออกมา กลัวเธอจะเข้าใจผิด นารินยิ้มออกมาแล้วดูนาฬิกา

"สี่ทุ่มแล้ว นอนนะภัทร์ นาง่วงแล้ว"

นารินตัดบท เธอกำลังกลัว กลัวใจตัวเองจะยอมเค้านั่นเอง ภัทร์ลุกขึ้นทันที นารินเดินตามไปล้อกห้อง เค้าหยุดเดินแล้วหันหน้ามา กอดเธอเอาไว้ แล้วก้มลงหอมที่ผมเธอเบาๆ

"ฝันดีนะนารินของภัทร์"

นารินยิ้มหวานอยู่บนเตียงเพียงลำพัง เสียงแมลงกลางคืนออกหากิน ดังน้อยๆแต่เธอก็ยังได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นอยู่ดี คนบ้า บ้าที่สุดจะให้เป็นโรคหัวใจตายไปเลยใช่ไหม นารินยิ้มกับตัวเองแล้วนอนหลับไป

ภัทร์ยิ้มกับหน้าจอมือถือตัวเอง เค้าเช้กอินที่นี่เมื่อมาถึง งานวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี งานแค่นี้เค้ามาคนเดียวก็ได้ สบายอยู่แล้ว แต่อยากพาคนตัวเล็กมาเดินชมสวน พักผ่อนบ้าง เพราะเธอทำแต่งานทุกวัน ป่านนี้เขินแย่ไปแล้วมั้ง นารินบอกทุกอย่างทางสีหน้าและแววตา ยามเธอเขินอายเพราะเค้า เป็นโมเม้นท์ที่น่ารักที่สุด ภัทร์ยิ้มแล้วนอนหลับไป