“ไปกันเถอะ” ร่างสูงใหญ่จูงมือเล็กเดินเร็วตรงไปยังรถ เพียงขวัญก้าวเดินเร็วจนเกือบจะเป็นวิ่ง อารมณ์ตื่นเต้นดีใจที่เขาจะพาไปพบมารดาของเขาหายไปเกือบครึ่ง เขาแกล้งหรือไม่รู้จริงๆว่าเธอขาสั้นกว่าเขามาก หญิงสาวยู่ปากใส่คนที่เธอกำลังวิ่งตามจนแทบหัวคะมำ แต่เขาก็ยังไม่สนใจที่จะผ่อนปรนความเร็ว รอยยิ้มขำเวลาชำเลืองมาเห็นเธอกระหืดกระหอบวิ่งตามนั้นน่าหมั่นไส้ที่สุด อยากจะตะกรุยหน้าหล่อๆที่แก้วใจบอกว่าผู้หญิงค่อนครึ่งเมืองหลงใหลอยากได้เป็นสามีนัก ผู้หญิงครึ่งค่อนเมืองนี้มาหลงใหลคนพรรค์นี้ได้อย่างไรนะ พวกนั้นไม่รู้หรือไงว่าเขาเป็นแค่ผู้ชายขี้แกล้ง และขี้เอา...แต่ใจ
“แม่ดีใจนะที่ได้หนูขวัญมาเป็นเอ่อ...มาเป็นลูกสะใภ้” คุณสายฝนพอทราบเรื่องราวที่มาที่ไปของเพียงขวัญมาบ้างจากคนสนิทของลูกชาย ผู้สูงวัยรู้ว่าหญิงสาวมาอยู่กับลูกชายเพื่อแลกเปลี่ยนกับหนี้ก้อนโต หนี้ที่บิดาของเพียงขวัญหยิบยืมไปจากสามีผู้วายชนม์ไปแล้ว
