“อยู่กับผมตลอดไปนะเพียงขวัญ ผมเป็นของคุณ” หญิงสาวผู้อ่อนแรงจากบทรักเร่าร้อนที่กินเวลายาวนานจนเกือบรุ่งสาง ไม่อาจได้ยินคำบอกเล่าของชายผู้ที่คิดว่าเขาตกหลุมรักเมียตัวเองเสียแล้ว เหมันต์จูบแก้มเนียนแผ่วเบา กอดร่างที่เขากอบโกยเอาความสุขนับครั้งไม่ถ้วนไว้แน่น คาดหวังว่าหลานย่าจะมาเกิดในคืนนี้ เพราะมันจะทำให้เขาเสียฟอร์มน้อยลง ในการที่จะดึงรั้งผู้หญิงในอ้อมกอดให้อยู่กับเขาตลอดไป
หญิงสาวผู้เพิ่งเดินลงมาจากห้องนอนในตอนเกือบสิบโมง กระมิดกระเมี้ยนนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามกับผู้เป็นประมุขของบ้าน คุณสายฝนมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“ขวัญตื่นสาย น่าอายจังเลยค่ะ” เพียงขวัญก้มหน้ามองพื้นด้วยความละอาย เธอมานอนบ้านที่มีผู้หลักผู้ใหญ่อยู่ด้วย แต่กลับตื่นสายจนตะวันโด่งขนาดนี้ ผู้สูงวัยจะว่ายังไงบ้างหนอ ในหัวคิดกล่าวโทษคนที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องตื่นสาย เหมันต์ตื่นโดยไม่ปลุกเธอเลย เขาจงใจแกล้งให้แม่ของเขาไม่พอ
