หลงเดียงสา

ตอนที่5 คอปเตอร์เจ้าเล่ห์

“โดนหมาเหยียบตรีน” คอปเตอร์ตอบแบบขอไปที แต่สายตากลับเหลือบไปปะทะเข้ากับร่างเล็กที่แสนพยศสะเหลือเกิน ไอเดียชั่วร้ายผุดขึ้นยังกะดอกเห็ดในขณะเดียวกันมุมปากก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อรุ่นพี่ทุกคนเอ่ยแนะนำตัวเองจนเสร็จ พร้อมกับให้น้องๆ ออกมารับป้ายชื่อด้วยตัวเอง พลอยมุกได้แต่อ้าปากค้างเมื่อสายตาปะทะกับเข้ากับสายตาอีกคู่ที่มองมาก่อนอยู่แล้ว

พลอยมุกเป็นคนสุดท้ายที่ออกมารับป้ายชื่อ เธอยื่นมือเล็กเพื่อจะไปหยิบแผ่นป้ายชื่อของตัวเอง แต่ทว่ากลับมีมือใหญ่เฉียดหน้าเธอไปหยิบมันขึ้นมาสะก่อน

“ถ้าอยากได้ป้ายชื่อ มาหอมแก้มพี่เตอร์ก่อนสิคะ” คอปเตอร์ชูป้ายชื่อพร้อมกับทำท่ายียวนกวนประสาทคนตัวเล็กอย่างเป็นต่อ พลอยมุกได้แต่มองคนตรงหน้าอย่างกินเลือดกินเนื้อ จะแกล้งกันแบบนี้ใช่ไหม เธอได้แต่คิดในใจ

“แล้วทำไมต้องให้หนูพลอยหอมคะ ทีเพื่อนๆ คนอื่นยังหยิบไปได้เฉยเลยไม่เห็นต้องทำอะไรแบบหนูพลอยสักหน่อย” พลอยมุกได้แต่หาเหตุผลมาชี้แจงพร้อมกับทำแก้มป่องๆ จนคอปเตอร์เผลอหลุดยิ้มอีกครั้ง เพราะวันนี้ตั้งแต่เช้าที่เค้าเจอเธอคอปเตอร์เผลอยิ้มไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

“อะ! ให้ก็ได้ มาเอาอย่าลีลาชักช้า"คอปเตอร์เอ่ยเหมือนคนใจดี พลอยมุกยิ้มออกมาอย่างดีใจพรางคิดในใจเค้าก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอคิดนี้นา

“อ๊ะ~อร้าาย” ขาแกร่งที่มีกาเกงยีนส์สีซีดห่อหุ้มอยู่ ยื่นออกมาอย่างตั้งใจ คนตัวเล็กที่มัวแต่มองป้ายชื่อโดยไม่มองพื้นสักนิด ทำให้เธอร้องจนเสียงหลงพลาดท่าเสียหลักไปนั่งบนตักคนเจ้าเล่ห์อย่างไม่ตั้งใจ

“อะไรกัน!! พี่เตอร์บอกให้น้องพลอยมุกมาหอมแก้มนะครับ ไม่ได้ให้มานั่งตักสักหน่อย! เอ๊ะ! หรือว่าอยากนั่งตักพี่เตอร์ ทำไมไม่บอกกันดีๆ ละครับ” คอปเตอร์ที่พูดเองเออเองเป็นตุเป็นตะ เรียกเสียงโห่ร้องจากเพื่อนๆ และนักศึกษาร่วมคณะได้เป็นอย่างดี พลอยมุกได้แต่ก้มหน้าน้ำตาซึมเธอแค่รู้สึกอายที่เป็นตัวตลกสำหรับทุกคน พลอยมุกพยายามเอาตัวออกห่างอย่างนึกโกรธเคือง ที่เธอเคยคิดก่อนหน้านี้ว่าเค้าไม่ได้เลวร้ายอะไรเธอขอกลับคำพูดในวินาทีนี้

คอปเตอร์ได้แต่ใจเสียที่คนพลอยมุกตาแดงน้ำตาซึม เค้าจึงยอมปล่อยให้เธอลงไปจากตักอย่างง่ายดายโดยไม่ได้รั้งหรือรังแกอะไรอีก กิจกรรมทุกอย่างในวันนี้จบลงไปด้วยดีก่อนบ่าย

“ปะไปกินข้าวกัน"คอปเตอร์เอ่ยชวนคนตัวเล็กที่ชุลมุนอยู่กับเพื่อนๆ ที่เพิ่งเสร็จกิจกรรมในการรับน้อง

“ไม่ได้สนิทกัน หนูพลอยไม่ไปค่ะไม่ต้องมาชวน"ใบหน้าที่บึ้งตึงท่าทางหยิ่งยโสทำให้คอปเตอร์ใช้แขนแกร่งล็อคคอคนตัวเล็กอย่างเข่นเขี้ยว

“แคก~แคก! โอ้ยไอ้รุ่นพี่บ้าอำนาจ หนูพลอยปวดคอไปหมดแล้วนะ”

“สม! ดื้อดีนัก “ปากที่บอกว่าสมน้ำหน้า แต่ลำแขนใหญ่ที่ล็อคคออยู่กลับรีบปล่อยอย่างทันท่วงที

“เป็นโรคจิตรึไงคะ ชอบเห็นคนอื่นเจ็บปวด” มือเล็กลูบคอขาวๆ ด้วยความเจ็บ พลางส่งค้อนวงโตให้คอปเตอร์อย่างงอแง

“ได้เตอร์มึงจะพาน้องไปไหนวะนะ?"พีเคเอ่ยถามสงสัยที่เห็นคอปเตอร์วุ่นวายกับสาวน้อยพลอยมุกตั้งแต่มาถึงคณะ เพราะปกติเพื่อนเค้าจะสนใจสาวๆ สะที่ไหนจนทุกคนคิดว่ามันจะเอารถเป็นเมียสะอีก

“พาไปกินข้าว มึงจะถามเหี้ยอะไรหนักหนาเนี้ย “คอปเตอร์เอ่ยอย่างติดรำคาญ

“งั้นกูไปด้วย"พีเครีบเดินตามมาติดๆ โดยไม่รอฟังคำตอบว่าเพื่อนจะอนุญาตหรือไม่อนุญาต

ร้านอาหารญี่ปุ่น

อาหารญี่ปุ่นถูกวางตรงหน้าด้วยเมนูที่หลากหลาย พลอยมุกที่หน้าบึ้งตึงในวินาทีแรกแต่ในวินาทีนี้เธอกลับยิ้มหน้าบานอย่างกับคนละคน เธอใช้มือเล็กๆ ทั้งสองประสานเข้ากันท้าวค้างเล็กลงมาพร้อมกับส่งสายตาไปยังอาหารด้วยสายตาวิบวับ

“น่ารักวะ!"พีเคเอ่ยอย่างลืมตัวเมื่อเห็นสาวน้อยตรงหน้าทำท่าทางน่ารัก เหมือนเด็กห้าขวบที่กำลังเจออาหารถูกใจ

“หนูพลอยทานเลยได้ไหมคะ"คนตัวเล็กใช้ตะเกียบคีบพิซซ่าญี่ปุ่นให้คอปเตอร์ก่อน พร้อมกับเงยหน้าส่งยิ้มสวยๆ ให้คนพี่อย่างนึกขอบคุณ แล้วหันกลับมาคีบอาหารตรงหน้าใส่ปากตัวอย่างถูกใจ

“กินเหมือนเด็กไปได้ ยัยเปี๊ยก”คอปเตอร์ใช้ทิชชู่ซับมุกปากให้คนข้างๆ ที่กินจนเลอะขอบปากไปหมด พลอยมุกได้แต่ส่งยิ้มแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างไม่สนใจ

“อืม! อร่อยที่สุดเลยค่ะ” คอปเตอร์ที่ใช้ตะเกียบคีบไข่หวานให้คนข้างๆ กลับต้องยิ้มหน้าบานเมื่อเธอถูกอกถูกใจกับอาหารญี่ปุ่น

“อ้าว! เฮียเหนือ”คอปเปอร์ที่นั่งหันหน้าเยื้องๆ ตรงประตูทางเข้าของร้านอาหารญี่ปุ่น เอ่ยทักทายลูกพี่ลูกน้องที่กำลังเดินเข้ามา ลมเหนือที่เดินเข้ามาพ้นประตูเพียงนิดหันใบหน้าอันหล่อเหล่าไปตามต้นเสียงเรียกที่คุ้นเคย คิ้วหน้าขมวดเข้าหากันทันท่วงทีเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างเล็กที่นั่งข้างๆ คอปเตอร์

“นั่งด้วยกันไหมเฮีย”

“อืม!” ลมเหนือตอบรับคำเชิญ พีเคจึงขยับที่นั่งมานั่งข้างๆ พลอยมุกฝั่งขวามือ โดยฝั่งซ้ายมีคอปเตอร์นั่งประกบตั้งแต่แรก ลมเหนือที่มีหญิงสาวเดินควงแขนติดสอยห้อยตามมาด้วยหย่อนก้นนั่งลงพร้อมกันเหมือนคู่รักคู่หวานทั่วไป

“น้องบีทานอะไรดีค่ะ”ลมเหนือเอ่ยถามคนข้างๆ พลางส่งมือหนาเกี่ยวปอยผมทัดใบหูให้หญิงสาวอย่างเบามือ ทุกการกระทำเหมือนจงใจให้พลอยมุกได้รับรู้ว่าความอบอุ่นความห่วงใยจากลมเหนือคนอย่างเธอไม่มีทางที่จะได้รับมัน

อาวุธคู่มือทั้งช้อนส้อมตะเกียบถูกเก็บรวบไว้อย่างเรียบร้อย “อิ่มแล้วหรอคะ”คอปเตอร์ยื่นน้ำส้มคั้นสดเย็นๆ ส่งให้พร้อมเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะก่อนหน้าที่ลมเหนือจะมานั่งด้วย ดูท่าทางคนตัวเล็กไม่น่าจะอิ่มง่ายๆ จนคอปเตอร์คิดว่าคงได้สั่งเมนูเพิ่ม

“หนูพลอยอิ่มแล้วค่ะพี่เตอร์”

“ป้าโฉมรู้รึเปล่าว่าลูกสาวสุดที่รักมาทานข้าวกับหนุ่มๆ อย่างสนุกสนานโดยไม่ได้อยู่ในมหาลัย” พลอยมุกได้แต่เม้มปากก้มหน้า เมื่อโดนคนตรงหน้าเอ่ยถากถางอย่างประชดโดยเอาชื่อของแม่เธอมาอ้าง