“เพียงขวัญ...ผมถาม” คราวนี้เหมันต์ถามพร้อมกับกระตุกเอาร่างบางมานั่ง
บนตักแกร่งของตน คนที่ไม่ทันระวังตัวจึงหงายหลังเอนกายไปบนตักของเขา โดยมีท่อนแขนแข็งแรงคอยพยุงรับไว้อย่างพอดิบพอดี
“ว่าไง...โกรธเหรอ” เสียงทุ้มอ้อนถาม เพียงขวัญรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ดวงตาคมปลาบที่มองมามีแววสำนึกผิดอยู่ในนั้น
“เปล่านี่คะ” หญิงสาวตอบเสียงเบาแผ่ว ขยับกายลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ยังนั่งอยู่บนตักของคนขี้เอา...แต่ใจอยู่ดี เขาไม่ยอมปล่อยเธอ
“ไม่โกรธแล้วหนีไปนอนห้องอื่นทำไม” เหมันต์กอดกระชับเอาร่างนุ่มนิ่มแนบอก จูบซับที่เรือนผมหอมกรุ่นเบาๆ
“ขวัญไม่รู้หรอกค่ะว่าห้องไหนเป็นห้องที่ขวัญนอนได้ ห้องไหนเป็นห้องอื่น ที่นี่ไม่ใช่บ้านขวัญนี่คะ คุณแม่บอกให้นอนห้องไหนขวัญก็นอนห้องนั้น”
“ช่างยอกย้อน”
“คนเอาแต่ใจ”
“เพิ่งรู้ว่ามีเมียปากดี”
“ก็แค่เมียเล่นๆ ไม่ต้องใส่ใจก็ได้นี่คะ” ความน้อยใจที่เขาวางเธอให้อยู่ในตำแหน่งเมียเล่นๆ ท
