ตอนที่ 18 บ้านไม่ใช่เซฟโซนสำหรับทุกคน EP.1
“วาวา ลูกจะกลับบ้านเมื่อไรคะ” คนพูดพยายามดัดเสียงให้เข้มที่สุด เข้ากับใบหน้าที่ไว้หนวดและตัดแต่งทรงอย่างดีราวกับลุงกำนันในละครไทย ไม่ได้สังเกตเลยว่าใจความของประโยคเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
ใบหน้าหล่อเหลาสมวัยของชายวัยกลางคนมีแววทุกข์ใจเล็กน้อย เหตุเนื่องมาจากไม่ได้เห็นหน้าลูกสาวสุดที่รักมาสองเดือนแล้ว
[คุณป๋า หนูต้องคัดลีดกับดาวคณะ ช่วงนี้ไม่ได้กลับบ้านอีกยาวเลยค่ะ] ปลายสายเสียงเหนื่อยเล็กน้อย แต่ก็พยายามตอบให้สดใสที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ได้รู้สึกแย่ที่คุณพ่อของเธอเปิดประโยคมาด้วยน้ำเสียงเข้มงวด
คนเป็นพ่ออย่างคุณทามฟังแล้วปวดใจ ใจอ่อนลงทั้งที่เตรียมทำขรึมมาแท้ๆ พอได้ยินเสียงของลูกสาวก็ไม่สามารถเสแสร้งได้อีกต่อไป “วาวา หนูได้พักผ่อนบ้างหรือเปล่าคะลูก”
คำพูดคะขาขัดกับใบหน้าดุดันทำเอาคนที่อยู่ข้างๆ กลอกตาอย่างช่วยไม่ได้
[ได้นอนค่ะ ช่วงนี้กิจกรรมเย
