“มี…แต่ต้องให้ฉันเป็นคนเปลี่ยนให้ เธอโอเครึเปล่า”เมื่อจบประโยคของหมาจิ้งจอก พลอยมุกได้แต่ก้มหน้าก้มตาอย่างไม่เอ่ยตอบ จนลมเหนือก้มลงกดจูบที่ปากบางอีกครั้งอย่างหนักพร้อมลูบผมคนตัวเล็กอย่างยกยิ้ม
ลมเหนือที่เดินเข้าไปในห้องชั่วอึดใจ เดินออกมาพร้อมเสื้อยืดสีดำไซส์ปกติแต่มันไม่ปกติสำหรับคนตัวเล็กออกจะใหญ่โคร่งไปเสียด้วยซ้ำ ลมเหนือตวัดตัวเสื้อพาดวางไว้บนบ่ากว้างสายตามืดลึกจ้องมองมาหาคนตัวเล็กยากที่จะคาดเดา
“เอ่อ! นะ…หนูพลอยไม่ใส่แล้วค่ะ สะ…เสื้อน่าจะใกล้แห้งแล้ว”เสียงใสที่บังคับไม่ให้สั่นแต่มันกลับสั่นอย่างที่ใจบังคับไม่ได้ ขืนปล่อยตัวปล่อยใจแบบนี้มีหวังเธอโดนกินรวบทั้งตัวแน่ๆ ก็ท่าทางของคนตรงหน้าตอนนี้ยังกับราชสีห์พร้อมตะครุบเหยื่อยังไงยังงั้น หื้ย! เห็นแล้วกลัวพลอยมุกพลางคิดในใจอย่างหวาดหวั่น
“อ๊ะ!”
ขณะที่อีกคนกำลังใช้ความคิด ร่างแกร่งก็ไม่ปล่อยให้หัวสมองอันน้อยนิดได้เสียเวลาคิด จึงรีบช้อนก
