“ทำไมหน้าซีดแบบนี้ละลูก”ลมเหนือที่เห็นสีหน้าของผู้เป็นที่เอ่ยอย่างตกใจ รีบโอบคนตัวเล็กให้หันหน้ามาหาด้วยความเร็ว เม็ดเหงื่อที่ขึ้นประปรายตามกรอบหน้าทำให้ลมเหนือตกใจไม่แพ้ผู้เป็นแม่เช่นกัน
“ไข้ขึ้นอีกหรอ”ลมเหนือรีบใช้หลังมืออังที่หน้าผากมนพลางประคองกอดร่างเล็กให้นอนลงบนโซฟานุ่ม มือหนาสอดเข้าไปในตัวเสื้อนักศึกษาปลดตะขอบราเพื่อให้เธอหายใจได้สะดวกขึ้น ส่วนคุณหญิงพริ้มรีบยื่นผ้าเย็นที่สะอาดให้ลูกชายได้ซับเช็ดเม็ดเหงื่อตามใบหน้านวลที่มันซีดเซียวจนน่ากลัว
“ดีขึ้นไหมหายใจสะดวกขึ้นรึเปล่า#ลมเหนือที่ใจคอไม่ดีเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ตาคมจ้องมองคนตรงหน้าอย่างใจพะวง
“เราสองคนอย่าหมั้นกันได้ไหมคะอย่าทำแบบนั้นเพราะพี่เหนือไม่ได้รักหนู” ดวงตาเศร้าฉายแววความเจ็บปวดให้อีกฝ้ายได้รับรู้ เธอไม่อยากให้ลมเหนือรับผิดชอบไม่อยากให้คนที่เธอรักรู้สึกอึดอัดและรู้สึกรังเกียจเธอไปมากกว่านี้ ลมเหนือไล่มองใบหน้าจิ้มลิ้มด้
