“อย่าทำตัวเป็นเด็กไปหน่อยเลย” ฉันถอนหายใจอีกครั้ง
ขุนชอบบอกว่าฉันเป็นเด็กน้อย แต่เขาไม่รู้ตัวเลยสินะว่าตัวเองไม่ต่างอะไรจากเด็กสามขวบเวลาอยู่กับฉัน
“เออ” ขุนยอมปล่อยมือออกจากชายกระโปรงแต่โดยดี ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินนำหน้าไปยังประตูห้อง
ทำไมต้องไปส่ง ระหว่างทางไม่มีผีที่ไหนมาหลอกฉันหรอก
ทำตัวน่าโมโหจริงๆ
“กลับดีๆ ถึงแล้วหยอดมา”
“อืม” ฉันพยักหน้าเนือยๆ แล้วเดินออกมาจากห้องสุดหรูของหมอนั่น
“เกล หยุดก่อน” ทว่าก้าวเท้าจากมาเพียงไม่กี่ก้าว เสียงทุ้มกังวานที่เพิ่มระดับความจริงจังก็ทำให้ฉันหยุดฝีเท้าไว้
“หืม?”
เมื่อเอี้ยวหน้ากลับไปมองจึงพบว่าระยะห่างระหว่างเรามีประมาณสามเมตรเห็นจะได้ ขุนยืนอยู่ตรงกรอบประตู สายตาของเขามีบางอย่างซุกซ่อนไว้ แต่ฉันไม่ได้พยายามจะอ่านมันสักเท่าไหร่
“ถ้าทนไม่ไหวจะให้ไปรับก็ได้นะ”
“...”
“ห้องฉันกว้าง เธอนอนได้”
“ขอบใจ” ฉันเอ่ยขอบคุณสั้นๆ แล้วเดินจากมา
