หลงเดียงสา

ตอนที่3 แพ้ฝน

“หนูพลอยเกลียดพี่เหนือ เกลียดพี่เหนือ เกลียดทุกอย่างที่เป็นพี่เหนือได้ยินรึเปล่า!ฮื่อ~ฮื้อ!”

“ฉันก็เกลียดเธอ เกลียดเธอ เกลียดทุกอย่างที่เป็นเธอได้ยินรึเปล่า?” คำยอกย้อนของลมเหนือที่เปล่งออกมาทั้งที่เป็นประโยคเดียวกัน แต่มันกลับสร้างความเจ็บปวดให้ฟังจนจุกในอก

“แต่หนูพลอยเกลียดพี่เหนือมากกว่า เกลียดความใจร้ายเกลียดความปากร้ายของพี่เหนือที่สุด” พลอยมุกตะโกนใส่คนตรงหน้าอย่างเหลืออด ในเมื่อไม่ชอบในเมื่อเกลียดเธอนักเธอจะพยายามเฟดตัวเองออกมาไม่ยอมอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีกแล้ว

“ในเมื่อเกลียดฉันมากนักเธอก็หาทางกลับบ้านเองแล้วกัน! ลงไป!” เสียงตะวาดจนลั่น ทำให้พลอยมุกลนลานรีบเปิดประตูขยับก้นก้าวเท้าลงจากรถอย่างไม่รีรอ ลมเหนือรีบใส่เกียร์พุ่งกระโจนตัวรถไปข้างหน้าด้วยความเร็วจนลับสายตาคนตัวเล็กไป

“แล้วจะกลับยังไงไปทางไหนได้บ้าง ฮึก~ฮื่อ “มือบางรีบควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าใบเล็ก ทั้งที่ดวงตาก็ยังเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาเม็ดใส หน้าจอโทรศัพท์ที่ดำสนิทเมื่อเธอกดปุ่มโฮมก็ไม่มีแสงสว่างบนหน้าจอ แบตที่ชาร์จมาจนเต็มในช่วงเช้ากลับมาหมดลงในช่วงสถานการณ์ที่คับขัน

“หนูพลอยควรทำยังไงดี ฮึก~ฮื่อ” ขาเล็กก้าวตามไปริมฟุตบาทโดยไม่รู้ว่าควรไปทางไหน ได้แต่มุ่งหน้าเดินตรงไปข้างหน้าอย่างเดียวโดยไม่รู้ทิศทาง เธอไม่คุ้นชินกับเส้นทางในเมืองไทย ปากเล็กที่เผลอพูดอย่างอวดดีทำให้เธอต้องลำบากเดินจนเมื่อยขา

คนตัวเล็กเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าที่ตอนนี้มันมืดครึ้มตั้งเค้าเหมือนฝนจะตก ทำให้พลอยมุกรีบหาที่พักไม่งั้นเธอแย่แน่ๆ เพราะเธอเคยตากฝนจนมีผื่นขึ้นเต็มตัวคันคะเยอไปหมด จนทำให้ไม่สบายแอดมิทอยู่หลายคืน เวลาเนิ่นนานผ่านไปหลายชั่วโมงเกือบจะสามทุ่ม พลอยมุกยังนั่งอยู่ที่ศาลาหลบฝนเหมือนเดิม ผิวบางที่โดนละอองฝนแม้จะหลบอยู่ใต้หลังคาแล้วก็ตามกลับมีผื่นแดงขึ้นเป็นปื้นตามตัวจนเธอคันยุบยิบไปหมด

“คุณแม่ขา หนูพลอยอยู่ตรงนี้ ฮึก มาช่วยหนูพลอยทีหนูพลอยกลัว” หัวใจหวาดหวั่นเริ่มกลัวความมืดที่เริ่มปกคลุมศาลาหลบฝน ผิวขาวที่แดงเต็มไปด้วยผื่นปื้นขนาดใหญ่ที่มีเลือดซิบเกิดจากการเกา

“โธ่เว้ย! ต้องทำให้เป็นห่วงตลอดสินะถึงจะสมเป็นคนอย่างเธอยัยพลอยมุก! ยัยเด็กบ้า!” ลมเหนือได้แต่ก่นดาอย่างอารมณ์เสีย พร้อมกับขับรถตามหาคนตัวเล็กอีกครั้ง มือหนาพลางกดโทรศัพท์ต่อสายเพื่อจะถามว่ายัยตัวแสบอยู่ไหน

“ไม่สามารถติดต่อหมายเลขปลายทางได้ในขณะนี้ Sorry there is no acknowledgement from your requested mumber” คิ้วหนาขมวดขึ้นเป็นปมเมื่อไม่สามารถติดต่อคนปลายทางได้ ใจที่ตอนนี้ร้อนรุ่มอดห่วงไม่ได้ เค้ารู้ดีว่าเธอกลัวความมืด เค้ารู้ดีว่าเธอแพ้เม็ดฝนถึงขนาดต้องแอดมิทอยู่หลายคืน

“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนพลอยมุก” ปากที่พึมพำ ตาที่สอดส่ายมองหาร่างเล็กแต่ก็ไร้วี่แวว จนทำให้ลมหนาวใจเสียขึ้นมาเสียดื้อๆ

พลอยมุกใช้หัวพิงเสาที่ศาลาที่จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ มือเล็กลูบคลำลำตัวไปมาอย่างแสนที่จะคัน ดวงตาใบหน้าที่แดงก่ำจากการร้องไห้ในหลายชั่วโมงที่ผ่านมาทำให้เธอเพลียนึกอยากจะหลับ

สายตาคมขลับปะทะเข้ากับร่างบางที่เค้าตามหาอยู่เกือบชั่วโมง ลมเหนือรีบตีไฟเลี้ยวหลบเข้าไหล่ทางมือหนารีบปลดเบลล์พลางเอื้อมเปิดประตูรถด้วยความเร็ว ขาแกร่งก้าวฉับๆ ตั้งท่าจะดุด่าคนตัวเล็กโทษฐานที่ทำให้เค้าวุ่นวายทั้งวัน แต่ทว่า…

“พลอยมุก “ลมเหนือรีบปรี่เข้าไปช้อนอุ้มร่างบางที่เนื้อตัวปวมแดงเต็มไปด้วยผื่นแพ้เม็ดฝน ร่างบางที่ไม่ได้สติถูกอุ้มจนตัวลอย ลมเหนือวางคนตัวเล็กลงที่เบาะฝั่งคนนั่งอย่างเบามือ ปากที่ขยับ เอ่ยเรียกชื่อเธอพลางใช้หลังมือตบเข้าที่แก้มนวลเบาๆ เพื่อให้เธอได้สติ

“พลอยมุก พลอยมุก “พลอยมุกพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบากด้วยเปลือกตาที่หนักอึ้ง

“พะ พี่เหนือ…หนูพลอยคันตัว เจ็บไปหมดเลย ฮึก~ฮื่อ!” เสียงเอื้อนอย่างแผ่วเบา ลมเหนือรีบขับรถไปโรงพยาบาลด้วยความเร็วถ้าขืนช้าไปกว่านี้คนข้างๆ เค้าอาจจะแย่ไปกว่านี้แน่ๆ พลอยมุกที่ตื่นจากการปลุกของลมเหนือ เธอได้แต่ใช้มือเกาจนผิวขาวๆ แทบจะขาด

เพี๊ยะ!!

“อ๊ะ!”

“หยุดเกาเดี๋ยวนี้นะพลอยมุก เห็นไหมว่ามือสกปรกเกาจนเลือดซิบผิวขาดหมดแล้ว มือสมองทำไมไม่รู้จักคิด “ลมเหนือดุอย่างจริงจัง จนคนข้างข้างๆ ทำหน้าสลด

“อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ “ถึงปากจะดุ แต่มืออีกข้างที่ไม่ได้จับพวงมาลัยรีบเอื้อมมาลูบแขนให้คนตัวเล็กเพื่อให้เธอได้หายคันไม่มากก็น้อย

@โรงพยาบาล

ลมเหนือรีบลงจากรถ เปิดประตูฝั่งคนนั่งพร้อมช้อนอุ้มใต้ข้อพับ ยกคนตัวเล็กขึ้นในท่าที่ถนัด วางเธอลงบนรถเข็นโดยมีบุรุษพยาบาลนำทางไป คุณหมอตรวจร่างกายอย่างละเอียด เธอโดนฉีดยาไปหนึ่งเข็มจนทำให้หน้างอง้ำอย่างขุ่นเคือง คุณหมอแนะนำให้เธอออกกำลังกาย ร่างกายจะได้แข็งแรงกว่านี้ พร้อมให้ยามาทานจนพลอยมุกนึกขยาดเมื่อมองเห็นเม็ด แค่มองด้วยตาก็รู้สึกขมไปถึงคอจนนึกอยากจะอวก ลมเหนือรีบไปชำระเงินพร้อมกับพาคนตัวเล็กไปส่งที่บ้านเพราะมันค่ำมากแล้ว

ระหว่างทางกลับบ้านไม่มีคำพูดของคนทั้งสองสถานการณ์ตอนนี้เต็มไปด้วยความอึดอัด

“คำว่าขอบคุณเธอสะกดเป็นรึเปล่า อย่าทำตัวเหมือนคนไม่มีมารยาท อย่าทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ไม่เคยสั่งสอนนะพลอยมุก”

“อย่ามาก้าวร้าวถึงคุณแม่ของหนูพลอยนะคะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ คนที่ไม่มีมารยาททำตัวเหมือนไม่มีผู้ใหญ่ค่อยสั่งสอนคือพี่เหนือต่างหาก ดวงตากลมโตคลอไปด้วยน้ำใสจนเต็มกรอบตาพร้อมกับเอ่ยยอกย้อนอย่างไม่เกรงกลัว

“พลอยมุก!!” เสียงเรียกที่กดต่ำทำให้พลอยมุกรู้สึกกลัวจนเสียวสันหลังแต่ก็ต้องทำใจดีสู้เสือร้ายตัวนี้ให้ได้

“ทำไมคะ โกรธหรอคะไม่พอใจที่หนูมุกว่าหรอ จะทำอะไรหนูมุกจะตีด้วยไม้หรือจะฟาดด้วยมือดีค่ะ “คนตัวเล็กท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว แขนทั้งสองข้างกอดอกพลางเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยี่หระ

“หึ! อวดเก่งปากดีให้มันตลอดนะพลอยมุก “ลมเหนือตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางที่มืดสลัว ปลดเบลล์โน้มตัวลงอย่างจงใจยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก จนคนที่นั่งตัวตรงหน้าเชิดต้องค่อยๆ เอนตัวลงจนหลังไปติดกับเบาะรถ

“พะ…พี่เหนือจะทำอะไรคะ “มือเล็กดันอกแกร่งอย่างออกแรงขึงขัง ลมเหนือที่โน้มตัวลงมาจนคนตัวเล็กใจเต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ คิดว่าคนพี่จะลงโทษด้วยการจูบจนเธอต้องหลับตาปรือย่างฝันหวาน

“แป๊ก~แป๊ก “เสียงดีดติ่งหูเล็กจากนิ้วแกร่งทำให้คนฝันหวานร้องโอดโอยอย่างน่าสงสาร

“จะ…เจ็บนะคะ ดีดมาได้คนนะไม่ใช่วัวไม่ใช่ควาย” น้ำตาเม็ดใสไหลกลิ้งผ่านเนื้อนวลบนใบหน้างอแงปากบางสีแดงเบะคว่ำลงด้วยความเจ็บ

“ท้าทายแล้วจะโอดครวญทำไม? ดี! เจ็บแล้วจะได้รู้จักจำ แต่ถ้าไม่จำฉันจะทำให้เธอจำไปจนวันตายคอยดูพลอยมุก”