15
“ตาไม่กลัวเจ็บตัวคะแม่ ขอแค่ตาได้ดูแลแม่ เห็นแม่ปลอดภัยจากคุณพ่อ ต่อให้ตาเจ็บตัวเจียนตายตาก็ยอมค่ะ”
น้ำตาแห่งความปลื้มใจของคนเป็นแม่เมื่อได้ฟังคำพูดของลูกเอ่อล้นขอบตา ในชีวิตของผกากรองไม่มีสิ่งของล้ำค่าติดกาย ไม่มีเงินทองมากมายไว้ใช้จ่าย นางมีญาตาวีที่เปรียบเสมือนเพชรเลอค่าชิ้นเอกของโลก เป็นของมีค่าที่นางสมควรจะปกป้องดูแล ทว่าผกากรองกลับทำเช่นนั้นไม่ได้ น้ำตาแห่งความปลื้มใจจึงแปรเปลี่ยนเป็นความเสียใจและรู้สึกผิดที่ตนเองไม่สามารถดูแลอัญมณีชิ้นนี้ได้
“แม่ขอโทษที่แม่ปกป้องดูแลตาไม่ได้ แม่ขอโทษนะลูกนะ”
มือเหี่ยวย่นตามวัยลูบศีรษะของญาตาวีเบาๆ คนเป็นลูกขยับตัวเข้ามาใกล้ร่างของมารดา โอบกอดและแนบใบหน้าลงบนอกอบอุ่นของสตรีที่เธอรักสุดหัวใจ
“แม่ไม่ต้องขอโทษตาหรอกค่ะ แม่ไม่ผิดที่ปกป้องดูแลตาไม่ได้ แม่ให้ชีวิตตา ให้ตาได้ถือกำเนิดเกิดมา แค่นี้ก็เพียงพอแล้วค่ะ มันดีที่สุดสำหรับตาแล้ว และแม่ไม่ต้อ
