รักร้ายนายป่าเถื่อน

โมโห

@มหาลัย

Lookpeach Talk

"พีช!"

เสียงไทม์ที่เรียกหาทำให้ฉันรีบเปิดประตูและพุ่งตรงเข้าไปสวมกอดเขาทันที

"พีชเป็นไงบ้าง ไทม์เป็นห่วงแทบแย่รู้มั๊ย!"

"พีชเผลอหลับไปแบตก็หมด"

ฉันตอบเสียงอ่อน ไทม์ลูบหัวฉันและหัวเราะเบาๆก่อนจะพูดขึ้นมา

"ง่วงแต่มานอนในห้องน้ำเนี่ยนะ"

"พีชขอโทษ"

ไทม์ส่ายหน้าก่อนจะจูงมือฉันออกมาจากห้องน้ำโดยไม่ลืมหันไปขอบคุณยามที่อุตส่าห์มาเปิดห้องน้ำให้ในเวลานี้

"กลับกันเถอะ"

ฉันพยักหน้ามองมือไทม์ที่จับมือฉันแน่นก่อนจะมองใบหน้าเข้าที่มีเหงื่อผุดขึ้นมา ไทม์ตามหาฉันอย่างเหน็ดเหนื่อยและดีกับฉัน เป็นห่วงฉันมากมายขนาดนี้...ฉันจะทิ้งเขาลงยังไง

"ไทม์"

ฉันเรียกเขาให้หันมาก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"พีชรักไทม์นะ"

เขายิ้มและก้มจูบลงบนหน้าผากฉันก่อนจะตอบกลับมา

"ไทม์ก็รักพีช...รักมากด้วย"

น้ำตาฉันไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตโดยที่ไม่สามารถบอกอะไรไทม์ได้เลย ฉันไม่อยากให้เขาเจ็บปวดหรือเสียใจ ฉันอยากให้เขามีความสุขไม่ต้องมารับรู้ว่าฉันได้กลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว

"ไทม์พีชว่าเรา..."

"ลูกพีช!"

Lookpeach End

เสียงคุ้นหูดุดันทำให้ลูกพีชสะดุ้งหันไปมองด้วยสายตาตื่นกลัว มือเล็กกำเสื้อแฟนหนุ่มแน่นแล้วค่อยๆหลบไปด้านหลังเขาโดยมีสายตาโรเล็กซ์มองจ้องอยู่

"ฉันว่าจะโทรบอกแกพอดีว่าเจอลูกพีชแล้ว"

ไทม์พูดกับโรเล็กซ์แต่อีกฝ่ายไม่สนใจตรงเข้ามากระชากแขนเล็กอย่างแรง

"เฮ้ย! ไอ้โร!"

ไทม์ตกใจเมื่อเห็นแฟนสาวถูกพี่ชายบุญธรรมของเธอกระชากแขนอย่างแรงจนร่างเซปะทะกับอกแกร่งดังปึก!

"กลับบ้าน!"

"ทำไมต้องรุนแรงด้วยวะ ลูกพีชเป็นน้องแกนะเว้ย!"

ไทม์ดึงลูกพีชกลับมาแล้วกอดเอาไว้แน่นเขาเห็นสายตาของโรเล็กซ์แล้วไม่ค่อยไว้ใจให้ลูกพีชกลับไปด้วย

"ฉันบอกให้กลับบ้าน!"

ลูกพีชตัวสั่นเงยหน้ามองไทม์ด้วยสายตาอ้อนวอน เขาจึงคิดว่าลูกพีชน่าจะกลัวถูกพี่ชายทำโทษจึงอาสาไปส่งเธอแทน

"แกจะเย็นๆเดี๋ยวฉันไปส่งลูกพีชเอง ยังไงฉันก็เป็นแฟน..."

"หุบปาก!"

โรเล็กซ์ตวาดขึ้นมาด้วยเสียงดุดันทำให้ไทม์ชะงักมองเพื่อนสมัยเด็กด้วยสายตางุนงงที่จู่ๆเขาก็มีท่าทางเหมือนโมโหอะไรมากแถมยังจ้องหน้าด้วยสายตาแปลกๆ

"เป็นอะไรของแกวะ! ลูกพีชแค่เผลอหลับไปในห้องน้ำแบตก็หมด เรื่องแค่นี้ทำไมต้องโมโหด้วย!"

โรเล็กซ์ไม่ตอบและเดินกลับไปที่รถก็จะขับออกไปรวดเร็วทิ้งให้ไทม์ยืนมองด้วยความแปลกใจกับท่าทีของเพื่อนสมัยเด็ก

"ฮึก!"

"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคนดี ไอ้โรมันคงเป็นห่วงก็เลยโมโหมากไปหน่อย"

ไทม์เอ่ยและลูบหัวคนตัวเล็กที่สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร แขนเรียวกอดแฟนหนุ่มแน่นก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างตัดสินใจ

"วันนี้พีชขอไปนอนบ้านไทม์ได้มั๊ย?"

"ทำไมล่ะ?"

"พีชแค่อยากอยู่กับไทม์ อีกอย่างพีชก็กลัว"

ไทม์พยักหน้าก่อนจะถอดเสื้อแจ็คเก็ตคลุมให้แฟนสาวและเปิดประตูรถให้เธอเข้าไปนั่ง

@Rolexhouse

22:00 PM

โรเล็กซ์ขับรถเข้ามาจอดก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเจอพ่อกับแม่ที่นั่งอยู่

"เจอน้องมั๊ยลูก?"

เขาพยักหน้าแล้วเดินผ่านไปไม่พูดอะไรซาร่าเเละแอนดริวมองท่าทางหงุดหงิดของลูกชายด้วยความงุนงงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาไทม์อีกครั้ง

"ไทม์เจอลูกพีชมั๊ย?"

(เจอแล้วครับ แต่วันนี้พีชขอไปนอนที่บ้านผม)

"งั้นป้าฝากดูแลน้องด้วยนะลูก"

(ด้วยความยินดีครับ)

หลังจากวางสายจากลูกชายเพื่อนสนิททั้งซาร่าและแอนดริวก็มานั่งคุยกันที่โซฟา

"อีกไม่กี่เดือนลูกพีชก็เรียนจบแล้ว ฉันว่าเราให้เด็กสองคนเขาแต่งงานกันเลยดีมั๊ยคะ?"

เธอถามสามีเพราะรู้สึกอยากได้ไทม์มาเป็นลูกเขย อีกอย่างเขาก็เป็นลูกของเพื่อนสนิทจึงอยากเกี่ยวดองกันเอาไว้

"ไว้ให้ฝ่ายชายเอ่ยปากก่อนดีกว่า แต่วันก่อนพ่อถามเขาก็เปรยๆขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ"

"จริงหรอคะ! งั้นอีกไม่นานเราก็จะมีหลานให้อุ้มแล้วน่ะสิ"

เธอยังตื่นเต้นอยากให้ลูกพีชแต่งงานเร็วๆจะได้มีหลานตัวน้อยๆให้อุ้มสักที เพราะหลังจากลูกๆโตกันหมดแล้วจึงรู้สึกเหงาๆอยากจะมีเด็กเล็กๆมาอยู่ข้างๆให้ได้ดูแล