“เฮ้ย แกเป็นไรเนี่ย” มะเหมี่ยวถลาเข้าไปดูอาการของอีแพรที่ตอนนี้เรียกได้ว่าเข้าขั้นวิกฤติ
ส่วนฉันยังยืนอยู่ตรงนี้...มองดูสีหน้าเจ็บปวดของมันอย่างเฉยชา
“ฉะ ฉันกินยา แล้วมันก็...” อีแพรสะอึกสะอื้นพูดไม่เป็นภาษา แต่เพียงเท่านั้นก็ชัดเจนแล้วว่ามันกินยาชนิดไหนถึงมีสภาพแบบนี้ได้
“โอ๊ยอีโง่ ทำอะไรไม่คิด” มะเหมี่ยวด่าไปหนึ่งที แต่ถึงปากจะสาดคำที่อาจทำให้อีกฝ่ายเสียความรู้สึก มันก็ยังเป็นเพื่อนที่พึ่งพาได้ รู้ว่าควรพาคนทรมานใกล้ตายไปหาหมอมากกว่าจะเสียเวลามานั่งสั่งสอน “อีเกล! มาช่วยพยุงหน่อย”
“ฮึก...” เป็นอีแพรที่เคลื่อนสายตามาทางฉัน
สีหน้าของมันแทบจะให้คำตอบทุกอย่าง ฉันมองเห็นการคุกเข่ากราบเท้าเพื่อให้เข้าไปช่วยผ่านนัยน์ตาคู่นั้น เห็นการละทิ้งศักดิ์ศรีอันน้อยนิดเพียงเพราะไม่อยากให้ตัวเองทรมานจนตายไปซะก่อน
ฉันไม่สนใจ ต่อให้มันชักดิ้นชักงออยู่ตรงหน้า...ฉันก็ไม่แคร์
“จัดการกันเองแล้วกัน ขอตัว
