ตอนที่ 2 ความเข้าใจ(ผิด?) EP.1
1353 คำ
ตอนที่ 2 ความเข้าใจ(ผิด?) EP.1
แอร์เย็นเฉียบราวกับขั้วโลกในห้องนอนขนาดใหญ่ทำให้ร่างหนึ่งฝังอยู่ในกองผ้าห่มนอนขดตัวราวกับลูกแมว เส้นผมสีดำแดงกลมกลืนไปกับผ้าปูที่นอนสีดำบนเตียงคิงไซส์ ควมยาวของมันปกคลุมร่างโปร่งบางกึ่งเปลือยรำไร บดบังรอยแดงบนผิวเนื้อขาวซึ่งเด่นชัดราวกับรอยสักรูปกลีบกุหลาบ
ความไม่สบายตัวทำให้ร่างนั้นเริ่มกระดิกปลายนิ้ว แสดงให้เห็นถึงสัญญาณของการมีชีวิต ใบหน้าซึ่งถูกผมยาวปกคลุมขยับไหวเล็กน้อย กระทั่งร่างกายไม่สามารถทนความหนาวเย็นได้อีกครั้ง แพขนตาหนากะพริบไหว กลีบปากสวยเปิดออกเล็กน้อย ร่องรอยบวมเจ่อจากการถูกรังแกทำให้กลีบปากสวยกลายเป็นสีเลือด
ลำคอแห้งผากทำให้ต้องกลืนน้ำลาย ทว่ากลับไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากทำให้มือเรียวเลื่อนมากุมลำคอระหงด้วยความกระหาย
ความหนาวเย็นราวกับน้ำเย็นที่ราดลงบนศีรษะ เมื่อเธอนึกได้ว่าในห้องนอนไม่เคยเปิดแอร์เกินยี่สิบห้าองศา
ดวงตาของเธอเบิกโพลง อาการงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อร่างโปร่งบางกระเด้งตัวขึ้นด้วยความตกใจ
เมื่อมองสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สีดำ หัวใจของหญิงสาวเต้นกระหน่ำจนแทบบ้า เธอสำรวจสภาพร่างกาย เวลานั้นภาพที่ปรากฏในสายตาทำให้เธอตัวสั่นด้วยความตระหนก
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
หญิงสาวพึมพำเสียงพร่า มองหาเสื้อผ้าของตัวเอง ทว่ากลับไม่มีสิ่งอื่นหลงเหลือนอกจากชุดชั้นในตัวจิ๋วที่ถูกใส่ผิดๆ ถูกๆ อีกทั้งเมื่อมองดีๆ จะพบว่าแพลนตี้ตัวน้อยกลับมีร่องรอยของการฉีกขาดราวกับเคยถูกกระชากออกมา อีกทั้งตรงขาเรียวกลับมีรอยแดงน่ากลัว
“โอ๊ย...” ความไม่รู้ทำให้เธอไม่เอะใจ ทว่าอาการปวดที่ช่วงล่างทำให้ใจของเธอสั่นระรัวอย่างช่วยไม่ได้
ใบหน้าสวยเผือดสี ขัดกับริมฝีปากแดงเจ่อและเส้นผมสีเพลิง เริ่มตระหนักแล้วว่าเมื่อคืนอาจจะถูกใครบางคน...ข่มขืน
ผู้ชายเฮงซวยคนไหนทำกับเธอแบบนี้? ที่สำคัญกลับหายหัวไปและทิ้งเธอไว้คนเดียวเนี่ยนะ
หญิงสาวที่ไม่เคยออกมาสู่โลกภายนอกแม้จะไม่เคยรับรู้เรื่องระหว่างชายหญิงมากไปกว่าสิ่งที่เรียนในวิชาเพศศึกษา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าสภาพแบบนี้หมายถึงคนที่ถูกกระทำยังไง
ไหนจะรอยแดงเต็มตัวอีกล่ะ...
ร่างของหญิงสาวอายุสิบแปดเต็มไปด้วยสัดส่วนสวยงาม เนื่องจากเกิดมาในตระกูลที่มีฐานะ จึงพรั่งพร้อมไปด้วยการบำรุงรักษาร่างกายอย่างดี ผิวขาวเปล่งประกายได้รับการสืบทอดมาจากผู้เป็นมารดา เมื่อถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยจ้ำสีแดงเด่นชัด โดยเฉพาะเนินอกได้รูปซึ่งเป็นจุดที่มีร่องรอยมากที่สุด
รูปร่างราวกับนางแบบบนนิตยสารวัยรุ่นกับผมสีดำแดงทำให้เกิดเสน่ห์ร้อนแรงที่ขัดแย้งกับใบหน้าราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ
หากใครมาเห็นคงคิดว่าเรือนร่างนี้ไม่เหมาะกับเด็กสาวอายุสิบแปด แม้กระทั่งใบหน้านี้ดูยังไงก็เหมือนกับเด็กมัธยมต้น
หลายคนเคยบอกเธอว่าเป็นเพราะหน้าตาและรูปร่างไม่สัมพันธ์กันจึงทำให้คนเข้าใจผิดเรื่องอายุบ่อย เมื่อเรียนจบมัธยมเธอจึงเริ่มต้นในการใช้เครื่องสำอางเพื่อเพิ่มความแก่ให้กับตัวเอง
แต่ว่าตอนนี้เมื่อนึกถึงสภาพร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอย...เหมือนฟ้าถล่มลงมาตรงหน้า
หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตา เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาอะไรมาปกปิดร่างกาย ทว่าเมื่อเปิดสำรวจอย่างจริงจัง กลับพบว่าคนคนนี้จัดข้าวของได้เป็นระเบียบมาก มิหนำซ้ำเสื้อผ้าที่เน้นโทนสีเข้มกลับมีแบบเดียวกันมากกว่าสามเฉดสี หางตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นเสื้อเชิ้ตตรงหมุมหนึ่งที่มีลักษณะคุ้นตา มือเรียวเอื้อมหยิบอย่างไม่ยากเย็นนักเพราะเธอตัวค่อนข้างสูง ภาพเกียร์ตรงกระเป๋าเสื้อทำให้ใจเริ่มสับสน
เสื้อช็อปของปีสี่?
แน่นอนว่าเธอจำได้ เพราะเมื่อวานตอนเย็นเพิ่งผ่านการเปิดเชียร์มา และพี่ว้ากประธานปกครองใส่เสื้อช็อปที่ปักตรงกระเป๋าเสื้อรูปแบบเดียวกัน
หญิงสาวกำหมัดแน่น ความโกรธและความกลัวประดังประเดเข้ามาในหัวเมื่อเธอคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ทว่าหากแปลกที่เธอจำหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ จำไม่ได้แม้กระทั่งเกิดอะไรขึ้น
กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ในห้องนอนเป็นสิ่งเดียวที่เธอจำได้ ขณะเดียวกันดวงตาคู่สวยก็มองสำรวจไปทั่วทั้งห้องเพราะสีดำในเฟอร์นิเจอร์ทำให้เธอรู้สึกถึงความลึกลับและเย็นชาอย่างประหลาด
ห้องสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อย ทว่านิสัยผู้ชายคนนั้นกลับไม่ได้เรื่องสักนิด
เธอสูดลมหายใจตั้งสติ ขโมยเสื้อผ้าผู้ชายในตู้ออกมาชุดหนึ่ง ทว่าพอเคลื่อนไหวมากเข้าก็รู้สึกมือล้าอย่างไร้สาเหตุ เธอคลำมือตัวเองด้วยความประหลาดใจ
“ลืมกินวิตามินหรือเปล่านะ”
หญิงสาวรีบสวมเสื้อผ้าผู้ชายอย่างรวดเร็ว กลิ่นประจำตัวของเจ้าของเสื้อผ้าชุดนี้เต็มไปด้วยความลึกลับน่าค้นหา ขณะเดียวกันก็อดสูดลมหายใจลึกๆ ด้วยความหื่นกาม...หลงใหลไม่ได้
ต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้รักสะอาดมาก...
โชคดีที่เธอสูงกว่ามาตรฐานหญิงไทย เมื่อใส่ชุดผู้ชายจึงไม่ค่อยแปลกมากนัก ความทรงจำเมื่อคืนนี้ยังค่อนข้างคลุมเครือ เธอไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นจริงหรือไม่ กระนั้นแล้วร่องรอยบนร่างกายกลับทำให้เธอไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นได้
“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย อย่าให้เจอนะ” เธอพ่นถ้อยคำออกมาด้วยความโมโห พยายามข่มกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ความสาวที่สะสมมาสิบแปดปีเพื่อรอผู้ชายในฝันหายไปในคืนเดียวหลังจากที่หนีออกมาอยู่ข้างนอก เริ่มกระวนกระวายหากพ่อแม่รู้ว่าลูกสาวที่เฝ้าทะนุถนอมมาสิบแปดปีได้สูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายคนไหนก็ไม่รู้
ขณะเดียวกันเมื่อหางตาเหลือบไปมองนาฬิกาตรงผนังห้องเธอก็แทบสติแตก
9.00 น.
“บ้าเอ๊ย เรียนแคลหนึ่งเก้าโมงครึ่ง” อารมณ์ทั้งหลายกระเจิดกระเจิงไม่เป็นท่าเมื่อคิดถึงวิชาแสนสยองซึ่งรุ่นพี่เคยขู่เอาไว้ว่าหากเรียนไม่ผ่านจะต้องเรียนซ้ำและมีผลให้จบช้ากว่าชาวบ้าน หญิงสาวเลิกสนใจอย่างอื่น ลืมแม้กระทั่งมองหากระเป๋าเงิน เสื้อฮู้ดและคีย์การ์ด
กระทั่งวิ่งออกมาจากสถานที่แห่งนั้นแล้วถึงนึกได้ว่าลืมอะไร
ลืมแม้กระทั่งจำเลขห้อง
ลืมแม้กระทั่งว่าตึกนี้เป็นคอนโดฯ ของตัวเอง
กว่าที่เธอจะได้เข้าห้องจริงๆ ก็ปาเข้าไปเก้าโมงยี่สิบ เพราะต้องรอให้นิติจัดการเรื่องประตูห้องให้ โชคดีที่แม่รู้ว่าเธอขี้ลืมจึงฝากคีย์การ์ดสำรองไว้ที่นิติ ไม่อย่างนั้นแล้ววันนี้อาจกลายเป็นวันแรกที่เธอโดดเรียน
เปิดเทอมอาทิตย์แรกก็โดดเรียน...ไม่ใช่สิ่งที่เวิร์กสักเท่าไร
ความจริงแล้วหากเธอตั้งสติสักนิด จะเห็นว่าเสื้อผ้าของเธอถูกซักและพับอย่างเรียบร้อยบนโต๊ะตรงหัวเตียง มีทั้งคีย์การ์ดและกระเป๋าเงิน
รวมถึงโน้ตที่ถูกเขียนด้วยลายมือเป็นระเบียบ
เมื่อคืนผมยังไม่ได้ทำอะไรถึงขั้นทำลายคุณ
ที่จริงมีล่วงเกินนิดหน่อยเพราะเผลอทำอะไรบางอย่างไว้
ตอนเย็นไปเจอกันที่ร้าน Our Café ผมมีเรื่องอยากอธิบาย
นี่เป็นเบอร์โทรผม 099-9-21-XXXX
ลิกไนต์
- ผู้เขียน
