“ถ้าอยากปล่อย คงปล่อยตั้งแต่แรกแล้วไหม” เอย์กระชับอ้อมกอด “เธอควรกลับบ้าน พ่อเป็นห่วง”
ยังไม่ได้บอกสินะว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ฉันพูดเรื่องนั้นกับสายธาร แถมยังตบมันจนหน้าหัน
เรื่องก็ไม่มีอะไรซับซ้อน เพราะหลังจากนั้นไม่นานพ่อก็ขึ้นมาเห็นภาพที่ดูยังไงอีเวรสายธารก็แสนจะน่าสงสาร ทั้งเศษแก้วบนพื้นกับแผลเล็กๆ ตรงตาตุ่ม ไหนจะรอยแดงจากการถูกตบกับเลือดของฉันบนแก้มมัน
มองเผินๆ เหมือนมันถูกฉันตบจนเลือดออก
ทั้งที่ความจริง...มันหยิกฉันจนเลือดซิบ
พ่อด่าฉันแบบสาดเสียเทเสีย และการที่ท่านเอาแต่เข้าข้างมันก็ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าบ้านหลังนั้นคงไม่ใช่ที่ของตัวเอง
บ้าน...สำหรับคนอื่นอาจเป็นพื้นที่ที่ปลอดภัย
แต่บ้าน...
สำหรับฉันในตอนนี้มันคือนรก
ถ้าอยู่แล้วไม่เคยมีความสุข จะทนอยู่ทำไม?
นั่นคือเหตุผลที่ฉันกลับเข้าห้องแล้วเอาของที่จำเป็นยัดใส่กระเป๋า จากนั้นก็ออกมาจากบ้าน...ถ้าเรียกให้ถูกคงหนีออกจากบ้านล
