EP4 ดื่มนม? (1)
1633 คำ
EP4 ดื่มนม? (1)
2 Days Later
Cherrene’ s Part
“วันนี้พอแค่นี้ ทุกคนกลับบ้านได้!”
“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ”
หลังสิ้นเสียงของรุ่นพี่กล่าวจบกิจกรรมประจำวันรุ่นน้องวิศวะปีหนึ่งก็กล่าวขอบคุณแล้วรีบแยกย้ายออกจากลานกิจกรรมทันที สีหน้าทุกคนดูผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อการรับน้องของวันนี้สิ้นสุดลง ส่วนรุ่นพี่อย่างฉันก็ต้องอยู่ต่อเพื่อประชุมกับพี่ว้ากสำหรับกิจกรรมในวันต่อไป
สองวันแล้วที่ฉันไม่ได้คุยกับน้องเตวิช…หลังจากที่เราจูบกันวันนั้นจนฉันสลบไปตื่นมาอีกทีก็ดึกแล้ว ด้วยความอายจนแทบมุดแผ่นดินหนีฉันจึงอาศัยจังหวะที่น้องเตวิชอาบน้ำอยู่หนีกลับห้องตัวเองซะเลย น้องก็ทักมาขอโทษนะฉันก็บอกว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ เพราะว่าตอนที่น้องจูบฉันเองก็ไม่ได้ผลักออกแถมยังแอบจูบน้องตอบด้วย ไม่ได้โดนขืนใจอะไร (เต็มใจด้วยซ้ำ)
รสจูบวันนั้นฉันยังจำได้ดีเลย ใครจะคิดล่ะว่ากระต่ายน้อยของตัวเองจะจูบเก่งขนาดนั้น จูบเก่งจนฉันวูบ เขินจนตัวแทบแตกวันนี้ตอนว้ากก็ไม่ไปใกล้แถวน้องเลย แอบเห็นน้องมองตามตาละห้อยเลยนะแต่พี่รีนยังไม่พร้อมพี่รีนยังลืมจูบวันนั้นไม่ได้พี่รีนเขิน T.T ขนาดน้องทักไลน์มาฉันยังไม่ค่อยตอบเลย ฮืออ หัวใจมันไม่ไหวเขินจะตายแล้ว
10:45 PM
กว่าจะประชุมเสร็จก็ปาไปเกือบห้าทุ่มพอเลิกประชุมฉันก็เลยรีบเดินสับขาเพื่อรีบกลับคอนโดไปนอนสักทีเหนื่อยจะตายอยู่แล้วพอเดินมาถึงที่รถฉันก็ต้องตกใจกับร่างสูงของน้องเตวิชที่ยืนพิงรถฉันอยู่พอเห็นฉันน้องก็เดินเข้ามาหาทันที ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่กลับอีกนะ
“น้องเต…ทำไมยังไม่กลับอีกคะ”
“หลบหน้าเตทำไมครับ”
“คะ?”
“สองวันแล้วนะครับพี่รีนเอาแต่หลบหน้าเต เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” น้องไม่ตอบคำถามฉันแต่ถามฉันกลับแววตาของน้องดูหงอยๆ เหมือนกระต่ายหูตกที่โดนฉันหลบหน้า มาดักรอเพราะเรื่องที่โดนฉันหลบหน้าสินะ
“ง่าาา พี่รีนเปล่าหลบน้า”
“เปล่าอะไรล่ะครับก็เห็นๆ อยู่ว่าพี่รีนหลบหน้าเต จะเลิกจีบเตแล้วหรอครับ เตเสียใจนะ : (”
ริมฝีปากหนาเบะขึ้นนิดๆ อย่างแสนงอนและน้อยใจ ขนาดน้อยใจยังดูน่ารักอะน้อง ฮือ พี่รีนไม่ไหวอยากจับน้องมาหอมๆ โอ๋ๆ เลย รู้สึกผิดเลยนะที่หลบหน้าน้องน่ะ
“น้องเตไม่เสียใจซี่พี่รีนแค่...” แค่เขินน้องเต
เขินมากๆ เลยไม่ได้เขินที่โดนจูบนะแต่มันเขินที่ฉันเป็นลมเพราะจูบของน้องน่ะสิ ไม่เท่เลยนะแบบนั้นน่ะอ่อนเกินไปรับตัวเองไม่ได้ น้องต้องแอบหัวเราะฉันแน่ๆ T.T
“แค่อะไรครับ?”
“เอ่อแค่…” ฉันมัวแต่อ้ำอึ้งจนน้องเดินหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ระยะห่างของเราเหลือเพียงไม่กี่เซน กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ผสมกลิ่นกายของน้องทำเอาฉันเขินยิ่งกว่าเดิมจะขยับหนีก็ไม่ได้เพราะน้องเล่นไล่ต้อนจนหลังฉันชนกับรถ น้องเตใช้แขนทั้งสองข้างค้ำกับประตูรถกักขังร่างกายฉันไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วถามเสียงเบา
“หื้ม ว่าไงครับแค่อะไร”
ไม่เอาไม่กระซิบแบบนี้พี่รีนหัวใจจะวายเอาเสียงน้องมันเซ็กซี่มากเวลากดเสียงต่ำแบบนี้ไม่รู้หรือไง
“พี่รีนแค่…แค่เขินน้องเตไงเล่า! แงง ไม่เอาไม่พูดแล้ว”
“ฮ่าๆ เขินที่เตจูบหรอครับ”
“น้องเตตต ไม่เอาไม่พูด TT” ตอนนี้ฉันต้องกำลังหน้าแดงมากๆ อยู่แน่ๆ ยิ่งน้องเตหัวเราะชอบใจกับคำตอบของฉันก็ยิ่งเขิน แล้วใครให้มาพูดเรื่องจูบออกมาหน้าเฉยแบบนั้นกันเล่าคนมันเขินนะ แต่พอรู้เหตุผลของฉันแล้วก็เหมือนว่าน้องจะดูอารมณ์ดีขึ้นนะ
“โอเคเตไม่แกล้งแล้ว แต่ไม่เขินแล้วได้มั้ย ไม่ต้องหลบหน้าแล้วได้มั้ยครับไลน์ก็ไม่ยอมตอบ เตคิดถึงนะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน”
“สองวันเอง! อีกอย่างตอนทำกิจกรรมก็เจอกันทุกวัน” ฉันพูดเสียงดังกลบเกลื่อนความเขิน มาบอกคิดถึงกันตรงๆ แบบนี้ก็ทำตัวไม่ถูกสิถ้าพี่หัวใจเต้นแรงจนช็อกน้องเตต้องรับผิดชอบนะ!
“ตอนว้ากพี่รีนดุนี่ครับ ไม่เห็นมาโอ๋เตเหมือนวันนั้นเลย”
“ง่าา เจ้าเด็กน้อยใจพี่รีนหรอคะ”
“ครับ รู้สึกเหมือนจะโดนเทเลยไหนบอกว่าจะจีบกันไงครับ” คนตรงหน้าบึนปากยกมือขึ้นกอดอกอย่างงอนๆ พูดจาตัดพ้อจนฉันรู้สึกผิดเลย
“พี่รีนขอโทษน้าก็มันเขินนี่นา เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่รีนโอ๋ๆ นะ แต่วันนี้น้องเตต้องรีบกลับคอนโดเลยค่ำแล้วด้วยขับรถดึกๆ อันตราย” ฉันบอกด้วยความเป็นห่วงมองดูนาฬิกาก็ห้าทุ่มแล้ว กิจกรรมเลิกตั้งแต่สามทุ่มแสดงว่าน้องมารอฉันเกือบสองชั่วโมงเลยนะ
“อ่า เตไม่ได้ขับรถมาด้วยสิ เพื่อนก็กลับกันหมดแล้ว” น้องบอกเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ขนาดไม่ได้ขับรถมายังมารอฉันดึกๆ อีกเนี่ยนะ โธ่เอ๊ยพ่อกระต่ายน้อยของพี่รีนกลัวโดนพี่รีนเทขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย งื้ออ น่ารักไม่ไหวแล้วอยากจับน้องปั้นเป็นก้อนแล้วกลืนลงท้องไปเลย
“อ้าวแย่เลย ทำไงดีเนี่ย”
“พี่รีนรีบกลับเถอะครับ เดี๋ยวเตเรียกแท็กซี่กลับเองก็ได้”
“เดี๋ยวพี่รีนไปส่งๆ” ฉันเสนอเพราะถ้าปล่อยให้น้องรอแท็กซี่คงไม่ได้กลับอะคืนนี้ดึกขนาดนี้แท็กซี่ก็หายากด้วย รู้สึกผิดด้วยที่ปล่อยให้น้องมารอ
“รบกวนหรือเปล่าครับ พี่รีนกลับเถอะเตกลับได้”
“รบกวนอะไรกันเล่าเจ้าเด็กนี่ ดึกขนาดนี้จะหาแท็กซี่จากไหนกันไปเร็วพี่รีนจะไปส่ง”
“อ่า งั้นรบกวนด้วยนะครับ” หลังจากตกลงกันได้เตวิชก็อาสาขับเองโดยมีเชอรีนนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ แต่พอร่างกายโดนแอร์เย็นๆ คนที่อ่อนล้ามาทั้งวันก็เริ่มง่วงจากที่ง่วงอยู่แล้วจึงส่งผลให้เธอเผลอหลับไป หนุ่มรุ่นน้องหันมามองคนเป็นพี่ที่หลับตาพริ้มท่าทางหลับสบายก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ตัวเองก็ง่วงขนาดนี้แท้ๆ ยังอาสาจะขับรถไปส่งเขาอีก น่ารักจังเลยนะเชอรีนน่ะ
1AM @คอนโดเตวิช
Tewich’ s Part
“อื้ออ”
“ตื่นแล้วหรอครับ”
“นะ น้องเต…” คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงของผมลืมตาตื่นขึ้นมามองผมอย่างสงสัยว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“พี่รีนเผลอหลับไปน่ะครับ ปลุกก็ไม่ตื่นเตก็เลยพามานอนบนห้อง” ผมอธิบาย พอผมขับรถมาถึงคอนโดตัวเองคนที่บอกว่าจะมาส่งผมก็ยังไม่ตื่นผมปลุกแล้วแต่เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นดูแล้วท่าทางจะเหนื่อยมากผมก็เลยอุ้มเธอขึ้นมานอนบนห้อง แค่นั้นเอง :)
“งั้นหรอ แย่จังเลยรบกวนน้องเตจนได้…”
คนตัวเล็กพูดอย่างรู้สึกผิดพร้อมกับขยับตัวลงจากเตียงเพื่อเดินออกจากห้องเดินผ่านผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงมองเธอหลับตั้งหลายชั่วโมงโดยไม่สนใจสักนิด ท่าทางมึนๆ งงๆ ของเธอทำให้ผมนึกขำ
“แล้วนั่นจะไปไหนหรอครับ?”
“จะกลับแล้วซี่ ดึกแล้วนะน้องเตน่าจะปลุกพี่รีนเยอะๆ นะ หลับยาวเลยเนี่ย”
“ก็เห็นพี่รีนดูเหนื่อยๆ ก็เลยอยากให้พักนี่ครับ ขับกลับตอนง่วงอันตรายนะ”
“น่ารักจังเลยน้าน้องเตเนี่ยแต่พี่รีนหายง่วงแล้วล่ะ พี่รีนกลับแล้วนะ” ว่าแล้วก็เดินผ่านผมไปเลย
หมับ!
แต่ใครจะยอมให้กลับกันล่ะ รีบคว้าข้อมือเล็กไว้ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจนคนตรงหน้าหันมามองอย่างสงสัย
“ไม่ให้กลับครับ”
“หืม?”
“เอ่อ กลับตอนนี้จะดีหรอครับมันอันตรายนะอีกอย่างดึกแล้วด้วยค้างที่นี่แหละครับ”
“แต่ว่ามัน…”
“พี่รีนเพิ่งตื่นด้วยจะขับไหวหรอเตเป็นห่วงนะ หรือไม่ไว้ใจเตหรอครับ?” ผมทำหน้าเศร้าเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่ตอนนี้ยังไม่ตื่นดีด้วยซ้ำมั้งผมยาวสวยก็ชี้ฟูนิดๆ เพราะผ่านการนอนมา ยิ่งพอผมบอกว่าให้ค้างที่นี่หน้าเธอยิ่งงงกว่าเดิม น่ารักชะมัด
“ไม่ใช่ๆๆ แต่ว่าพรุ่งนี้พี่รีนมีเรียนเช้ามากๆ อีกอย่างไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนด้วยนี่นา…รบกวนน้องเตเปล่าๆ”
“ใส่เสื้อผ้าเตก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยตื่นแต่เช้ากลับคอนโดไปแต่งตัวไปเรียนก็ได้” ผมเสนอและคะยั้นคะยอจะให้เธอค้างกับผมให้ได้ ผมเป็นห่วงจริงๆ นะไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงเลย จริง!
“จะดีหรอ”
“นะครับ ถ้าพี่รีนกลับตอนนี้เตต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ "
“อะ เอ่อ…”
“ค้างกับเตนะครับ…”
- ผู้เขียน
