บทที่ 2รุ่นพี่(ตัวแสบ)คนใหม่
2031 คำ
บทที่1
ย้อนไปนานราวเจ็ดปี ที่หญิงเนติกานต์ พิณินัณษ์ ยังคงจำมันได้แม่น ถึงวันที่เธอได้พบกับชายหนุ่มคนนี้ครั้งแรก ณ.โรงเรียนที่เธอกำลังเล่าเรียนอยู่ในขณะนั้น
มันเป็นช่วงเช้าของวันศุกร์ ที่อากาศแสนจะสดใส..แต่..สำหรับเด็กสาว มันกลับเป็นช่วงเวลาที่สุดแสนเซ็ง กับวิชาคณิตศาสตร์ ที่อาจารย์สาวกำลังอธิบายถึงสูตรคำนวณ ที่แสนยากจะเข้าใจ
”เนติ เนติ...หล่อๆๆ...วะ..นั่งเนติ”
ดวงตาเปล่งประกายของเด็กสาวหน้าอวบถักเปียสองข้าง ทีนั่งติดขอบหน้าต่าง ใช้นิ้วสะกิดแขนหญิงเนติกานต์ ที่นั่งติดกัน ก่อนจะกล่าวออกมาเป็นเสียงกระซิบเบา เนื่องจากเธอเกรงอาจารย์ที่กำลังเขียนกระดานจะได้ยิน
“ไหนวะ ถ้าไม่หล่อล่ะ...แกโดนแน่น..ไอ้นุ่น...”
หญิงเนติกานต์หน้ามุ่ยขณะกล่าว พร้อมขยับเบียดร่างอวบที่นั่งติดขอบหน้าต่าง ก่อนที่ร่างเล็กจะยืดคอออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียนไปเล็กน้อย แล้วใช้สายตา มองลงไปชั้นล่างเพื่อหาคนหล่อที่เพื่อนของเธอการันตรีไว้เมื่อครู่
”เออๆ...หล่อจริงๆวะแก...”
เสียงกล่าวเพ้อออกมา เมื่อเห็นเด็กหนุ่มถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ก้าวเดินตามหลังอาจารย์ที่มีหน้าที่ควบคุมหอพักของโรงเรียนแถมยังมี พี่ก้อยหัวหน้าหอพักทั้งชายและหญิง ที่เด็กสาวจำได้ดี เป็นคนเดินนำหน้าตรงไปยังที่ตั้งหอของโรงเรียน และนั่น ทำให้เด็กสาวไม่ต้องเดาก็รู้ว่า หอพักชายจะมีสมาชิกใหม่ เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน แล้วในวันนี้อย่างแน่นอน
”อ้นๆเด็กใหม่มา..ล่อ..หล่อ...”
เนติกานต์สะกิดต่อเพื่อน ที่นั่งนิ่งอยู่แถวหน้าของเธอต่อในทันที่ .แต่เพื่อนของเธอกับนั่งนิ่งเงียบ..นี้แหละเพื่อนสนิทของหญิงเนติกานต์..คนหนึ่งนิ่งจนน่ากลัว..แต่อีกคนซนยิ่งกว่าลิง
แต่...มันก็ไม่นานนัก เมื่อเด็กสาวที่ถูกสะกิดค่อยๆบิดร่าง เพื่อจะได้ใช้สายตามองจากตึกเรียนลงไป..ก่อนที่จะกลับมานั่งนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ๆ ก่อนที่จะค่อยๆยกนิ้วโป้ชูขึ้น และสิ่งนั้นแสดงว่าอ้นเห็นด้วย ถึงความหล่อของเด็กหนุ่มผู้มาถึงใหม่...อีกคน
…ตอนเที่ยง...
หญิงเนติกานต์ยืนนิ่งคิดอะไรไปเรื่อยเปลือย ขณะที่เธอกำลังยืนเข้าคิวรอสั่งข้าวราดแกงร้านเจ้าประจำในโรงอาหาร ที่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยเหล่านักเรียนชายหญิง..ที่ต่างก็พากันหาซื้ออาหารเพื่อใช้รับประทานในช่วงเวลาพักเที่ยงที่แสนจะวุ้นวาย อันเป็นกิจวัตร.
แต่..ขณะที่เด็กสาวกำลังคิดอะไรเพลินๆ .เธอก็รู้สึกถึงว่ามีชายในชุดนักเรียนคนหนึ่ง ..กำลังเดินถอยหลังตรงมาที่เธอยืน เพราะว่าเขาพยายามจะหลบรถเข็นอาหารที่เข็นผ่านมาในบริเวณนั้น และ...นั้นมันก็ก่อนที่เด็กสาวจะรู้สึกเจ็บแป๊บขึ้นที่ปลายเท้า
”โอ๊ย...นี่เธอเหยียบเท้าฉัน”
หญิงเนติกานต์พูดเสียงดังในอารมณ์เจ็บ ก่อนที่จะโกธร เด็กสาวจึงรีบหันหน้าไปมองหน้าผู้ที่ยังคงเหยียบเท้าของเธอไว้..โดยไม่คิดจะยกออก
และใบหน้าที่หันไปเจอ เด็กสาวจำมันได้แม่น เพราะ นั่นคือใบหน้าของเด็กหนุ่มผู้มาใหม่เมื่อเช้านี้นั่นเอง
และเวลานี้หน้าหล่อเมื่อเช้าได้ลอยเด่นอยู่ต่อหน้าเธอ แถม เด็กหนุ่มตอนนี้ยังอยู่ในชุดนักเรียนตามแบบฟอร์มของโรงเรียนสหวิทยา ..แต่ในเวลานี้เด็กสาวเจ็บ...เธอจึงอยู่ในห้วงอารมณ์ที่อยากจะถามหาความรับผิดชอบจากเขา...
”คุณเหยียบเท้า..ฉัน”
”...อ้าว..เหรอ...ครับ”
เด็กหนุ่มทำหน้างงๆ ในขณะกล่าว เหมือนกับว่าเขากำลังงงจริงๆ ก่อนที่จะยกเท้าที่เหยียบเท้าของหญิงเนติกานต์แบบเต็มๆออก แล้วกล่าวเสียงปกติด้วยใบหน้างงๆ อีกครั้ง
”ไม่เป็นไร?...ผมไม่ถือสาหาความอะไรหรอก..เรื่องแค่นี้..”
เด็กหนุ่มพูดแค่นั้นแล้วก็ก้าวเดินจากเด็กสาวไปอย่างช้าๆ ด้วยใบหน้าที่เฉยชา เหมือนกับว่าเมื่อครู่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นั่นมันก็ก่อนที่เขาจะหันกลับมาใช้ดวงตาไร้เดียงสามองร่างบางที่กำลังโกธรจัด ก่อนที่จะเปิดรอยยิ้มยั่ว
หญิงเนติกานต์..นิ่ง..อึ่ง..งง และ..โกธรมากมายกับสายตาและ รอยยิ้ม รวมทั้งคำก่อนหน้านั้น..ในขณะที่ผู้กะทำให้เธอเป็นเช่นนั้น กำลังก้าวห่างออกไป
“ ”อะไรวะ....เหยียบเท้าเราแล้วบอกว่าไม่ถือสา..แสบแสบมากๆ ”
เด็กสาวบ่นไปเดินไป ด้วยความโมโหสุดๆ..ก่อนที่จะรับจานข้าวแกงที่สั่งไว้ แล้วออกเดินเพื่อไปยังโต๊ะประจำ ที่ตอนนี้มีเพื่อนรักของเธอกำลังนั่งทานข้าวเที่ยงรออยู่..
และจะคงเป็นเพราะความโมโหจัดหรือเหตุใดไม่ทราบได้... เพราะจังวะที่เด็กสาววางจานข้าวลงบนโต๊ะ ด้วยความเร่งรีบจากอารมณ์ที่ไม่ปกตินัก...มันจึงส่งผลทำให้จานข้าวไปเฉียดโดนแก้วน้ำของอ้นที่วางอยู่บนโต๊ะ ส่งผลให้แก้วที่มีทั้งน้ำและน้ำแข็งอยู่เต็มล้มลง?
”เอ้ย..แก้วน้ำ..ไอ้.เนติ…”
นุ่นร้องเสียงหลงเมื่อเห็นแก้วน้ำของอ้นล้มลง. ก่อนที่น้ำแข็งและน้ำที่มีอยู่เต็มหลุดกระจายออกจากแก้ว ทำให้มันไหลทะลักไปตามโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว และ จากเหตุที่เกิดขึ้น ทำให้ทุกคนที่นั่งรับประทานอาหารอยู่บนโต๊ะตัวนั้น สี่ถึงห้าคนต้องพากันรีบลุกขึ้นยืนตามสันชาติยานแบบรวดเร็วเพราะว่ากลัวเปียกน้ำ. ในขณะที่ตัวต้นเหตุอยู่ในอาการตกใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนเธอต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากไว้.ขณะดวงตากลมใสเบิกโพลง
เงียบ..สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นเงียบ ก่อนจะมีเสียเด็กหนุ่มคนหนึ่งกล่าวขึ้นเสียงดัง
”...เอ้ย..ไม่สวยแถมยังซุ่มซ่าม ..อีกโธ่เอ่ย..”
สิ้นเสียงนั้น..ทำให้สายตาทุกคู่ในบริเวณนั้น ต่างพากันจ้องมองมายังร่างผู้ก่อเหตุ ที่ยังคงยืนตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนเป็นตาเดียว.ก่อนที่จะบังเกิดเสียงหัวเราะดังลั่นขึ้นไปทั่ว อันเนื่องจากคำกล่าวเมื่อครู่
“ฮ่า. .ฮ่า.ๆๆๆ”
หญิงเนติกานต์...ทั้งอาย...ทั้งโกธร จึงทำให้เด็กสาว..ไม่ลังเลที่จะรีบหันหน้าไปจ้องมองที่มาของเสียงสบประมาณเธอเมื่อครู่.
และ..เมื่อสายตาได้ประสานเข้ากับคนที่พูดให้เธอได้อาย. มันยิ่งทำให้เด็กสาวนั้นแทบ จะร้องกรี๊ด..ออกมาดังๆ เพราะความโมโห..ความโกธร..ความแค้น..มันได้เพิ่มขึ้นเป็นแสน..เป็นล้านเท่าทวีคูณ.แล้วในตอนนี้
แน่นอน.คนที่พูดให้เธอเมื่อครู่. มันก็คือไอ้เด็กหนุ่มคนที่เหยียบเท้าเธอก่อนหน้านี้ คนนั้นนั่นเอง!..
และ..ยิ่งกว่านั้นเพื่อนรักสองคนของเธอ ก็ต่างพากันหัวเราะจนน้ำตาไหลร่วมกับทุกๆคนในบริเวณนั้นอย่างต่อเนื่อง .มันยิ่งสร้างความอับอายและโดดเดี่ยวให้แก่เด็กสาวยิ่ง..
แต่สำหรับผู้พูดให้เธอได้อาย กับนั่งกินข้าวหน้าตาเฉย..แบบ..เหมือนว่า..ไม่มีอะไรเกิดขึ้น?
หญิงเนติกานต์..รู้สึกอับอาย..และเจ็บแค้นเป็นที่สุด..ก่อนที่จะรวบรวมสติ เพราะคนอย่างเธอไม่ใช่คนจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ
”เออ...ดีกว่าไม่หล่อแล้วยังปากหมา..ละหว่า..”
พอสิ้นเสียงดังฟังชัดของเด็กสาว เสียงเฮลั่นโรงอาหารก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง ในขณะเจ้าของหน้าหล่อผู้ถูกตอบโต้หยุดกินข้าว แล้วยิ้มหวาน เพราะประโยคนั่นทำให้ได้รับรู้ว่า.เขาได้มาเจอคู่ปรับที่คู่ควร ณ.โรงเรียนแห่งนี้..แล้ว....
...............................
ภาพอดีตที่ย้อนกลับมา เพราะว่า เด็กหนุ่มในวันนั้น.ก็คือชายหนุ่มที่หล่อภูมิฐานในวันนี้... และ เมื่อเขายักคิ้วให้เธอ..มันทำให้หญิงสาวรู้ว่า ...แม้กาลเวลาผ่านไปถึงเจ็ดปี แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็ยังคงไม่แตกต่างจากเดิมไปมากเท่าไหร่นัก
หญิงเนติกานต์คิดไปเรื่อยๆ ขณะ เฝ้านั่งมอง และเฝ้าฟังหญิงสาวหลายคน ที่ออกมาจากห้องสัมภาษณ์ ที่พากันแสดงใบหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก และ จากคำบ่นของผู้ผ่านการสัมภาษณ์ งานเงินเดือนมหาศาลครั้งนี้ ที่ต่างก็ออกมาเล่าให้เพื่อนๆ..หรือเหล่าญาติที่มาด้วยฟังแทบจะเป็นเรื่องคล้ายๆกันทุกรายว่า พวกเธอคงจะหมดหวังในตำแหน่งงาน ที่เงินเดือนสามารถจะเปลี่ยนชีวิตของพวกเธอได้อย่างแน่นอน
“อะไรก็ไม่รู้..ดูผลตรวจเลือดของเราหาว่าเลือดเราจางไป..แล้วยังถามว่าเราจะสามารถมีลูกได้หรือเปล่า?บริษัทใหญ่โต ถามซื่อบื้อ.”
หญิงสาวคนล่าสุดออกมาโว้ยกับเพื่อนที่มาด้วยอีกคนแล้ว และ นั้นก็แสดงว่าคงเหลืออีกนาน ก็จะถึงคิวของเธอแล้ว..
ดังนั้น สำเนาผลตรวจร่างกาย และ ผลการศึกษาฯลต่างๆที่ได้ถูกระบุไว้ในการใช้สมัครงานครั้งนี้ จึงถูกนำออกมาตรวจอ่าน เพื่อจะทบทวนและวางแผนในการตอบบทสัมภาษณ์
“ระดับการศึกษาต้องไม่น้อยไปกว่าอนุปริญญา ..ต้องอ่านพูด และ แปลเอกสารภาษาต่างประเทศได้ไม่น้อยกว่าสามภาษา..ต้องเป็นผู้หญิงสาวที่ยังไม่เคยผ่านการมีสามี..และ การมีบุตร..ทำงานได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง. สามารถดื่มสุราได้...และ...สามารถไปพักอาศัยตามที่บริษัทประสงค์ได้ทุกวัน.ทุกเวลา..ฯลฯ.”
หญิงสาวยังคงทำหน้าฉงนทุกครั้ง ที่ได้อ่านคุณสมบัติเหล่านี้ ตามเอกสารประกาศรับสมัครพนักงานของบริษัทอินเตอร์คอปเรชั่นจำกัดมหาชนในครั้งนี้..และ..ที่เธออ่านทวน มันยังไม่รวมถึงข้อปลีกย่อย ที่มันแปลกและประหลาดอยู่อีก ตั้งมากมาย
“ คุณหญิงเนติกานต์ พิณินัณษ์เชิญค่ะ..”
ขณะนั่งคิดอะไรเพลินๆเสียงเรียกชื่อหญิงสาวให้เข้าสัมภาษณ์ก็ดังขึ้น..
ร่างระหงก้าวผ่านประตูห้องก่อนจะรู้สึกได้ถึงความเย็น อันเนื่องมาจากประสิทธิภาพของเครื่องปรับอากาศภายในห้อง ก่อนที่เท้าเล็กจะสัมผัสกับพรมอันหนานุ่ม ในขณะที่เธอพาร่างเล็กเดินตรงไปยังโต๊ะที่ถูกจัดไว้เพื่อใช้สอบสัมภาษณ์งาน ก่อนที่หญิงสาวจะค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ที่ถูกจัดไว้ให้สำหรับผู้มาสัมภาษณ์งาน โดยผู้นั่งรอสัมภาษณ์เป็นคนที่หญิงสาวรู้จักดี อีกทั้งที่ข้างโต๊ะยัง มีพนักงานสาวสวยอีกคน ที่กำลังนั่งเตรียมพร้อมที่จะทำหน้าที่บันทึกบทสัมภาษณ์ ด้วยเครื่องอัดเสียงระบบดิจิตอล
และพนักงานสาวก็ไม่รอช้า เธอได้ส่งเอกสารข้อมูลให้แก่ผู้ทำหน้าที่สัมภาษณ์ ก่อนที่จะหันหน้ามาเปิดรอยยิ้มให้ผู้รอรับสัมภาษณ์อย่างเป็นมิตร
“ชื่ออะไร จ๊ะ..หนู ”
ตำแหน่งงานนี้ต้องสำคัญไม่น้อย...เพราะผู้ทำหน้าที่สัมภาษณ์งานครั้งนี้ เป็นถึงผู้บริหารสูงสุดของบริษัทฯอย่างคุณหญิง โสภิตา ศรัณรัชเลยที่เดียว หญิงสาวคิดก่อนตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
“หญิงเนติกานต์ พิณินัณษ์ ค่ะ “
“ชื่อคน หรือชื่ออะไร...มันถึงยาวขนาดนั้น..”
เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง..แต่หญิงสาวไม่ต้องหันไปมอง..ก็รู้ว่ามันคือเสียงของอดีตนักเรียนรุ่นพี่ของเธออย่างแน่นอน
..................................................................................
**...........เป็นนิยายรักโรแมนติก ของ"กระซิบแผ่ว"(ไม่มีบทอิโรติก ไม่มีNCนะครับ) ที่ได้ย้ายมารวมกันกับนิยายเรื่องอื่นๆของไรท์ที่นี่..นะครับใครยังไม่อ่านเรื่องนี้ก็ติดตามด้วยนะครับ....ยังไงก็เม้นมาด้วย.ครับ...**
.. กระซิบแผ่ว..
- ผู้เขียน
