ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดเมื่อย...
เจ็บไปทุกส่วน ขยับแทบไม่ได้ มันเหมือนว่าฉัน...ผ่านการสู้รบตบตีกับใครมาอย่างหนักหน่วงยังไงยังงั้น
“เวร...” แล้วก็ต้องสบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อพบว่าตัวเองนั้นเปล่าเปลือย ไม่มีเสื้อผ้าอยู่บนตัวเลยสักชิ้น แถมยังมีรอยช้ำตามส่วนต่างๆ ของร่างกายจนแทบดูไม่ได้อีกด้วย
ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดพลางเรียบเรียงระบบความคิดใหม่ ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็สาดโครมใส่หัวอย่างดุดัน
ดุดันและเดือดดาล...เหมือนการกระทำของเขา
“ฟู่...”
ฉันตั้งสติอีกครั้ง ก่อนจะเคลื่อนสายตาไปยังทิศทางของเสียง และพบว่าฝั่งขวามือของตัวเอง...มีผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งที่คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดียืนสูบบุหรี่ด้วยท่าทีไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ เขากำลังจับจ้องฉันผ่านกลุ่มควันจากระเบียงห้อง
เอย์...
“เห็นรอยบนตัวฉันไหมเอย์” ฉันนิ่งไปเกือบๆ หนึ่งนาที จนในที่สุดก็ถามเขาออกไป ไม่ได้เขินอายอะไรนักกับกา
