“อีกไม่นานคุณรดาก็จะรู้เองนั่นแหละค่ะ ฉันพูดตอนนี้ไม่ได้หรอก ขืนพูดไปโดนเล่นงานตายแน่...”
รดารักษ์ยกมือขึ้นเกาศีรษะตัวเองด้วยความมึนงง สับสนไปหมดว่าตัวเองขึ้นมานอนบนเตียงส่วนตัวของราฟาลได้ยังไงกัน สงสัยหล่อนคงร้องไห้จนเผลอหลับไปแล้วก็เดินละเมอขึ้นมานอนบนเตียงเองแน่ๆ เลย ดีนะ... ที่ราฟาลไม่ได้เข้ามาในห้องตอนนี้ ไม่อย่างนั้นหล่อนจะต้องถูกขยี้เละยิ่งกว่าโจ๊กแน่ๆ คิดถึงตอนนี้ก็อดขนลุกกับพายุอารมณ์ของพ่อเทพบุตรมารไม่ได้ ผู้ชายอะไรร้ายกาจยิ่งกว่าอสูรบวกจอมมารซะอีก
“เอ่อ แล้วนั่น...”
โซลีน่าก้มมองตะกร้าสานในมือตัวเอง ก่อนจะหันไปยิ้มให้สาวน้อยคนสวย “เสื้อผ้าของคุณรดานั่นแหละค่ะ...”
พูดจบก็หันกลับไปจัดการเก็บชุดสวยๆ เหล่านั้นเข้าตู้เสื้อผ้าแบบฝังผนังสีเข้มต่ออีกครั้ง แต่แม่สาวน้อยที่ตำแหน่งเป็นแค่สาวใช้แต่หน้าตายิ่งกว่านางงามจักรวาลก็ยังยิงคำถามใส่ไม่หยุด
“ของรดา...? รดาไม่ได้สั่งนะคะ”
โซล
