สองวันเต็ม ๆ ค่ะทีฉันใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาลโดยมีคาถากับแม่เฝ้าอยู่ไม่ห่าง ส่วนพ่อกับป๊าท่านต้องเข้าบริษัท และตอนนี้ฉันกลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้วนะคะ
“พี่จะเอายังไงต่ออะ” คาถาเอ่ยเมื่อเห็นฉันเอาแต่เงียบ
“ไม่รู้เหมือนกัน” ฉันตอบออกไปตามความรู้สึกตอนนี้ของตัวเอง
ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าควรทำยังไงต่อทุกอย่างมันหยุดนิ่งไปหมด ที่ผ่านมาพี่ตินเขาคือส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน แต่ตอนนี้เขาก็มีอีกส่วนหนึ่งในชีวิตเพิ่มมาด้วยเช่นกัน
“เพราะพี่รักเขา”
“รักสิ เขาเป็นทุกอย่างในชีวิตพี่มาตลอดเลยนะ” ฉันไม่ปฏิเสธหรอกนะว่ายังรักอยู่แต่ถ้าจะยอมอยู่กันสามคนผัวเมียฉันทำไม่ได้หรอก ชีวิตคู่มันต้องมีแค่สองคนไหมอะ มันควรจะเป็นสามคนพ่อแม่ลูกสิ ไม่ใช่สามคนผัวเมียแบบนี้
“แม่คะ ทำไมแม่ถึงตัดสินใจอยู่ร่วมกันสามคนล่ะคะ” ฉันถามเพราะอยากรู้ความรู้สึกไม่ได้มีเจตนาตำหนิหรือดูถูกการตัดสินใจของใครแต่อย่างใด
“...” แม่เงียบไม่มีคำตอ
