อลิซยืนมองร่างกายตัวเองผ่านกระจกเงาบานใหญ่ภายในห้องพักของจามาลด้วยความหนักใจ เพราะตอนนี้เสื้อผ้าที่หล่อนกำลังสวมใส่อยู่มันเป็นของจามาลซะทุกชิ้น ตั้งแต่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นที่ตัวใหญ่กว่าหล่อนหลายเท่า
“คนบ้า... แล้วอย่างนี้ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ”
หญิงสาวก้มลงมองอาภรณ์ที่ขาดวิ่นของตัวเอง แล้วก็ถอนใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า สภาพของหล่อนที่กระจกเงาสะท้อนออกมาในยามนี้ยังไม่ผิดจากอีตัวที่ถูกรุมโทรมมาเลยแม้แต่นิดเดียว ก็เพราะ จามาลนั่นแหละ ถ้าเขาไม่ฉีกไม่ทึ้งเสื้อผ้าของหล่อนจนขาดใส่ไม่ได้แบบนี้ หล่อนก็คงไม่ต้องมานั่งถอนใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้หรอก
แต่หล่อนต้องกลับบ้าน... เพราะมั่นใจว่าป่านนี้จามาลน่าจะเผ่นกลับไปที่นั่นแล้ว หล่อนจะต้องตามติดเขาทุกฝีก้าว แล้วดูสิว่าทำถึงขนาดนี้แล้วยังจะหนีหล่อนได้อีกหรือเปล่า
“สักวันคุณก็ต้องรักฉัน...”
สาวน้อยคิดอย่างมุ่งมั่น จากนั้นก็รีบก้าวออกไปจากห้อ
