Rolex Talk
ผมมองตรงไปที่ลูกพีชซึ่งอยู่ในอ้อมแขนไทม์ สีหน้าเธอซีดเซียวผิดปกติจนผมรู้สึกเป็นกังวล นานมาแล้วที่ผมต้องทนเก็บความรู้สึกไว้ในใจเพียงคนเดียว ใครๆต่างก็รู้ว่าผมเป็นคนพูดไม่เก่งและมักจะทำอะไรตรงข้ามกับความคิดเสมอ เช่นเรื่องที่ผมทำร้ายลูกพีช
ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน วันแรกที่ลูกพีชเข้ามาเป็นสมาชิกในบ้าน ตอนแรกผมไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่เพราะพ่อกับแม่เอาแต่สนใจเธอทำให้ผมรู้สึกน้อยใจและพาลไม่ชอบหน้าลูกพีช แต่นานวันเข้าความรู้สึกก็เปลี่ยนไป ถึงเราจะไม่สนิทสนมกันแต่ทุกวันที่เห็นหน้า เห็นรอยยิ้ม ได้ยินเสียงเธอพูดคุยหัวเราะก็เปลี่ยนความรู้สึกผมไปเรื่อยๆจนกระทั่งวันที่ไทม์มาหาผมที่บ้าน วันที่สองคนนั้นได้เจอกัน
ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดอะไรของลูกพีช แต่เป็นผมที่มันบ้าคิดเอาเองว่าเธอทรยศผมทั้งๆที่ผมไม่เคยบอกความในใจกับเธอเลยสักครั้ง และเพราะความคิดบ้าๆในหัวผมมันทำให้ผมเผลอทำเรื่องเลวร้ายกับลูกพี
