“แผลมดกัดบ้าอะไร!”
เขาตะคอกเสียงขุ่นเมื่อเห็นรอยช้ำที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้ม
“ก็ตัวเล็กกลัวพี่จุนเป็นห่วงนี่นา...” ฉันตอบเสียงกระท่อนกระแท่น เบนสายตาหลบเพราะสภาพในตอนนี้มันน่าอายเกินไป มีอย่างที่ไหนมาจับฉันนอนราบบนโซฟาแล้วถกกระโปรงขึ้นมาแบบนี้ เขาเห็นกางเกงในของฉันอีกแล้วอ่ะ แม้ว่าครั้งแรกที่เราเจอกันฉันจะอยู่สภาพแบบนี้ก็เถอะ แต่มันไม่เหมือนกันนะ!“อะ เอากระโปรงลงได้แล้ว”
“แบบนั้นยิ่งต้องบอก” พี่จุนไม่สน “อย่ามาทำเก่ง” ก่อนจะดุฉันอย่างเอาจริงเอาจัง
“ตัวเล็กขอโทษ”
“อย่ามาทำเสียงแบบนั้นนะ” พี่จุนดุฉันหนักกว่าเดิมอีก ทำไมเขาเข้าใจยากแบบนี้ล่ะ
“ก็ตัวเล็กขอโทษอ่า... อือ” เอ่ยไม่ทันจบประโยคดี พี่จุนก็โน้มหน้าเข้ามาเพื่อจูบฉันซะแล้ว เรียวปากที่ร้อนเหมือนไฟและคลาคล่ำไปด้วยเลือดทำให้ฉันหลับตาปี๋ น่าแปลกที่ครั้งนี้ฉันไม่ต่อต้านหรือผลักไส แต่ก็ไม่ชินและหวาดกลัวทุกครั้งที่เขาจู่โจมด้วยส
