๔๗
"ถอดออกไปสิ เราหายมานานแล้วนะคะ" คนที่อยู่ใต้ร่างร้องบอก ในยามที่ลอบมองเสี้ยวใบหน้าคมคายของคนที่ยังฝังตัวตนไว้ในร่างของเธอปลายจมูกเชิดรั้นแอบฝังลงที่แก้มสากเบาๆ และเห็นว่า การกระทำของเธอทำเขาอมยิ้มออกมา
"ยังไม่หายคิดถึงเลยนะ เธอหายคิดถึงฉันแล้วเหรอ"
"คะ คิดถึง แต่ว่าทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ ทุกคนอยู่ด้านนอกกันหมดเลย"
"ถูกต้องครับ ทุกคนอยู่ด้านนอกกันหมดเลย" น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยถ้อยคำดูมีความหมายจนคนฟังใจสั่น หญิงสาวกัดปากตัวเองเบาๆ พอเขาขยับเอวสอบเนิบนาบ เธอเข้าใจทันทีว่าที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไง
"คะ คุณ..."
"ทุกคนอยู่ด้านนอกกันหมดเลย เหมือนเขาตั้งใจเปิดทางให้เราเลยนะ"
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คุณจะมาเฉไฉเอาเองแบบนี้ไม่ได้นะ"
"คนมันคิดถึงเมีย เอาอะไรมาฉุดมารั้งมันก็ขวางไม่อยู่หรอกนะ"
"อึก... อ๊าส์" ริมฝีปากอวบอิ่มเปล่งเสียงครางลั่นในยามที่ริมฝีปากร้อนประกบครอบครองดูดดุนที่ยอดถันอย
