สูตรเร่งรัก 8
1986 คำ
สูตรเร่งรัก 8
อยากเรียนจบแล้วนะ!! (5)
MUKDA
ใครถึงแล้วบ้าง
KRIM
ถึงเกือบห้าโมง
GARK.K
ถึงเมื่อวาน กำลังไปรับมี่
MIMI
อีกหนึ่งชั่วโมงถึงจ้า ให้กั๊กมารับ
หิวมากบอกเลย
RAK-THER
เราถึงแล้ว แต่ง่วงขอนอนก่อน
สรุปจะไปร้านไหนกัน
GARK.K
ร้าน xx ไหม มีทั้งปิ้งย่างแล้วก็นั่งชิล
KRIM
เยี่ยม อยากไปมาก
RAK-THER
ฉันชวนพี่ครามไปด้วยนะ
ได้ไหม
KRIM
ได้อยู่แล้ว
ฉันชอบมองคนหล่อ
MUKDA
ขอร้องเถอะ พี่เขาไม่มองแกเลยกริม
GARK.K
55555555555555
KRIM
ดูไม่ออกว่าสะใจเลยไอ้กั๊ก!
GARK.K
บ๊า ใครสะใจไม่มี๊
KRIM
อย่านะ ฉันกุมความลับแกนะกั๊ก
GARK.K
เขารู้กันหมดแล้วกริม
KRIM
อ้าว รู้หมดเลยเหรอ? @All
RAK-THER
รู้แล้ว
MUKDA
เหมือนกันจ้า
MIMI
รู้อะไรอะ?
KRIM
โอเค รู้เรื่อง
เรื่องร้านที่นัดกันอะ มี่รีบมาจะได้เมาส์ให้ครบ
MIMI
ได้ข่าวแกก็ยังไม่ถึงนี่มี่
KRIM
เออว่ะ ไปละขับรถต่อก่อน
มีมี่ก็ยังคงเป็นมีมี่ที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว ขนาดมีคนแอบชอบ คอยตามดูแลอยู่นานหลายปีก็ยังไม่รู้ตัว งงมากเพื่อนทุกคนรู้แต่มี่ไม่รู้ ฉันยังคงเอาใจช่วยคอยลุ้นกับเพื่อนอยู่ตลอดแต่ก็นั่นแหละเพื่อนเมินค่ะ
ฉันหลับไปตลอดช่วงบ่าย พี่ครามไม่ได้นอนอย่างที่บอกกับฉันแต่เขากำลังนั่งดูตารางหุ้นอะไรสักอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ ก็นะฉันไม่ชอบตัวเลขที่สุดเลย เลยไม่ใส่ใจที่จะดูเวลาพี่ครามจะสอน
“เหมือนนอนยังไงก็ไม่พอ” เอ่ยบ่นเสียงเบาหลังจากเดินไปที่ห้องครัวแล้วได้น้ำเปล่าเย็นจัดมาหนึ่งขวด
“ปวดหัวไหม?” คนที่ทำงานอยู่เอ่ยถามแต่สายตายังจ้องหน้าจอไอแพดเจ้าตัวอยู่
“ไม่ค่ะ แต่ง่วงตลอดเลย”
“น่าจะตื่นเช้านั่นแหละ เอาไว้คืนนี้ค่อยกลับมานอนให้พอ”
“พี่ไปเจอลูกค้าตอนไหนนะ”
“น่าจะมะรืนนะ พรุ่งนี้จะพาไปซื้อของเข้าห้องก่อน”
“ว้าวดีจังเลยของใช้หมดเยอะเลย”
“หึ หมดแทบไม่เหลือต่างจาก ส่วนรถเดี๋ยวพี่ให้ศูนย์เอาไปเช็กสภาพให้ก่อนนะ ระหว่างนี้พี่จะรับส่งเอง” พี่คราวเอ่ยถึงรถที่ไม่ได้ใช้นานและตอนนี้ก็สตาร์ทไม่ติดไปแล้วเรียบร้อย ถามว่าทำไมไม่ขับกลับบ้านก็พ่อเป็นห่วงนี่นาเลยมารับกลับเองและจอดรถทิ้งไว้ที่นี่ พอกลับมาก็อย่างที่เห็นเลยค่ะ ต้องพาน้องเข้าศูนย์นั่นแหละ
“หนูไปเองได้นะ”
“พี่ไปรับไปส่งได้ ไม่เป็นไร”
“พรุ่งนี้บ่าย ๆ พี่นัดเพื่อนไว้จะไปกับพี่ไหม?” พี่ครามเงยหน้าขึ้นมอง อีกแล้วสายตาแบบนี้อีกแล้ว ชอบนักนะมองฉันด้วยสายตาอ้อน ๆ แบบนี้น่ะ
“ไม่เอาหรอก ให้พี่เจอเพื่อนดีแล้ว หนูจะนอนยาว ๆ เลย เดี๋ยวก็เปิดเรียนแล้วจะไม่ได้นอน”
“ไม่ไปจริงเหรอ?” พี่ครามถามย้ำ
“ไม่ไปค่ะ”
“ก็ได้ แต่ตอนเย็นเดี๋ยวซื้อข้าวเข้ามาให้เอง อยากกินอะไรก็บอกพี่นะ”
“ค่ะ หนูไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวจะไปเจอเพื่อนแล้ว”
เพราะร้านที่เราไปเป็นร้านหมูกระทะที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ด้วยเพื่อน ๆ เลยดื่มกันส่วนฉันนั้นไม่อยากดื่ม ก็เพิ่งจะหายป่วยเองร่างกายไม่พร้อมหรอก พี่ครามเองก็ไม่ดื่มเช่นเดียวกันเขาบอกว่าต้องขับรถ แต่พอบอกว่าจะขับให้เขาก็ส่ายหน้ากลับมายิ้ม ๆ บอกว่าวันนี้ไม่อยากดื่ม ก็เข้าใจ ไม่ว่าอะไรสักหน่อย เขาโดนเพื่อนฉันแซวบ้างแต่ก็ไม่ได้ถือสาอะไร ก็แน่ล่ะเขาเจอเพื่อนฉันบ่อยกว่าพี่หวานใจอีก
“พี่ครามอยู่กี่วันคะ” กริมเป็นคนที่คอยชวนทุกคนคุย เพื่อที่ภายในโต๊ะจะได้ไม่เงียบจนเกิดไป
“หนึ่งสัปดาห์ครับ”
“อ๋อ เหมือนมาส่งเธอเข้าห้องเลย” ว่าแล้วก็แซวฉันอีกจนได้ เพื่อนน่ะชอบแซวเรื่องฉันและพี่วิดีโอจริง ๆ นะแม้จะเพียรบอกอยู่ตลอดว่าไม่มีอะไรก็ตาม แต่เพื่อนก็ไม่เชื่อและขยันแซวเหลือเกิน
“พี่คราม”
“หือ?”
“กลุ่มไลน์บ้านพ่อถามหาพี่” เอ่ยบอกกับคนที่นั่งปิ้งย่างหมูให้ พี่ครามคีบหมูมาใส่จานให้ก่อนจะล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูไลน์กลุ่มของเราสองครอบครัว เขาใช้เวลาตอบข้อความสักพักก็เก็บโทรศัพท์ไว้ดังเดิมก่อนจะหันกลับมาคีบหมูย่างหมูให้ฉันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ฉันนั่งคุยกับเพื่อนลากยาวจนถึงห้าทุ่มถึงได้แยกย้ายกันกลับ เพื่อนที่ดื่มนั่งแท็กซี่กลับกัน ฉันบอกว่าจะไปส่งก็ไม่ยอมบอกว่าไปเองสะดวกกว่า ฉันเลยต้องย้ำให้เพื่อนส่งข้อความมาบอกทุกคนว่าถึงบ้านแล้ว ส่วนฉันกลับถึงบ้านพร้อมกับข้อความจากเพื่อน ๆ ที่เด้งเข้ามารัว ๆ เป็นการรับรู้ว่าเพื่อนถึงห้องกันหมดแล้ว
“ไปอาบน้ำแล้วนอนพัก”
“พี่อาบก่อนก็ได้ เดี๋ยวหนูนั่งย่อยก่อนกินเยอะเกิน”
“ได้ งั้นก็เปิดหนังดูก่อนแล้วกัน” พี่ครามยีผมฉันเบา ๆ หนึ่งทีก่อนจะเดินเข้าไปยังส่วนของห้องนอน ฉันว่านะฉันต้องกักเก็บเวลานอนเยอะ ๆ แล้วล่ะเพราะถ้าเปิดเรียนไปต้องทำงานชิ้นสุดท้ายให้ผ่าน ซึ่งไม่รู้จะผ่านตอนไหนเหมือนกัน ดังนั้นสองสามวันนับจากนี้ฉันจะนอนให้เต็มที่เลยค่ะ!
“ไปอาบน้ำได้แล้ว” หลายสิบนาทีคนที่หายไปอาบน้ำก็เดินออกมาพร้อมกับชุดพร้อมนอน ฉันพยักหน้าเดินงัวเงียกลับเข้าไปในห้องนอน รีบอาบน้ำสระผม กว่าจะเป่าผมให้แห้งได้ก็นานหลายนาที ฉันเดินออกจากห้องนอนอีกครั้งพร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟาดูหนังต่อ เพราะยังดูไม่จบ
“ง่วงก็ไปนอน” พี่ครามหัวเราะเบา ๆ ยามเห็นฉันตาปรือ โซฟาถูกกับเป็นที่นอนแล้วเรียบร้อยและมีพี่ครามนอนอ่านเอกสารอะไรบางอย่างจากไอแพด ส่วนฉันนั้นเดินมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกับที่เขานอนอยู่
“ยังอยากดูหนังอยู่เลย”
“พรุ่งนี้ค่อยตื่นมาดู พี่จะหยุดไว้รอ”
“จริงเหรอ?” หันกลับไปมองพี่ครามอย่างดีใจ ก็กลัวเขาจะดูจนจบก่อนนี่นา
“ครับ ไปนอนพักได้แล้ว”
“ค่ะ ฝันดีนะคะ”
“ฝันดีครับ พักผ่อนเยอะ ๆ นะ” พี่ครามเอ่ยย้ำ ฉันถึงได้เดินกลับเข้าห้องนอนตัวเอง แล้วหลับไปอย่างง่ายดาย เป็นการบ่งบอกได้อย่างดีว่าฝืนความง่วงไว้มากแค่ไหน
แต่ไม่รู้ทำไมพอมีพี่ครามอยู่ใกล้ ๆ ถึงได้รู้สึกสบายใจและหลับได้อย่างง่ายดายเสียทุกครั้งไป นึกถึงวันที่เขาจะต้องกลับบ้านไม่ออกเลย นึกไม่ออกว่าตัวเองจะหลับได้ง่ายเหมือนที่มีอยู่เขาด้วยหรือเปล่า
“เราจะรอดไหมถามจริง” วันแรกของการเปิดเรียน เราทั้งห้าคนกำลังนั่งกุมขมับกับหัวข้องานที่ต้องทำให้เสร็จภายในเทอมนี้
“ไม่รอดก็ต้องรอดอะเอาจริง” กริมว่าอย่างปลงตก
“ต้องรอดสิ อยู่ด้วยกันขนาดนี้แล้ว ช่วยกันยังไงก็ต้องจบ” มุกดาบอกกับทุกคน งานชิ้นนี้ทำคู่สองคนและแน่นอนว่าต้องมีหนึ่งคนต้องทำกับเพื่อนในคลาส ตอนแรกฉันว่าจะแยกไปแต่ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ กริมถึงบอกว่าจะทำคู่กับฉันและเป็นมุกดาที่คู่กับเพื่อนอีกคนในคลาสเรียน รายนั้นเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยอะไรกับใครเลยนะ เพื่อนอีกคนที่ต้องทำงานคู่กับมุกดาน่ะ
ส่วนมีมี่คู่กับกั๊ก อย่างกับล็อกตำแหน่งไว้เลยล่ะคู่นี้น่ะ ฮ่า ๆ ๆ กั๊กมันทักแชทขอนอกรอบว่าอยากอยู่กับมีมี่ เพื่อนคนอื่นก็โอเคนะไม่มีปัญหาอะไรทั้งคู่เลยได้ทำงานคู่กันยังไงล่ะ
และฉันคนนี้ก็อยากจะเริ่มทำงานแล้วเหมือนกัน หลังจากเลิกคลาสก็ชวนเพื่อนไปหาข้อมูลทำงานเพิ่มเติมที่ห้องสมุดและหาข้อมูลจากเว็บวิทยานิพนธ์ใหญ่เพื่อนำมาอ้างอิงงานด้วยเลย
“หาข้าวกินกันก่อนดีไหม เผื่อจะได้หาข้อมูลยาว ๆ” มี่เอ่ยชวน เมื่อเรานั่งอ่านวิทยานิพนธ์กันที่ห้องสมุดนานเกือบสามชั่วโมง
“เอาสิ ไปกินข้าวกัน พรุ่งนี้ก็ค่อยนัดกันอีกที”
“ดีนะเทอมนี้เราเรียนไม่เยอะอะ งั้นก็ทุ่มเวลากับงานชิ้นนี้เลยแล้วกัน” มุกดาเอ่ยเสริมขึ้นมาบ้าง ฉันพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกับเริ่มเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมออกไปหาอะไรกิน
“ไปกันเถอะ อยากกินข้าวแล้ว” รีบชวนเพื่อนคนอื่น ๆ เมื่อตกลงร้านที่จะไปได้ก็นัดเจอกันที่นั่นเลยเพราะทุกคนต่างขับรถมาเลยนัดเจอกันที่ร้านน่าจะง่ายกว่า
ฉันจอดรถเยื้องกับร้านอาหารยังไม่ทันจะได้ลงจากรถโทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้ามา ไม่ใช่พ่อและแม่รวมถึงพี่หวานใจแต่เป็นพี่ครามที่โทรมาหาในช่วงเย็นวันนี้
“ค่ะพี่”
(ถึงห้องหรือยัง?) ปลายสายเอ่ยถาม เมื่อตอนนี้หากนับตามตารางเรียนฉันจะเรียนเสร็จแล้ว แน่นอนว่าพี่ครามมีตารางเรียนของฉัน
“ยังค่ะ แวะกินข้าวก่อน”
(ขับรถดี ๆ นะไม่ต้องรีบ) ปลายสายเอ่ยย้ำด้วยความห่วงใย
“รับทราบค่ะ”
(ถึงห้องแล้วโทรมานะ)
“โอเค แต่ว่าขอโทรหาพี่หวานก่อนนะคะแล้วค่อยโทรหาพี่”
(ได้ครับ กินข้าวเยอะ ๆ นะ)
“ค่ะ แค่นี้ก่อนนะเพื่อนรออยู่”
(ครับ)
“แหม ๆ มีโทรรายงานเหรอเนี่ย” ทันทีที่ลงจากรถกริมที่ยืนรออยู่ข้าง ๆ รถฉันสักพักก็รีบเอ่ยแซวทันที ราวกับกลัวว่าฉันจะไม่ปล่อยให้มีช่องว่างได้แซว
“อะไรกันเล่า”
“เปิดตัวเมื่อไหร่จะแกล้งตกใจให้นะ” กริมยังแซวต่ออย่างสนุก ทั้งยังหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นว่าฉันทำตัวไม่ค่อยถูกเวลาถูกแซวเรื่องระหว่างตัวเองและพี่คราม ถามว่าเขินไหมก็เขินนั่นแหละแต่ก็รู้เต็มอกว่ามันไม่มีอะไรนี่สิ
“เดินตกถนนแล้ว ขอร้องเขินแล้วอย่างปวกเปียกแม่”
“ฮื่อ! หยุดแซวเลยนะ” กอดแขนกริมไว้แน่นเมื่อเพื่อนยังไม่หยุดแซวสักที ทั้งมุกดา มีมี่และกั๊กต่างมองอย่างสงสัยเมื่อเห็นฉันทำหน้างอแงใส่กริมไม่หยุด ไม่ไหวเลย แม้จะไม่มีเค้าโครงความจริงหรือโอกาสที่จะเป็นไปได้แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้รู้สึกเขินแบบนี้ก็ไม่รู้
เขินทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่คราม
========
จะว่าไปลูกสาวเราก็คลั่งรักไม่เบาเลยนะ งานนี้ไม่รู้ว่าใครคลั่งรักมากกว่ากันแล้วค่ะ
และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่ *****คเรื่อง สูตรเร่งรัก วางจำหน่ายแล้วผ่าน Meb สาย *****คอ่านก่อนได้แล้วนะคะ (ฝากกดหัวใจคนละดวงด้วยนะคะ ^_^
- ผู้เขียน
