ตอนที่ 5
2216 คำ
ชานส์จูบลาเรจีน่า เขากับโคจิม่าช่วยพยุงเดวิดไปโรงพยาบาล สรุปแล้วเดวิดก็ไปทำงานไม่ไหว หลังตรวจสุขภาพเดวิดต้องนอนดูอาการสักระยะ ความดันของเดวิดมากกว่าปกติ เพราะเครียดกับงานบวกกับพักผ่อนน้อยเกินจำเป็น หมอไม่วางใจให้เขากลับบ้าน
“เดี๋ยวฉันโทรไปลาให้แล้วกัน ถ้าเขาตื่นแล้วโทรบอกด้วยนะ” โคจิม่าเดินไปโทรหาที่สถานนี
เป็นอันว่าวันนี้ก็ไม่ได้ไป ที่สถานนีขาดเจ้าหน้าที่ไปหลายนาย คนที่อยู่เป็นเพียงเจ้าหน้าที่อาสาเท่านั้น...เวรแล้วสิ มือถือของเขาดัง
“ครับผู้กำกับดีน”
“ผมได้ข่าวแล้ว เขาเป็นไงบ้าง”
ชานส์มองเดวิดที่หลับอยู่ แขนเขามีสายน้ำเกลือกับสายเครื่องตรวจการเต้นของหัวใจ ชานส์ถอนหายใจ
“ยังไม่ดีขึ้นเลยครับ”
“งั้นเหรอ แล้วหมอว่าไงบ้าง”
“ความดันขึ้น...และเขา...มีสิทธิ์ที่หลอดเลือดสมองแตกด้วย”
เสียงผู้กำกับดีนหดหู่เมื่อได้ยินอาการป่วย “พระเจ้า...ผมผิดเองที่ให้เขาเข้าเวรหลายคืนติดต่อกัน”
“คุณรู้ดีแก่ใจว่าใครผิด”
ถึงจะคับแค้นใจแต่ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ คงต้องยอมกันไปก่อน
“มีความคืบหน้าเกี่ยวกับคดีบ้านพักประธานาธิบดี ไว้คุณกลับมาก่อนเราค่อยคุยกันเรื่องนี้ ยังไงก็โทรบอกผมด้วยนะ”
“ครับ” ชานส์วางสาย เขารู้ดีเพราะสองพ่อลูกโฮแม็กกี้ตั้งใจทำงานเอาหน้าโดยไม่สนว่าเจ้าหน้าที่คนอื่นจะเป็นยังไง กลายเป็นว่ามีเจ้าหน้าที่หยุดงานแทบหมดสถานนี คนที่ทำงานต้องทำควบหลายกะ
หมอกับพยาบาลเดินเข้ามาในห้องพัก “มาตรวจอาการของเจ้าหน้าที่เมอร์ริซ่าครับ”
ชานส์หลีกให้หมอกับพยาบาลทำงานไป เขาเดินไปทางหน้าต่างหวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี เขาหันไปพอดีกับที่หมอตรวจเสร็จ
“เป็นไงบ้างครับ”
“ผมไม่อยากให้เขากลับบ้านตอนนี้ อาการไม่หนักหนาอะไรแต่ความดันจะขึ้นอีกเมื่อไหร่ขึ้นอยู่กับเวลา ผมเขียนตัวยาที่คุณเจ้าหน้าที่ต้องใช้แล้ว อีกสองสามชั่วโมงนางพยาบาลจะเข้ามาให้” หมอเห็นชานส์ทำหน้ากังวล “อย่าเครียดไปเลยคุณโฮวินสันต์เราจะรักษาเขาเต็มที่ เขาเข้มแข็งกว่าเจ้าหน้าที่ที่ผมเคยเห็น ทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดีเชื่อเถอะ”
ชานส์ยิ้มขอบคุณหมอ เขารอจนพวกเขาออกไปกลับไปนั่งข้างเตียงต่อ เดวิดคงไม่ตื่นง่าย ๆ ต้องรอพรุ่งนี้สินะ
โคจิม่าเดินเข้ามา “ยังไม่ตื่นเหรอ”
“ยังเลย...ครับ”
‘กี่โมงแล้วเนี่ย’
ชานส์ขยี้ตามองนาฬิกา...แต่ภาพตรงหน้า...เป็นตึกร้างน่าจะเรียกว่าโรงพยาบาลร้างมากกว่า เขารุดออกจากห้อง มองซ้ายมองขวาไม่มีใครอยู่เลย เขาเดินเลาะไปตามทางนอกหน้าต่างแสงสว่างวาบ ๆ ข้างนอก เขามองออกไป
ท้องฟ้าเป็นสีแดงอมม่วงเหมือนสีของเลือด เมฆสีดำทมึนลอยแผ่กว้างอยู่เหนือหัว ตึกราบ้านช่องพังยับเยิน ไม่มีอะไรเหลือเลย เขาหาทางออกมาจากโรงพยาบาลร้างได้แล้ว เงียบกริบไม่มีการเคลื่อนไหว
“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย”
เสียงประหลาดดังจากด้านบน เขาหันไปมอง เงาทะมึนดำโฉบผ่านเขาไปลมพัดกระโชกแรง เขาปลิวตามแรงลมเสียงกระพรือปีกดังเข้ามาใกล้ เขามองขึ้น...มังกรสีดำตัวใหญ่บินวนอยู่รอบ ๆ เมืองด้านหน้า เขาวิ่งตามไปดูกลุ่มคนมีคนรอดชีวิตทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่ พวกเขากรีดร้อง ชานส์เพ่งมองตามตัวคนข้างล่างนั้นเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและเลือด
มังกรส่งเสียงดังอีกระลอก เสียงของมันดังถึงขนาดที่ต้องเอามืออุดหูเลยทีเดียว เมื่อมันหยุดร้อง ทุกคนหันมองบนตึกสูงตรงหน้าพวกเขา ชานส์เห็นชายในชุดสีดำยืนอยู่ด้านบน ชายคนนั้นยกมือข้างหนึ่งขึ้น มังกรบินไปอยู่บนตึกเดียวกับเขา มันเอียงคอให้เขาลูบก่อนมองคนเหล่านั้นปานจะกลืนกิน
“ไม่นะ...”
ชายคนนั้นยกมือข้าวขวาปรากฎลูกบอลสีดำขยายใหญ่ขึ้น มันลอยขึ้นไปข้างบน พอเขาชี้มือไปทางผู้คนบอลสีดำพุ่งไปหาพวกเขาด้วยความเร็ว เมื่อบอลสีดำกระแทกลงพื้นมันระเบิด ลูกไฟสีส้มพุ่งสูงแผ่วงกว้างไปทั่วทิศ ควันจากระเบิดพุ่งมาทางที่ชานส์ยืนอยู่แล้วชานส์สะดุ้งตื่น
พักนี้เขาฝันบ่อยมากบ่อยจนเหมือนเป็นรางร้ายอะไรซักอย่างที่จะเกิดขึ้น เขาพยายามชั่งใจไม่คิดถึงมัน เขากำลังจะลุกไปล้างหน้าเดวิดขยับตัวพอดี
“เดวิด!” ชานส์วิ่งไปหา “คุณเป็นไงบ้าง”
“ตัวเบาโหวงเลย” เสียงเดวิดแหบแห้ง “ผมอยากดื่มน้ำ”
“แปปนะ” ชานส์หยิบน้ำมาให้ “ค่อย ๆ ดื่ม”
เดวิดจิบไปสองอึกก่อนส่ายหน้า “พอแล้ว”
“โอเค” เขาวางแก้วน้ำแล้วกดปุ่มเรียกหมอให้เข้ามาในห้อง
ใช้เวลาแค่ห้านาที หมอก็เข้ามาในห้อง เมื่อเขาเห็นเดวิตตื่นแล้ว เขาไม่รอช้ารีบตรงมาใช้ที่ฟังเสียงหัวใจ ฟังบริเวณหัวใจของเดวิดพร้อมตรวจดูปริมาณความดัน ก่อนยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“อาการดีขึ้น คืนนี้รอดูอีกคืนถ้าเขาโอเคขึ้นคุณพาเขากลับบ้านได้เลย”
“ขอบคุณครับ” หมอเดินออกไป ชานส์นั่งปลายเตียง “เดี๋ยวได้กลับบ้านแล้ว”
“ไม่คิดว่าจะได้เป็นคนป่วยเอง”
“คิดมากน่า ผมเองก็เป็นคนป่วยเหมือนกันจำไม่ได้เหรอ”
“สาว ๆ” โคจิม่าเข้ามาในห้อง
“พี่ไปไหนมา”
“ที่สถานนีไม่มีใครอยู่เลย ฉันต้องไปบอกพวกเขาเอง” โคจิม่าหงุดหงิดไม่หาย “แล้วนายเป็งไงบ้าง”
“ก็...โอเคครับ”
“ดีแล้ว ฉันอยู่เฝ้าต่อเองนายพักเถอะ”
“ผมนอนไปเยอะแล้ว ผมไหวครับ” ชานส์ยิ้มแห้งเขาไม่อยากหลับตอนนี้ เดี๋ยวได้ฝันแบบเมื่อกี้อีกแน่
ชานส์ออกมาจากห้องโทรหาเรจีน่า ดังครั้งแรกรับทันที
“ชานส์คะ”
“เฮ้คนสวย เป็นไงบ้าง”
“ดีค่ะ พี่ทันย่ามาอยู่เป็นเพื่อนฉันจนกว่าคุณจะกลับบ้าน เดวิดเป็นไงบ้างคะ”
“ดีขึ้นแล้วรอดูคืนนี้อีกคืน เฮ้อ...แล้วก็ได้เวลากลับไปทำงาน”
เธอหัวเราะ “หยุดจนเคยตัวแล้วสิ”
“นั้นแหละผม...แล้วจะรีบกลับนะ”
“เจอกันค่ะ”
ลอร์ดแดร็กคิวล่ากลับไปแล้ว เขาเป็นชายที่ชิวไปซะทุกเรื่อง ตั้งแต่รับตำแหน่งแทนพ่อของเขา ชายที่ได้ชื่อว่าเหี้ยมโหดที่สุดในโลก กลายเป็นปุ๋ยผงด้วยน้ำมือลูกชายตัวเองหรือก็คือ ‘ลอร์ดแดร็กคิวล่า’ ชายที่ฆ่าได้แม้กระทั้งพ่อตัวเองคลาดสายตาไม่ได้เลย ยังดีที่ทั้งคู่กลายเป็นพันธมิตรกัน ในสงครามครั้งนั้นนับเป็นข่าวดี เพราะฝั่งตอนกลางกับฝั่งใต้ไม่ถูกกันแต่ไหนแต่ไร ในยุคราชันย์ที่สองความรุนแรงทวีขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ก็ดีจะได้ปล่อยวางไปเรื่องหนึ่งและอีกเรื่องที่ต้องเคลียร์
“อีกไม่นาน”
‘ใช่อีกไม่นานเวลาจะหมดสำหรับยุคเก่าและเริ่มสำหรับยุดใหม่’
กลับไปที่สถาบัน แล็คลูกชายคนโตของนายท่านนั่งเขียนรายงานอยู่ที่โต๊ะข้างห้องหลอดแก้ว ใช่เวลานานพอควรกว่าจะทำเสร็จ พอเสร็จจากตรงนี้เขามักกลับบ้านไปเล่นกับเจ้าตัวเล็กและอยู่กับน้องชายฝาแฝด เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ตราบใดที่ร่างโคลนของพ่อเขายังอยู่ ไม่มีที่ไหนปลอดภัย
กระนั้นเวลาก็มากพอที่จะคิดแผนการได้หลายอย่าง...อย่างเช่น วันนี้ที่ต้องมีสักคนโดนกับดักที่ร่างโคลนนายท่านทำเอาไว้
ใช่แล้วก็พอดีกับที่แล็คเดินออกมาข้างนอก แท่งเหล็กจากตึกที่ก่อสร้างข้าง ๆ ร่วงลงมาเป็นห่าฝน ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วไม่มีหนทางรอด...และทุกอย่างก็เงียบไป
ลอร์ดแดร็กคิวล่าที่นั่งรถกำลังกลับไปยังบ้านของเขา เขานึกถึงเรื่องที่คุยกับนายท่านและเพราะอะไรที่ทำให้นายท่านถึงคิดอะไรที่คาดไม่ถึง ไม่อยากสูญเสียครอบครัวอีกหรืออำนาจล้นฟ้าที่นายท่านกำลังได้มาครอบครอง ก็ไม่แน่ ใครจะไปเดาใจนายท่านถูก ชอบคิดอะไรแปลกจากชาวบ้านชาวช่องเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แถมแต่ละเรื่องเจ้าตัวอำมหิตซะด้วย ร่วมงานด้วยกันต้องคิดให้มากหน่อย
“คุยเรื่องอะไรกันงั้นเหรอครับ” ชายที่ขับรถเอ่ยถามเมื่อขับมาไกลพอ
“สับเพเหระ ธุรกิจงี่เง่า สารทุกข์สุกข์ดิบเรื่องเดิม ๆ ไม่น่าสนเท่าไร”
คนขับรถหัวเราะเบา ๆ ก่อนเปลี่ยนเป็นสงสัย
“แต่ว่านะเป็นชายที่...คาดเดายากจริง ๆ อยากรู้จังเขาคิดอะไรอยู่ถึงได้คิดแต่ละอย่างขึ้นมา ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ ที่สถาบัน จะเอายังไงต่อล่ะครับ”
“ยังไงคอยตามดูไง ดูว่าเรื่องจะลงเอยยังไง”
แฮร์รี่กำลังตรวจตราประจำวัน วันนี้เป็นอีกวันที่เขาเบื่อหน่ายที่สุดในชีวิต โฮแม็กกี้สองพ่อลูกนั้นสั่งงานไม่ลืมหูลืมตา เจ้าหน้าที่หลายนายลาหยุด ไม่เว้นแม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูงหลายนาย ผลกรรมมาตกที่เจ้าหน้าที่อาสาและเจ้าหน้าที่บางคนที่ทำงานประจำ แฮร์รี่เองก็โดนไปด้วย เดวิดเข้าโรงพยาบาลไปแล้วหนึ่ง ยังไม่อยากนึกถึงตัวเองเลย
“ให้ตายสิ”
แฮร์รี่ขับไปตามทางปกติ รถกระบะเลนสวนจู่ ๆ เกิดหักเลียวกระทันหันพุ่งมาหารถของแฮร์รี่ เขาหักหลบเข้าข้างทางแต่ไปชนกับรถตู้ที่ขับมา รถกระบะคันนั้นชนระเนระนาดยาวไปหลายซอย ทุกอย่างหยุดนิ่ง แฮร์รี่พังกระจกรถเขาปีกออกมา รถที่โดนชนทุกคันพังยับเยิน
แฮร์รี่หยิบมือถือกดหาสถานนี “เรียกศูนย์นี่เจ้าหน้าที่โรสลาเวนเดอร์ มีเหตุชนกันที่...ฮัลโหล...เรียกศูนย์...” มือถือเขาไม่มีสัญญาซะงั้น
เขาเก็บมือถือเข้ากระเป๋ารีบวิ่งไปดูรถที่พลิกคว่ำใกล้ ๆ เขา
“คุณครับ”
“ช...ช่วยผมที”
“อย่าพึ่งขยับ การช่วยเหลือกำลังมา” เสียงร้องโอดโอยดังทั่วถนน
“นั้นอะไร!”
หลายคนมองท้องฟ้า หลุมสีดำที่เกิดขึ้นขยายใหญ่ขึ้นพร้อมมังกรสีดำพุ่งออกมา เสียงมันก้องกังวาน และเมื่อปีกใหญ่หนากระพือทีนึง ก็เกิดลมแรงพัดทุกสิ่งทุกอย่างกระจัดกระจายคนละทิศละทาง แฮร์รี่วิ่งหลบเข้าไปในตึกมองมังกรตัวนั้นไปด้วย มังกรบินวนไปทั่วเมืองเหมือนหาอะไรบางอย่าง
หลุมดำอีกหลายหลุมปรากฎขึ้นพร้อมกัน...มังกรหลายสิบตัวบินว่อนออกมาเต็มท้องฟ้า ผู้คนหนีตายอลหม่าน แฮร์รี่เห็นจังหวะหนีเขารีบวิ่งจ้ำไป มังกรตัวแรกที่ออกมาบินโฉบมาตรงหน้าเขา เขาถลาไปกับพื้นพยายามลุกขึ้นวิ่ง แต่ตาสีแดงก่ำของมังกรจ้องมองเขา
‘ขยับไม่ได้’
เจ้ามังกรหันไปด้านขวา ทำให้เห็นชายชุดดำที่นั่งอยู่บนหลังมังกร มองลงมาที่แฮร์รี่ เขามองไม่เห็นใบหน้า ใบหน้านั้นซ่อนอยู่ในฮูดสีดำ ก่อนที่หัวของชายชุดดำจะกระตุกมองไปข้างหลังเขา
รถถังของทหารตรงมาทางเขา รถถังสิบกว่าคันเตรียมยิง
“ทหารเหรอ” หน่วยความมั่นคงพวกเขามาถึงเร็วมาก รู้ได้ยังไงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น นายทหารที่แต่งตัวเหมือนนายพลยกมือให้สัญญาเตรียม แฮร์รี่หลบให้พ้นทางจังหวะเดียวกับ...
ชายชุดดำเริ่มเคลื่อนไหว เขาหยิบดาบสีขาวขึ้นมาจากฝักดาบที่หลังชูมันขึ้น เปลวเพลิงล้อมรอบตัวดาบแล้วตวัด ตวัดเพียงครั้งเดียวทุกอย่างมลายหายไปกลายเป็นทะเลเพลิงสีส้มแดง
แฮร์รี่มองภาพตรงหน้าเขานิ่งงัน ชายชุดดำอีกคนที่ขี่สัตว์ประหลาดที่เหมือนม้าผสมมังกรสีของมันดำสนิท ปากของมันเต็มไปด้วยฟันแหลมคม เท้าของมันทั้งสี่ข้างมีแต่เล็บครบกริบพร้อมเฉื่อนทุกอย่างที่ขว้างหน้า เขาลงมาจากตัวสัตว์ประหลาด ตรงปรี่เข้ามาจับตัวแฮร์รี่พาดไว้บนหลังสัตว์ประหลาดนี้
ชายชุดดำคนก่อนหน้า เก็บดาบเข้าฝักก่อนบังคับบังเ**ยน มังกรทะยานขึ้นสู่ฟ้าหลุมดำปรากฎอีกครั้ง พร้อมกันนั้นมังกรหลายสิบตัวตามเขาเข้าไปในหลุมนั้น ส่วนชายชุดดำที่บังคับม้าปีศาจบังคับให้ม้าวิ่งเข้าไปในกระจกที่เปลี่ยนเป็นหลุมดำ
แล้วทุกอย่างก็จบลง...
- ผู้เขียน
