Chapter 5

1349 คำ
ตอนนี้ลดานั่งอยู่หน้ามินิมาร์ทโดยมีชายหนุ่มคนที่มาคุยกับเธอเมื่อกี้นั่งอยู่ด้วย เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครทำไมถึงมาสนใจช่วยเธอให้ขึ้นมาจากกลางสายฝนแบบนั้นแถมยังใจดีเอาผ้าขนหนูมาให้อีก เขาดูใจดีจังเลย "แล้วไปร้องไห้ทำอะไรกลางสายฝนแบบนั้นกัน เดี๋ยวก็ไม่สบายขึ้นมาจะแย่เอานะ" เขาเอ่ยยิ้มๆ เธอมองสบตากับเขาก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ "คือมันอธิบายไม่ถูกนะคะ ฉันไม่รู้จะเริ่มยังไงมันพูดไม่ออก" เขายักไหล่เล็กน้อยไม่ได้สนใจว่าเธอจะเล่าหรือไม่เล่าเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวเขาไม่อยากจะยุ่งเท่าไหร่ "ไม่จำเป็นต้องเล่าหรอก แค่ผมคิดว่าการที่เราได้ระบายมันออกมามันดีกว่าการที่คุณเงียบไว้แล้วคิดมากคนเดียว ผมว่าอย่างแรกมันดีกว่านะก็แค่นั้น" ลูกน้องของเขาเดินออกมาจากมินิมาร์ทพร้อมกับนมอุ่นๆหนึ่งแก้ว เขาส่งมันให้หญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา "ดื่มซะจะได้ลดความหนาวลง อย่าไปทำแบบนั้นอีกคุณแค่โชคดีที่เจอผม ถ้าเป็นคนอื่นเขาหิ้วคุณไปไหนต่อไหนจะทำยังไง อย่างน้อยถ้าไม่รักตัวเองก็คิดถึงคนอื่นที่เขารอพึ่งพาเราอยู่ก็ได้เป็นอะไรไปจะแย่เอา ผมไปละ" เขาลุกขึ้นยืนทันทีไม่รอให้เธอเอ่ยขอบคุณ เขาไม่ค่อยชอบเห็นผู้หญิงอมทุกข์และเขาไม่ชอบเห็นผู้หญิงอ่อนแอเท่าไหร่ ชอบแบบอารมณ์ดียิ้มหวานแล้วก็เข้มแข็งมากกว่า "คุณคะ!" เขาเหลือบสายตามองเธอเล็กน้อยดูว่าเธอจะพูดอะไรรึเปล่า เธอยื่นมือมาจับมือเขาไว้ก่อนจะดึงให้นั่งลงข้างๆเธอ "อะไร.." "คือฉันอยากระบายกับใครสักคนแต่คงไม่ใช่พ่อกับแม่หรือว่าน้องชาย พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าคุณจะรับฟังมันคงจะดีมาก" เธอรู้สึกแปลกไปที่จะต้องมาระบายกับผู้ชายที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่เธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ไว้ใจได้และดูไม่มีพิษมีภัยอะไร "ฉันคงรบกวนคุณ ขอโทษนะคะแล้วก็ขอบคะ..." "เล่ามาสิผมจะฟัง" เขาเอ่ยตัดบทก่อนจะพิงหลังแล้วหันไปมองเธอด้วยรอยยิ้มจริงใจ หญิงสาวยิ้มออกมาได้หลังจากที่ผ่านเรื่องร้ายๆมา "ขอบคุณนะคะ คือจริงๆแล้วเมื่อกี้ที่ฉันร้องไห้เพราะว่าสามีเขาเลือกผู้หญิงอีกคนนะคะ พรุ่งนี้เราสองคนจะไปหย่ากันแล้ว" เขาเงียบฟังไม่ขัดเธอเธอควรจะได้ระบายทุกสิ่งอย่างออกมาเองโดยที่เขาจะไม่เซ้าซี้ถามให้เธอลำบากใจ "เล่าต่อสิครับ" "คุณจะไม่ถามเหรอคะว่าทำไมเขาเลือกอีกคน" "ก็ไม่รู้จะถามทำไมกลัวว่าถามแล้วคุณจะลำบากใจจะตอบก็แค่นั้น" "คุณเป็นผู้ฟังที่ดีจัง" เขาหัวเราะขำออกมาเบาๆ พอไม่ถามก็ว่าเขางงไปหมดแล้วนะเนี้ย "งั้นผมถามว่าทำไมเขาถึงเลือกผู้หญิงคนนั้นล่ะ" "การแต่งงานของเรามันมีเงื่อนไขหลายอย่างค่ะ เราแต่งงานกันไม่ใช่เพราะความรัก ตลอดสองปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักฉันเลยจนมาถึงวันนี้ตอนเช้า เขาบอกว่าจะเริ่มต้นใหม่กับฉันและเราจะมีลูกด้วยกัน ฉันดีใจมากเลยนะคะตอนนั้นแต่แค่เพียงตอนนั้น พอตอนเย็นเราสองคนมาเดตกันครั้งแรกผู้หญิงคนนั้นก็กลับมาพร้อมกับบอกข่าวดีให้เขาว่าเธอหย่ากับสามีแล้ว" "เขาคงรีบกลับไปคืนดีกับเธอแทบไม่ทันล่ะมั่ง..." "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าเขาจะยังไง แต่ดูจากการที่เขาไม่ตอบฉันและเลือกที่จะขอโทษมันก็เป็นคำตอบสำหรับฉันแล้วค่ะ" ชายหนุ่มยื่นมือมากุมมือเธอไว้บีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ "ผมเป็นกำลังใจให้คุณผ่านมันไปให้ได้นะ คุณควรกลับไปอาบน้ำพักผ่อนพรุ่งนี้ก็ทำในสิ่งที่คุณคิดว่ามันดีที่สุดเถอะ" "ขอบคุณนะคะคุณใจดีจัง" "ผมอาจจะไม่ได้ใจดีแบบที่คุณคิดหรอกแค่เราแสดงออกมันกับใคร ผมก็คือผู้ชายคนหนึ่งนั้นแหละผมไปส่งคุณนะ" ลดาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นเดินตามเขาไป เพียงแค่เจอกันวันแรกเธอก็ไว้ใจให้เขาไปส่งที่บ้านซะแล้วรู้สึกว่าตัวเองไว้ใจคนง่ายชะมัดเลย "ไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมน่ากลัวน้อยกว่าแท็กซี่แน่นอน" "ปะ..เปล่าเลยนะคะลดาไม่ได้กลัวเลยนะ" "งั้นเหรอ.." เธอพยักหน้าชายหนุ่มยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเปิดประตูให้เธอเดินเข้าไปข้างในรถ "เข้าไปเถอะแล้วบอกทาง" "ค่ะ" จากนั้นเขาก็ไปส่งเธอตามที่เธอบอกทางโดยมีลูกน้องสองคนนั่งอยู่ข้างหน้าหญิงสาวข้างๆนั่งน้ำตาซึมเงียบๆไม่พูดอะไรกลับไปเธอคงร้องไห้ทั้งคืนแน่เลย "ตรงนั้นค่ะ" รถเลี้ยวไปจอดตรงหน้าบ้านของเธอ เธอหันมาหาเขาก่อนจะยกมือไหว้เขาจนเขารับไหว้แทบไม่ทัน "ขอบคุณนะคะคุณใจดี ลดาไม่รู้จักชื่อคุณเลยแล้วก็ไม่กล้าถามด้วย" เขายิ้มมุมปากก่อนจะสั่งให้ลูกน้องหยิบนามบัตรของเขาที่หน้ารถส่งมาให้เขา "เอานามบัตรของฉันมา" "นี่ครับนาย" "อันนี้นามบัตรของผม ถ้าไม่สบายใจเมื่อไหร่ทักมานะผมจะเป็นที่ระบายให้คุณเอง" ลดารับมาก่อนจะยิ้มให้เขา "ลดาไม่รบกวนคุณหรอกค่ะ แค่นี้ก็เสียเวลามาฟังลดาพูดเรื่องไร้สาระอีก" "ไร้สาระอะไรกันคุณโดนพวกเขากระทำนะ เสียทั้งตัวเสียทั้งใจมันไม่ใช่เรื่องไร้สาระสักหน่อย สัญญานะว่ามีปัญหาจะโทรมาหาผม" ลดาพยักหน้าเบาๆ "สัญญาค่ะ แต่ลดาขอแก้ข่าวนะคะลดาเสียแค่ใจค่ะยังไม่ได้เสียตัว" "ไม่ต้องแก้ตัวลงลึกขนาดนั้นก็ได้มั้ย" "เอ้าก็คุณเข้าใจผิดนี่นาลดาก็เลยต้องแก้ต่างให้ตัวเอง ไปก่อนนะคะขอบคุณสำหรับทุกอย่าง" "อืม อย่าคิดมากนะถ้ามันร้องไห้ไม่หยุดก็โทรมาผมจะคุยเป็นเพื่อนเอง คือ ผมว่างนะ" ลดาร้องอ่อออกมาก่อนจะกล่าวขอบคุณเขาอีกครั้ง "ขอบคุณมากเลยนะคะ คุณ.." เธอก้มลงมองดูนามบัตรของเขาก่อนจะเอ่ยขึ้น "คุณณดลค่ะ" "หึ! ลงไปได้ละ" "ค่ะ" เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินลงรถมาแล้วโบกมือให้เขา เขาส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะสั่งให้ลูกน้องของเขาออกรถไป "เธอเป็นคนสดใสนะครับแต่คงเครียดไม่มีทางออกจริงๆเลยทำให้ใบหน้าเศร้าแบบนั้น" ลูกน้องของเขาเอ่ยขึ้น เขาเงียบไม่พูดอะไรคิดถึงใบหน้าที่อมทุกข์ของเธอแล้วก็ถอนหายใจออกมา "ผู้ชายคนนั้นมันโง่ที่ทิ้งผู้หญิงอย่างลดาไป..." พอลดามาถึงที่บ้านเธอก็เดินขึ้นห้องนอนของเธอไป อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็มานอนร้องไห้อยู่บนเตียงนอน ก๊อกๆๆๆๆๆ "ลดาคุณนอนรึยัง ผมอยากคุยด้วย" เสียงคุณเมฆดังขึ้นลดารีบปิดโคมไฟก่อนจะมุดตัวเองลงไปในผ้าห่ม เธอไม่อยากคุยกับเขาแล้วเพราะมันไม่มีประโยชน์ มันถึงเวลาที่เธอควรจะหลุดพ้นออกมาสักที
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม