“ไม่หรอกค่ะ...มัททำข้าวต้มเผื่อคุณกับคุณวินด้วย ถ้ายังไงมัทขอตัวก่อนนะคะ”มัทนาตัดบทก่อนจะพาตัวเองเดินหนีออกมาจากตัวบ้านเพราะทนต่อความรู้สึกปวดหนึบที่กลางใจของตัวเองไม่ไหว แค่เพียงคิดตามคำบอกกล่าวของนางแบบสาวว่าเมื่อคืนที่ข้างห้องนอนของเธอนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างน้ำตาเจ้ากรรมก็พากันไหลรินราวกับเขื่อนแตก
“มายืนทำอะไรตรงนี้!”
เพราะจดจำได้ในทันทีว่าเจ้าของเสียงที่ดังขึ้นเป็นใครเลยทำให้มัทนาต้องรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวก ๆ ก่อนจะหันกลับไปพร้อมกับใบหน้าที่ก้มต่ำไม่ยอมสบตาคนที่เพิ่งจะมาใหม่
“เปล่าค่ะ” เธอตอบพร้อมทั้งก้มหน้า ไม่อยากให้คนใจร้ายได้เห็นน้ำตาที่กำลังไหลรินออกมา อย่างไม่ขาดสายของตัวเองเข้า
ไม่อยากให้เขาต้องมารับรู้ด้วยว่าเธอกำลังน้อยเนื้อต่ำใจกับสิ่งที่เขากำลังทำ เพราะนั่นจะยิ่งทำให้กวินภพมีความสุขมากขึ้นเข้าไปอีกหากเขาได้รู้ว่าการกระทำของตัวเองนั้นสำเร็จลุล่วงเกินคาด
“จะเปล่าได้ยังไง แล
