รับสมอ้างส่งๆ ไปอย่างนั้นแหละ ทั้งๆ ที่ภายในหัวใจจริงๆ แล้วหล่อนไม่เคยคิดอย่างให้เขาตายเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามอยากมีเขาอยู่ในอ้อมแขนชั่วนิรันดร์เลยต่างหาก แต่ก็พูดไม่ได้... อยู่ต่อหน้าจามาลทีไรหล่อนไม่สามารถผลิตคำพูดดีๆ ได้เลยแม้แต่คำเดียว ไม่รู้เป็นบ้าอะไรเหมือนกัน
“ว่าแต่คุณทำไมต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย ที่บ้านของฉันมันไม่สะดวกพอสำหรับคุณหรือไง”
ยิ่งเจ้าหล่อนเดินเข้ามาใกล้เท่าไหร่ บางส่วนของกายหนุ่มก็ยังตื่นตัว จามาลพยายามควบคุมตัวเอง พยายามสั่งตัวเองอย่างบ้าคลั่งว่าอย่าได้ใส่ใจผู้หญิงตรงหน้าอีก แต่... มันลำบากเหลือเกิน ในเมื่ออลิซช่างเย้ายวนและหอมหวานแบบนี้
“ผมอยากได้ความเป็นส่วนตัว...”
“แล้วที่บ้านของฉันคุณไม่เป็นส่วนตัวตรงไหน...”
ถามไปเดินเข้าหาไป จนในที่สุดก็มาหยุดตรงหน้าของเขา กลิ่นไอแห่งความสมบูรณ์แบบของจามาลโชยเข้ามาในจมูกและมันก็ทำให้หล่อนมึนเมา อยากจะกระโดดเข้าไปซบอกกว้างๆ ที่
