บทนำ (3)
1035 คำ
แต่นั่นมันไม่ได้คุ้มกันสักนิดกับศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง แต่ก็ว่าไม่ได้ ความคิดคนเราไม่เหมือนกัน บางคนก็ถนัดใช้ทางลัดแบบนั้น ท้ายที่สุดก็ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ ด้วยคุณท่านทั้งสองไม่พอใจที่จะให้บรรดาบ่าวไพร่มาคลุกคลีกับลูกๆ ของตนในแบบชู้สาว ท่านถึงกับสั่งห้ามว่า อย่าให้เห็นว่ามีใครบังอาจมาชม้ายชายตาให้ลูกชายท่าน ไม่งั้นล่ะได้เห็นดีกัน
สาวน้อยรับรู้และเข้าใจแต่โดยดี แม้จะเกิดมาจนแค่ไหน เธอก็ไม่เคยคิดจะใช้วิธีสร้างความก้าวหน้าแบบก้าวกระโดดอย่างนั้นเลยสักนิด ถ้าคิดจะทำ ทำแบบนั้นตั้งแต่ตอนอยู่ที่บ้านนอกไม่ดีกว่าเหรอ แถมไม่ต้องทำอะไรสักนิด แค่เอ่ยปากตอบตกลง ทุกอย่างก็พร้อมจะมากองอยู่ตรงหน้า เสียแต่ว่าเธอไม่ได้ยินยอมพร้อมใจจะเป็นของใครคนนั้น ถึงได้หนีมาตายเอาดาบหน้า จนจับพลัดจับผลูได้มาทำงานบ้านที่นี่นั่นแหละ
มือบางค่อยๆ แง้มเปิดประตูอย่างแผ่วเบา ด้วยเกรงจะรบกวนเวลาพักผ่อนของเจ้าของห้อง พยายามทำทุกอย่างให้เงียบกริบ แต่ยังมีเสียงครืดคราดอยู่ดี ด้วยอุปกรณ์ที่มีก็หลายอย่าง ต้องหิ้วบ้างลากบ้างตามแต่แรงของคนตัวเล็กๆ อย่างเธอจะอำนวย
สายตากลมโตสอดส่ายไปมาเมื่อไม่เห็นคนที่คาดว่าน่าจะนอนอยู่บนเตียง รอยยับย่นของที่นอนบอกได้ว่า เขาน่าจะนอนแล้วลุกออกไป ว่าแต่เขาหายไปไหนกัน?
เธอละสายตามาหลุบมองที่อุปกรณ์ต่างๆ แต่ยังไม่ทันจะได้เริ่มทำความสะอาด วงแขนแข็งแรงที่ไร้ที่มาก็รวบกอดเข้าที่เอวเล็กคอด พร้อมกับรั้งร่างเธอไปไว้ในอ้อมแขนจนล้มลงไปบนที่นอนด้วยกัน...
“ฮึกๆ ฮึกๆ”
เสียงสะอื้นเล็กๆ แว่วๆ ดังขึ้นเป็นระยะจากคนตัวเล็ก
“ทำไมคุณเล็กทำกับหนูแบบนี้ล่ะคะ”
“แบบไหน” คนตัวใหญ่ว่าอู้อี้ติดซอกคอขาวที่เขากำลังดมดอม พร้อมๆ กับมือหนาๆ สองข้างที่ลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนราบ ก่อนที่ข้างหนึ่งจะขยับขึ้นมาบีบคลึงปทุมถันอวบอิ่มสมตัวที่ไร้เครื่องแต่งกายปกปิด ด้วยเขาจัดการลอกคราบเธอออกไปทีละชิ้นๆ โดยที่คนอ่อนแอไร้ประสบการณ์ไม่มีโอกาสได้ขัดขืนสักนิด
“ฮึกๆ ฮือๆๆ” น้ำตาร่วงอาบใบหน้าสวยหวานจนเปียกชุ่ม
ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะท้านของคนในอ้อมแขน ก็ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตัวไหนเข้าสิงให้เขาทำแบบนี้ แต่ครั้นจะโทษภูตโทษผีก็ดูจะไร้ความรับผิดชอบ เอาเป็นว่าโทษความปรารถนาที่มันห้ามไม่หยุดฉุดไม่อยู่ก็แล้วกัน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนสร้างอารมณ์ให้เขาได้เพียงแค่ได้เห็นบั้นท้ายของเธอขยับไหวไปมาตอนทำความสะอาดบันไดเมื่อวาน เขายืนมองจนเพลินเลยล่ะ
แต่คนปลอบใจใครไม่เป็นก็ไม่มีคำพูดหวานหูใดๆ เปล่งออกมา กลับสนทนากับเธออย่างปกติ ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันธรรมดาสามัญจะตายห่า จะต้องมาดราม่าเพื่อ?
“มันมีอะไรสึกหรอตรงไหน แค่ครั้งเดียวเอง”
“ฮือๆๆ” หญิงสาวส่ายหน้าทั้งน้ำตาร่วงกราว หมดแล้วซึ่งคำพูดที่จะกล่าว แม้แต่จะให้ด่าทอเขา เธอก็พูดไม่ออกอีกเช่นกัน
“หรือว่ารังเกียจ หืม...” เขาถามต่อ แต่ไร้คำตอบจากคนตัวเล็กเช่นเคย
ยอมรับในใจเลยว่า มันไม่มีคำว่ารังเกียจเขาในหัวเธอสักนิด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนะ ชีวิตที่คิดว่าหนีพ้นเสือ กลับต้องมาปะทะจระเข้ที่ทำให้เธอไร้หนทางสู้ ต้องมายอมสยบและนอนสงบให้เขาคลึงเคล้าเอาตามแต่ใจปรารถนา
“อย่าร้องนะ หันมานี่”
เขาสั่งพลางพลิกกายคนร้องไห้กระซิกให้นอนหงาย สายตาสีน้ำตาลคมกริบสบกับดวงตาสีดำกลมโตที่มีแต่ความหวาดหวั่น ก่อนที่นิ้วเรียวของเขาจะลูบไล้ปาดเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าให้เธออย่างอ่อนโยน
“พยายามอยู่ใกล้ๆ ฉัน ถ้าพี่หนึ่งกับพี่สองอยู่ที่บ้าน”
คนที่น้ำตาเริ่มเหือดแห้งไปบ้างแล้วเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
สิ่งที่เธอเป็น ทำให้คนที่ทาบทับกายอยู่ด้านบนผุดรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากด้วยความชอบใจ อย่างน้อยมันก็ดีกว่าการที่เธอร้องกระจองอแงน่ะนะ
“อย่าเข้าใกล้พวกเขา ถ้าอยากปลอดภัย เข้าใจไหม”
“…...” แล้วสิ่งที่เขาทำกับเธอล่ะ นั่นคือความปลอดภัยตรงไหนกัน
สาวน้อยที่เพิ่งต้องมือชายคิดอย่างขมขื่น ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะขัดขืนหรือด่าทอเขา ถึงอย่างไรสิ่งที่เสียไปมันก็เรียกกลับคืนมาไม่ได้
“ฉันอยากได้เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเธอ”
“คนใจร้าย”
“ถูกต้อง ฉันเป็นคนแบบนั้น”
“ทำไมต้องทำร้ายหนูแบบนี้ด้วย”
“ทำร้ายที่ไหน เสียงครวญครางออกจะสุขสม”
“ไม่! หยุดพูดนะ” เธอตวาดใส่เขา
“ทำไม รับความจริงไม่ได้?” เขายังเย้าต่อไป โดยไม่ได้สนใจและถือสาอาการกระเง้ากระงอดของเธอ
“พอที หนูไม่อยากฟัง”
“อย่าอ่อนแอ ถ้ายังอยากอยู่ที่นี่ เป็นเมียฉันต้องเข้มแข็ง รู้มั้ย”
เสียงทุ้มจริงจังขึ้นจนเธอชะงัก
“เมีย?”
“ใช่ เข้าใจตรงกันนะ”
“หนูไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นค่ะ ปล่อยหนู หนูจะไปทำความสะอาด”
“ไหวเหรอ ครั้งแรกเจ็บทั้งนั้นแหละ”
เธอเม้มปากแน่นก่อนจะหันหน้าหลบสายตาระยิบระยับของเขา เจ็บสิ เจ็บไปหมดทั้งตัวและรวดร้าวไปหมดทั้งใจ แต่ชีวิตก็ต้องเดินหน้า ส่วนหน้าที่ก็ต้องทำต่อไป
“อื้อ...”
ครางประท้วง เมื่อมือหนาของเขาเลื่อนขึ้นมาบีบคลึงสองเต้าสล้างที่เบ่งบานอวดล่อสายตา
- ผู้เขียน
