วิวาห์ไร้รัก

ตอนที่ 5 คนนี้เป็นยิ่งกว่าพ่อ

"นนท์แกจะทำอะไรวะ" กายที่วิ่งมาคว้าแขนเพื่อนำเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะเดินถึงโต๊ะนั้นถามขึ้น

"ปล่อย...กูบอกให้ปล่อยไง"

ณนนท์บอกพร้อมกับสะบัดกายออกให้หลุดจนอีกฝ่ายแทบเสียหลัง แต่ก็คราวนี้ไม่กล้าเข้าไปห้ามอีกเพราะเมื่อกี้เห็นสีหน้าและท่าทางของณนนท์แล้ว เขาคิดว่าคงจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่เพราะรู้นิสัยใจคอเพื่อนสนิทคนนี้ดีถ้าได้ร้อนแล้วยากที่จะลง คงต้องรอดูสถานการณ์ไปก่อนแล้วกัน

"เป็นอะไรกันวะไอ้กาย" วิชาที่เดินกลับจากห้องน้ำถามขึ้น

"ไอ้นนท์น่ะสิไม่รู้มันโมโหอะไรเดินไปนู่นแล้ว หน้าตามันโคตรน่ากลัวจนกูไม่กล้าเข้าไปห้ามเลย" กายบอก

"ฉิบหายแล้ว" เดชาก็เป็นเพื่อนสนิทที่อยู่กลุ่มเดียวกันมานานจึงรู้ว่านิสัยของณนนท์เป็นยังไงเวลาโมโหจัด

"หนูนิดว่าหนูนิดกลับก่อนดีกว่าค่ะ คงรอจ๋ากลับมาไม่ไหวมันดึกมากแล้ว"

หนูนิดบอกกับกล้าเสร็จก็ทำท่าจะเดินออกไปจากโต๊ะแต่กล้าก็คว้าแขนเอาไว้ได้ก่อน

"เดี๋ยวสิหนูนิดรอจ๊ะจ๋าก่อนสิกลับคนเดียวมันอันตรายนะ หรือให้เราไปส่งไหม" ชายหนุ่มพูดด้วยความเป็นห่วงโดยที่มือยังจับแขนหญิงสาวไม่ปล่อย

"เธอจะไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้นและปล่อยมือจากแขนเธอด้วย"

ณนนท์ที่เดินมาทันได้ยินประโยคที่ทั้งสองคุยกันพอดีจึงเอ่ยปากบอกเด็กหนุ่มนั่นด้วยคำพูดดีๆ พยายามไม่ระเบิดอารมณ์ที่มันคุกรุ่นในตอนนี้ออกมา

หนูนิดที่ค่อยๆหันไปตามเสียงที่ได้ยินประชิดข้างหลังเธอ ที่พอได้ยินแล้วมันเย็นวาบไปทั่วทั้งแผ่นหลังเลยทีเดียว เสียงนี้ต่อให้ไม่ได้ยินมานานหลายปีแต่เธอก็ยังจำมันได้ดีไม่มีทางลืมแน่ 'พี่นนท์'

"!!?"

"นายเป็นใคร อยากมายุ่งจะดีกว่านะคนเขาจะคุยกัน นะหนูนิดให้เราไปส่งเธอนะ"

กล้าหันไปพูดกับไอ้หนุ่มปริศนาที่เข้ามายุ่งกับเรื่องของตน ก่อนที่จะหันมาบอกหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้งโดยที่เธอเอาแต่จ้องหน้าชายแปลกหน้าไม่วางตา

"กูบอกให้มึงปล่อยไง พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงว่ะ "

"ก็กูบอกว่าอย่ายุ่งไงมึงจะสะเออะมายุ่งเรื่องของกูทำไม" กล้าเองก็ไม่ยอมเช่นกันแม้จะกลัวสายตาของชายหนุ่มอยู่แปลกหน้าอยู่บ้านแต่ต่อหน้าสาวต้องแข็งแกร่งเอาไว้

"ไอ้นี่!! " ณนนท์ที่ความอดทนเริ่มหมดลงแล้วตั้งท่าจะพุ่งตัวเข้าใส่กล้าด้วยความโมโห

"อย่านะคะคุณนนท์ หนูนิดขอล่ะนะคะอย่ามีเรื่องกันเลยค่ะ กล้าปล่อยเราเหอะเรากลับเองได้"

"แต่.." กล้าเองที่เริ่มไม่แน่ใจกับท่าทีของหนุ่มแปลกหน้าคนนี้แล้วหนูนิดยังเหมือนจะรู้จักหมอนี่เสียด้วย

"เกิดอะไรขึ้นคะ อุ้ย! คุณนนท์"

จ๊ะจ๋าที่เห็นว่าที่โต๊ะคล้ายจะมีเรื่องอะไรจึงรีบมาดูหนูนิดด้วยความเป็นห่วงแต่ไม่คิดว่าจะเจอณนนท์ที่นี่แถมยังหน้าตาไม่ค่อยดีด้วย

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณนนท์ กล้า หนูนิด" จ๊ะจ๋าถามทุกคนด้วยความมึนงง แต่ที่เห็นๆอยู่คือท่าทีพร้อมบวกของณนนท์

"ฉันจะพาหนูนิดกลับบ้านเอง"

ชายหนุ่มตอบจ๊ะจ๋าโดยที่ไม่หันมามองหน้าเธอแท้แต่น้อยเพราะสายตาเข้าจ้องจะพุ่งเข้าใส่กล้าอยู่ตลอดหากอีกฝ่ายพูดอะไร

"อ๋อ..ได้ค่ะๆ ปล่อยสิกล้า "

จ๊ะจ๋าเข้าไปกระชากแขนกล้าให้หลุดจากหนูนิด แล้วเพื่อนของเธอก็โดนชายหนุ่มลากออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไรต่อนอกจากใบหน้าเย็นชาน่ากลัวนั้น

"อะไรวะทำตัวอย่างกับเป็นพ่อของหนูนิด ไอ้บ้าคนนั้นใครกันว่ะจ๋า "กล้าพูดขึ้นอย่างหัวเสีย

"หุบปากนายเลย คนนั้นน่ะยิ่งกว่าพ่อของหนูนิดอีก"

คำพูดของจ๊ะจ๋ายิ่งสร้างความมึนงงให้กับกล้าเป็นอย่างมาก แต่จ๊ะจ๋าก็ไม่ได้สนใจอธิบายให้ชายหนุ่มฟังเพราะไม่รู้จะบอกเขาว่ายังไง จะบอกว่าคนนั้นน่ะสามีเพื่อนก็ไม่ได้อีกเธอจึงทำได้เพียงเดินหนีกล้าไปเพราะอีกฝ่ายถามไม่เลิก

"โอ๊ย! หนูนิดเจ็บนะคะ"

ณนนท์ลากหนูนิดมาที่รถและดันตัวเธอเข้าไปข้างในอย่างไร้ความปรานี แค่แรงบีบที่ข้อมือก็ทำให้เธอเจ็บมากพอแล้ว

"อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้อีกรึเธอลืมไปแล้วว่าเวลาโมโหฉันเป็นยังไง"

ชายหนุ่มพูดข่มขู่เธอพร้อมกับจับมือเล็กนั้นเอาไว้แน่นจนหนูนิดเองก็กลัวเขาจะทำอะไรเธอขึ้นมาจริงๆ แต่ก่อนเขาอารมณ์ร้อนมากๆ เวลาโมโหมาแม้แต่คุณย่าก็เข้าหน้าเขาไม่ติด คงมีแค่เธอที่คอยเป็นหน่วยกล้าตายเข้าหาเขาให้เขาด่าอาละวาดระบายอารมณ์จนพอใจและจะค่อยๆเย็นลงได้เอง

"หนูนิดแต่จะกลับบ้านค่ะ "

"หึ! กับฉันทำตัวสะดีดสะดิ้ง ทีไอ้หน้าอ่อนนั่นกับยอมให้มันจับมือถือแขนอยู่เป็นนานสองนาน คุณแม่กับคุณย่าอนุญาตให้เธอออกมาแรดมาร่านแบบนี้ได้ยังไงห๊ะ! หรือเธอแอบออกมาเที่ยวตอนกลางคืนแบบนี้ประจำหนูนิด"

ณนนท์จ้องใบหน้าสวยหวานที่อาบใบด้วยยาพิษอย่าเอาเรื่อง

"หยุดพูดแบบนั้นนะคะ หนูนิดไม่ได้ทำอย่างที่คุณนนท์พูดเลยสักนิด อีกอย่างหนูนิดขออนุญาตคุณย่าน้อยเรียบร้อยแล้วค่ะไม่ต้องห่วง"

"ท่านคงจะไม่รู้ว่าที่ที่เธอมาคือสถานที่อโคจรแบบนี้ล่ะสิ ถึงแบบนั้นตัวเธอก็ควรจะสำนึกนะว่าเธอน่ะมีสามีแล้วไม่ควรออกมาเที่ยวทำตัวเป็นสาวโสดแบบนี้ให้ฉันเสื่อมเสียชื่อเสียง"

"เราก็แค่แต่งงานกันในนาม อีกอย่างคุณนนท์บอกว่ากลับมาจะหย่ากัับหนูนิดไม่ใช่เหรอคะ "

หนูนิดเถียงด้วยปากที่สั่นอย่างห้ามไม่อยู่ด้วยไม่เคยต้องเถียงกับใครมาก่อน

"ปากเธอแข็งแรงขึ้นเยอะนิ สงสัยเธอคงลืมรสชาติจูบฉันไปแล้ว"

ชายหนุ่มว่าพร้อมกับโน้มตัวลงมาใกล้คนตัวเล็กที่ไม่มีทางหลบไปไหนได้เพราะติดเบาะรถแล้ว

"อื้อ..อย่านะคะคุณนนท์" หญิงสาวพยายามเบี่ยงหน้าหลบ

"ฉันจะยังไม่หย่าเพื่อให้เธอไปร่านกับผู้ชายอื่นหรอกนะ เธอเป็นคนลิดรอนอิสรภาพของฉันไปมาตอนนี้จะอยากหย่ามันไม่ง่ายหรอกนะสาวน้อย"

เขากระซิบชิดหูเธอว่าจบชายหนุ่มก็ปล่อยเธอและผละออกราวกับเธอคือของร้อน แล้วเดินมาขึ้นรถฝั่งคนขับ ตลอดเส้นทางไม่แม้จะมีคำพูดอะไรเอื้อนเอ่ยออกมาอีกต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

กลิ่นหอมของเธอยังคงเหมือนเดิม กลิ่นแป้งเด็กหอมสบายใจ ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้ เป็นแบบนี้ไม่ดีแน่เขาต้องพยายามอยู่ให้ห่างจากเธอสิ เขาจะไม่ยอมทำตามเกมที่คุณย่าวางไว้เด็ดขาด แม้ร่างกายจะคอยแต่จะทรยศจิตใจตลอดเวลาที่ได้ใกล้ชิดเธอก็ตาม

เขายังคงหล่อเหลาเหมือนเดิมไม่สิ เขาดูหล่อกว่าเดิมมากคิ้วเข้มเรียงตัวสวยขนตางอนปกคลุมดวงตาแข็งกร้าวนั้น จมูกโด่งรับกับใบหน้าคมเข้ม หนวดเคราจางๆเหมือนเพิ่งโกน ริมฝีปากได้รูปนั้นแดงอมชมพูอย่างคนสุขภาพดี ทุกส่วนในตัวเขามันทำให้หัวใจของเธอกลับมาเต้นแรงอีกครั้งจนแทบหลุดออกมา

มันทำให้เธอรู้โดยทันทีว่าตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา หัวใจของเธอยังคงรักและภักดีต่อเขาอยู่ตลอดเธอไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย ยิ่งอยากเลิกรักยิ่งรักมากขึ้นกว่าเดิมอีกตอนนี้