EP3 ขอกินได้มั้ยครับ? (2)
1527 คำ
EP3 ขอกินได้มั้ยครับ? (2)
Tewich’ s Part
@คอนโดเตวิช
“เชิญครับ”
“รบกวนด้วยนะคะ”
เชอรีนค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาในคอนโดของผมอย่างระมัดระวัง ดวงตากลมโตมองสำรวจห้องของผมด้วยท่าทางสนใจ สงสัยละสิว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่คอนโดผมได้ จะบอกให้ก็ได้ว่าที่ผมตกลงเรื่องจีบกับเธอวันนั้นน่ะเราตกลงกันไว้ว่าถ้าเธออยากจีบผมช่วงนี้เราจะ ‘แอบจีบ’ กันเงียบๆ โดยไม่ให้ใครรู้เพราะว่าเชอรีนเป็นพี่ว้ากเดี๋ยวรุ่นน้องคนอื่นรู้ว่าเรามีซัมธิงกันจะเสียระบบซึ่งก็เข้าทางผมพอดี
ผมเสนอว่าถ้าอยากจีบผมน่ะให้มาจีบที่คอนโดผมหลังเลิกเรียนเท่านั้นเพราะไหนๆ เราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ได้อยู่แล้วซึ่งเธอก็ตกลงและวันนี้เป็นวันแรกที่เธอมาที่นี่
เฮ้ๆ อย่ามองว่าผมร้ายน่าก็แค่เสนอวิธีที่น่าจะดีที่สุดสำหรับเราก็แค่นั้น
“ตามสบายเลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ”
“ห้องน้องเตน่าอยู่จังเลยน้า”
น่าอยู่ก็มาอยู่สิครับ ผมคิดในใจไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะขึ้นคอนโดผมได้น่ะถ้าคนนั้นไม่ ‘พิเศษ’ จริงๆ
“พี่รีนอยากดูเรื่องอะไรครับ” ผมถามคนตัวเล็กที่เอาแต่เดินสำรวจห้องผมจนทั่วท่าทางตื่นเต้นของเธอทำให้อดยิ้มเอ็นดูไม่ได้ อ้อ วันนี้เราตกลงกันว่าจะมาดูหนังที่ห้องของผมกันน่ะ ก็จีบกันในห้องอ่านะคงทำอะไรไม่ได้มากดูหนังก็น่าจะเป็นอะไรที่ทำให้เธออยู่กับผมได้นานที่สุดแล้วเพราะหนังเรื่องหนึ่งก็ตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะจบก็ดึกเลย ;)
“หือ พี่รีนตามใจน้องเตเลยพี่ดูได้หมด”
“ดูได้หมดแน่นะครับ?”
“แน่ซี่ น้องเตเลือกเลย”
“เตเลือกได้แล้วครับ มาดูเร็ว”
ร่างบางเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหน้าโซฟาข้างผมด้วยท่าทางตื่นเต้น ระยะห่างของเราเพียงน้อยนิดทำให้ได้กลิ่นกายหอมหวานจากร่างบางกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ชวนลุ่มหลงทำให้ผมไม่มีสมาธิดูหนังเลยสักนิดเพราะเอาแต่มองคนข้างๆ จะมีสมาธิดูได้ยังไงกันล่ะก็เชอรีนน่ะ
น่าดูกว่าหนังตั้งเยอะ
ผ่านไป 30 นาที
“หึ ไหนบอกดูได้หมดไงครับปิดตาทำไม?”
“ง่า ก็ไม่คิดว่าน้องเตจะดูหนังผีนี่นา” คนขี้กลัวที่ตอนนี้เอามือปิดตาและแอบอยู่หลังผมเพราะหนังที่เราดูกำลังฉายฉากสยองขวัญอยู่ตอนถามก็บอกว่าดูได้หมดไงผมก็เลยเลือกเปิดหนังผีซะเลย ท่าทางกลัวๆ ของเธอทำให้อดขำไม่ได้ เวลากลัวนี่ตัวหดเล็กลงยิ่งกว่าเดิมอีกนะ ยิ่งเวลาสะดุ้งนะยิ่งน่ารัก…
“หึ มานั่งนี่มาครับ”
“หือออ”
“นั่งตรงนี้จะได้ไม่กลัวไงครับ” ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างงงๆ เมื่อผมดึงเธอให้มานั่งแทรกตรงกลางหว่างขาของผมจนแผ่นหลังเธอชิดกับอกแกร่ง แขนก็โอบกอดร่างบางไว้หลวมๆ ยิ่งใกล้ยิ่งหอมอยากจะกดจมูกลงไปบนซอกคอขาวๆ ที่โผล่พ้นเสื้อออกมาชะมัด
พี่ว้ากตัวเล็กพอโดนผมกอดไว้ก็นั่งตัวเกร็งหยิบเยลลี่หมีขึ้นมาแกะกินแก้เขินและพยายามนั่งดูหนังอย่างตั้งใจทั้งๆ ที่แอบสะดุ้งไปหลายครั้ง
กระต่ายขี้กลัวน่ารักจังเลยนะ
ถึงแม้ว่าเราจะปิดไฟจนห้องมืดแต่แสงจากหน้าจอคอมก็ทำให้เห็นได้ว่าคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมน่ะหน้าแดงแค่ไหน ผมพยายามอดทนไม่ให้กดจมูกลงบนแก้มแดงๆ นั่นจากที่ไม่ได้สนใจจะดูหนังอยู่แล้วพอมีเธอมานั่งตรงนี้ผมยิ่งไม่ดูเลยเผลอมองริมฝีปากเล็กที่เคี้ยวเยลลี่จนแก้มตุ่ยปากแดงๆ แก้มแดงๆ ทำผมเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“อยากกินเยลลี่บ้างจังป้อนเตหน่อยสิครับ”
“อื้ม เยลลี่หมดแล้วอ่า น้องเตกินอย่างอื่นแทนได้มั้ย” เห็นเธอกินน่าอร่อยผมก็เลยขอกินบ้างแต่ว่าชิ้นสุดท้ายกลับโดนคนตัวเล็กเอาเข้าปากไปพอดี อ่า แบบนี้แย่จังเลยนะผมอยากกินมากๆ ซะด้วยสิ
“แต่ว่าเตอยากกินเยลลี่”
“งั้นเดี๋ยวพี่รีนลงไปซื้อให้ใหม่เอามั้ย?” เชอรีนทำท่าจะลุกขึ้นยืนเพื่อลงไปซื้อเยลลี่ให้ผมแต่เอวบางก็โดนผมคว้าไว้ซะก่อน ก่อนจะดึงเธอให้นั่งลงเหมือนเดิมทำให้ตอนนี้ร่างบางนั่งทับอยู่บนตักแกร่งอย่างช่วยไม่ได้ อะไรมันจะพอดีมือไปหมดขนาดนี้กันนะ
“ไม่เป็นไรครับ เตว่ามันเหลืออยู่อันนึงนะ” ผมกระซิบที่ข้างใบหูสวยทำเอาคนเป็นพี่มองหาเยลลี่อีกอันใหญ่เลย
“ไหนอะ พี่รีนกินหมดแล้วนี่นา”
“อันนี้ไงครับ…” ผมจับใบหน้าเล็กที่หันซ้ายหันขวามองหาเยลลี่อีกอันให้หันมาสบตากันก่อนจะเอื้อมมือไปคลึงริมฝีปากสีแดงสดที่แสนนุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่ที่เธอกินไปเมื่อกี้ไม่มีผิด
ดวงตากลมโตมองสบตาผมด้วยความวูบไหวมันดูกล้าๆ กลัวๆ เหมือนกระต่ายน้อยเวลาตื่นตกใจยิ่งเห็นแบบนั้นมันยิ่งทำให้เธอน่าขย้ำไม่รู้หรือไง
“ขอเตกินได้มั้ยครับ?”
“ตะ แต่ว่าอันนี้มันไม่ชะ…” ผมใช้นิ้วชี้ปิดริมฝีปากเล็กที่กำลังจะปฏิเสธไว้พร้อมกับใช้สายตาออดอ้อนที่ไม่ว่าใครได้มองก็ต้องยอมให้ผมทั้งนั้นและครั้งนี้ก็เช่นกัน
“นะครับ เตว่ารสชาติมันน่าจะเหมือนกัน”
“แต่พี่รีนว่า อะ อื้ออ” ไม่รอให้เธอปฏิเสธอีกต่อไปผมกดจูบลงบนนิ้วชี้ตัวเองที่ทาบอยู่บนริมฝีปากเล็กก่อนจะค่อยๆ ดึงมือออกจนริมฝีปากเราสองคนแตะกัน เชอรีนสะดุ้งตกใจจะผละออกแต่ก็โดนผมกระชับกอดเอวบางไว้แน่นประคองศีรษะเล็กไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน ค่อยๆ ขยับริมฝีปากบดคลึงขบเม้มเบาๆ บนริมฝีปากเล็กที่ตอนนี้มีกลิ่นเยลลี่รสผลไม้อ่อนๆ ปนออกมากับลมหายใจหอบถี่ของคนที่กำลังตื่นเต้นเพราะโดนผมรุกไม่ทันตั้งตัว ยิ่งทำให้ผมอยากลิ้มลองรสชาติของมันมากขึ้น
“อืมม”
เสียงหวานหลุดครางออกมาเมื่อผมสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากเล็กได้สำเร็จดุนดันลิ้นร้อนๆ เข้าไปสัมผัสกับลิ้นเล็ก เกี่ยวกระหวัดดูดดึงความหวานที่ผสมไปด้วยรสชาติของเยลลี่ที่เธอเพิ่งกินเข้าไปช้าๆ เชอรีนที่พอโดนปลายลิ้นร้อนชื้นสัมผัสกับลิ้นของเธอก็สะดุ้งตกใจเผลอกำเสื้อผมแน่นพร้อมกับหลับตาปี๋แต่ก็ไม่ได้ขยับหนีไปไหน กลับกันริมฝีปากเล็กค่อยๆ อ้าออกตอบรับสัมผัสผมให้กลืนกินริมฝีปากเธอได้อย่างถนัด
“อืออ”
ลิ้นเล็กที่พยายามจูบตอบผมทำให้ผมหลุดครางออกมา จูบเก้ๆ กังๆ ที่แสนไร้เดียงสาของคนตรงหน้าทำเอาผมใจสั่น กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนร่างกายเราเบียดชิดกันความหวานจากริมฝีปากเธอทำให้ผมห้ามใจไม่ไหวเผลอดูดดึงมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จากจูบที่อ่อนหวานก็เริ่มร้อนแรงยิ่งเธอขยับลิ้นสู้ผมยิ่งรู้สึกดีจนเผลอบีบเคล้นเนื้อกายตรงสะโพกเธอไปมาจนร่างบางสะดุ้ง
“อื้ออ”
เราจูบแลกลิ้นกันนานหลายนาทีจนน้ำลายใสเริ่มออกมาเลอะไปตามขอบปากแต่ก็ไม่ทำให้ผมหยุดจูบยิ่งกดริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากรสเยลลี่หนักขึ้นบดขยี้ดูดดึงความหวานจากลิ้นเล็กแรงขึ้นจนเธอหายใจไม่ทัน มือผมก็เริ่มไม่อยู่นิ่งค่อยๆ สอดเข้าไปในเสื้อช็อปของคนตัวเล็กช้าๆ แต่ก่อนที่จะมากไปกว่านั้น…
พรึ่บ!
ริมฝีปากเราหลุดออกจากกันเมื่อคนที่ผมจูบอยู่เป็นลมซบหน้าลงกับไหล่ผมอย่างหมดแรง อ่า กำลังจะดีแล้วเชียวทิ้งกันซะดื้อๆ แบบนี้เลย
ลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอทำให้ผมไม่แน่ใจว่าเธอหลับไปหรือเป็นลมกันแน่จึงเขย่าตัวเธอเบาๆ แต่ก็ไม่มีการตอบรับจากร่างบาง
“พี่รีน…” ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปากกวาดความหวานที่ยังติดอยู่บนขอบปากเข้าปากก่อนจะอุ้มร่างบางไปนอนที่เตียง
จูบกันอยู่ดีๆ มาทิ้งกันกลางทางแบบนี้ตื่นมาต้องโดนลงโทษนะครับเชอรีน :)
ยกที่สอง
เตวิชชนะ 1:1
- ผู้เขียน
