“ฉันจะทำให้เอง อยู่นิ่ง ๆ สิ” เพราะต่อให้เถียงให้ตายยังไงก็คงไม่สามารถเอาชนะเขาได้อยู่ดี มัทนาจึงจำต้องนั่งอยู่เฉย ๆ ปล่อยให้คนใจร้ายจอมเอาแต่ใจเป็นคนติดกระดุมเสื้อให้เธอด้วยตัวเองไป และเรื่องมันน่าจะจบลงแค่เพียงเท่านั้นหากเขาไม่บังเอิญเหลือบไปเห็นรอยจ้ำ ๆ ที่ต้นแขนของเธอเข้าซะก่อน
“แขนไปโดนอะไรมา” ถามจบก็ไม่รอฟังคำตอบเอื้อมมือไปคว้าเอาต้นแขนของอีกฝ่ายขึ้นมาสำรวจ และเมื่อเห็นว่ามันเป็นรอยเล็บของตัวเองความรู้สึกผิดก็ยิ่งถาโถมเข้ามาอีก
“ขอโทษ เจ็บหรือเปล่า” หญิงสาวส่ายหน้าแทนคำตอบ แม้จะเป็นคำตอบที่ไม่ตรงกับความจริงสักเท่าไร แต่อย่างไรเธอก็ไม่อยากทำให้กวินภพต้องมารู้สึกผิดเพราะเธออยู่ดี
“มัทขอโทษนะคะ” ใบหน้าคมคายที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับร่องรอยที่ตัวเองเป็นคนก่อขึ้นค่อย ๆ เงยมองเจ้าของเสียงที่จู่ ๆ ก็เอ่ยขอโทษออกมา
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“เรื่องที่มัทตบหน้าคุณ คุณวินเจ็บมากไหมคะ” มัทนาตอบก่อนจ
