เล่ห์รักพรางสิเน่หา

ตอนที่ 4

เหมันต์ขบกรามแน่น พยายามห้ามใจไม่หันกลับไปมองเรือนร่างเย้ายวนของคนที่กำลังถูหลังให้ เธอขาวโพลนท่ามกลางสายน้ำพร่างพรม อวบอิ่มในส่วนที่พึงมีของสตรีเพศ ผิวนวลลออตาคงจะเนียนลื่นมือนักหากได้ลูบไล้สัมผัส หัวใจหนุ่มเต้นโครมคราม กล้ามเนื้อเกร็งกระตุกตอบรับการสัมผัสจากมือน้อยที่แตะโดนผิวกาย ตอนแรกก็คิดว่าแค่รีบๆอาบน้ำนอน คิดว่าเธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง อะไรๆของผู้หญิงก็คงไม่แตกต่างกันนักหรอก หากแต่เมื่อผลักประตูเข้ามา แล้วเห็นภาพหญิงสาวยืนหลับตาพริ้มเงยหน้าน้อยๆ ร่างกายเขากลับตื่นตัวอย่างรุนแรงจนแทบระเบิด ไม่เหมือน...เพียงขวัญไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยเห็นสักนิด

“สะ...เสร็จแล้วค่ะ”

“ขอบคุณ”

เพียงขวัญเหลียวหน้าเหลียวหลัง อยากจะก้าวขาออกจากห้องน้ำ แต่ขาเจ้ากรรมกลับก้าวไม่ออก จนกระทั่งร่างสูงใหญ่หันกลับมาเผชิญหน้ากัน ดวงตาตื่นกลัวของเธอทำให้ชายหนุ่มหรี่ตามองประเมินสถานการณ์ ปากอิ่มเผยอค้างท่าทางขัดเขินของ

หญิงสาวทำให้เหมันต์กระตุกยิ้ม ใบหน้าหล่อเข้มก้มลงจนชิดใบหูเล็ก

“รู้ใช่ไหมว่าคุณมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร” เป็นน้ำเสียงที่เซ็กซี่ที่สุดเท่าที่เธอเคยได้ยินมา เพียงขวัญผงะใบหน้าออกเล็กน้อย สบสายตาคมปลาบของคนพูด สีหน้าของเธอบ่งบอกว่ากำลังจะเข้าสู่โหมดดราม่า น้ำตารื้นตรงขอบตา หัวใจเต้นแรงจนแทบปะทุออกมานอกอก

“ค่ะ” กระนั้นเธอก็ยอมรับสภาพของตัวเอง พยักหน้ายอมรับกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ก็ในเมื่อเธอตัดสินใจที่จะมาที่นี่เอง หอบกระเป๋าวิ่งตามเขาขึ้นรถมาโดยที่เขาไม่ได้ฉุดกระชากลากถูสักนิด อะไรที่มันจะเกิดขึ้นก็เป็นสิ่งชอบธรรมตามที่ตกลงกันไว้แล้ว เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรได้

เพียงขวัญรับรู้ถึงวงแขนแกร่งที่เกี่ยวรัดเอวบางของตนเอง กายสาวแนบสนิทไปกับร่างกำยำ อะไรบางอย่างที่บ่งบอกถึงอารมณ์ของอีกฝ่ายทำให้หญิงสาวพยายามขืนตัวออกห่าง

“อย่าดื้อสิ” เขาเอ็ดเบาๆ ขณะที่มือใหญ่ไล้วนไปตามแผ่นหลังเนียน ใบหน้าหล่อเข้มโน้มต่ำลงมาจนจมูกโด่งสัมผัสกับแก้มนุ่มของคนที่ก้มหน้าอยู่ในอ้อมแขน เพียงขวัญสะดุ้งเล็กน้อย มือบางทั้งสองวางอยู่บนแผ่นอกกว้าง ออกแรงยันไว้เท่าที่กำลังอันน้อยนิดจะพึงมี เพราะยังไม่คุ้นชินกับสัมผัสเนื้อแนบเนื้อ

ริมฝีปากหนาค่อยๆคืบคลานจากแก้มเนียนจนประกบกับริมฝีปากอิ่ม เหมันต์ดูดเม้มละเลียดชิมอย่างใจเย็น ร่างกายที่สั่นน้อยๆของคนในอ้อมแขนเตือนให้เขารู้ว่าอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม ใบหน้าที่ชิดกัน ลมหายใจอุ่นที่รินรดอยู่ปลายจมูก แรงบดเบียดที่เริ่มรุกหนักทำให้เพียงขวัญรู้สึกราวกับว่าจะขาดอากาศหายใจ ปากเล็กจึงเผยอออก หวังเพียงจะรับออกซิเจนเข้าสู่กระแสเลือด หากแต่คนที่รอท่าอยู่แล้วกลับไม่ปล่อยโอกาสให้เธอทำได้อย่างใจ ลิ้นสากฉกลึกลงในปากนุ่มอุ่น มือใหญ่ประคองรั้งท้ายทอยให้รับจุมพิตหนักหน่วงตามอารมณ์ของคนจู่โจม เพียงขวัญเหลับตาแน่น หัวใจหวิวไหว สติเตลิดไปไกลสุดกู่ ยามลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดไล่ต้อนลิ้นเล็ก สลับกับการดูดดึงซอกซอนสำรวจไปทั่วโพรงปากนุ่ม ทำให้แข้งขาพานอ่อนแรงไปหมด เนิ่นนานเท่าที่คนตัวโตพอใจ หรือเพราะ

เห็นว่าเธอเริ่มจะขาดใจตายก็ไม่รู้ เหมันต์จึงยอมผละออก

เพียงขวัญหอบหายใจแรง เงยหน้าสบตากับผู้ชายที่สอนจูบแรกในชีวิตให้ตัวเอง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเหมันต์ทำให้ใบหน้าสาวร้อนผ่าว หญิงสาวหลุบสายตาลงมองแผ่นอกกว้าง เพิ่งรู้ตัวว่าลำแขนเรียวของตนเกาะเกี่ยวต้นคอแกร่งของเขาไว้ ทรวงอกอวบเบียดแนบชิดอยู่กับอกกว้าง ครั้นออกแรงดิ้นเพื่อจะผละหนี ลำแขนแข็งแรงกลับกอดรัดเอวคอดไว้แน่น

“ขะ...ขวัญหนาวค่ะ” เสียงสั่นๆของหญิงสาวทำให้เหมันต์หันไปปิดก๊อกน้ำ ดึงผ้าเช็ดตัวมาห่อร่างนุ่มนิ่มอย่างแสนเสียดาย ก่อนจะพันผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เข้าที่เอวสอบของตน แล้วย่อตัวลงอุ้มร่างเล็กออกจากห้องน้ำ คนถูกอุ้มตวัดแขนรัดลำคอแกร่งไว้เพราะกลัวตก หลับตาแน่นเพราะไม่อยากสบตาคมเข้ม ที่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่างซึ่งเธอคิดว่าเป็นอันตรายกับตัวเองมากๆ

“ขวัญเช็ดเองค่ะ” มือเล็กจับมือซุกซนไว้แทบไม่ทัน เมื่อเหมันต์ตะปบมือลงบนปมผ้าขนหนูที่อยู่เหนืออกอวบ

“ชักช้า เดี๋ยวผมทำให้” มือเล็กหรือจะทานมือใหญ่ที่เอาแต่ใจนั้นได้ ร่างเปลือยเปล่าเปิดเผยแก่สายตาทำให้คนอาสาอยากเช็ดตัวให้ถึงกับมือไม้สั่น เพียงขวัญหน้าแดงตัวแดงด้วยความอาย กายสาวร้อนวูบวาบยกมือปิดส่วนสำคัญวุ่นวาย และพยายามบิดตัวหลบสายตาแวววาวนั้น

“ดิ้นเป็นเด็กไปได้ อยู่นิ่งๆสิ” เสียงเอ็ดอย่างขัดใจดังขึ้น เมื่อหญิงสาวพยายามปิดบังความงามของเรือนร่าง

“พะ...พอแล้วค่ะ ขวัญจะแต่งตัว” เพียงขวัญดึงผ้าขนหนูในมือใหญ่มากอดปิดบังด้านหน้าไว้ แล้วเดินถอยหลังไปยังกระเป๋าใบโต มือบางรื้อค้นเสื้อผ้า แต่สายตามองคนที่ยืนกอดอกจ้องตัวเองอยู่ เมื่อได้ชุดนอนกางเกงขายาวกับเสื้อยืด หญิงสาวจึงเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไปทันที เหมันต์ยิ้มขำ ขำท่าทางหวาดกลัวของหญิงสาว ขำกับความรู้สึกพลุ่งพล่านของตนเอง ความรู้สึกที่เคยเก็บงำควบคุมได้ดี กลับดื้อด้านจนเผลอทำไก่ตื่นเสียแล้ว

“มานอนเร็วๆ ผมง่วงมาก” คนง่วงนอนตะแคงเปิดผ้าห่มแล้วตบมือแปะลงข้าง

ตัวเอง เพียงขวัญแอบเห็นว่าเขาไม่สวมเสื้อ แต่ไม่แน่ใจว่าท่อนล่างนั่นสวมอะไรไว้หรือเปล่า เพราะผ้าห่มคลุมไว้อย่างหมิ่นเหม่