“เออ แล้วจะทำไม กูไม่จำเป็นต้องโกหกโว้ย” ขุนเขาตวาด
แก้วกับจ้อนกลอกตา เขาเชื่อว่าเจ้านายพูดจริง แต่คนอย่างขุนเขาไม่เคยมีเพื่อนที่เป็นเพศหญิง หากขุนเขากับคริษฐารู้จักกัน มันต้องเกินคำว่าเพื่อนอย่างแน่นอน
“เสียดายเนอะไอ้แก้ว คนดีๆ อย่างคุณริด ไม่ควรมาเปลืองตัวกับนายเลย” จ้อนบ่นพึมพำ
“กูได้ยินนะไอ้จ้อน” ขุนเขาตะคอก
“ไปเถอะว่ะ นอกจากหิวข้าวแล้ว กูคิดว่านายน่าจะของขาดด้วย ตาขวางแบบนี้สงสัยจะมันจุกอก” แก้วพูดประชด แอบชำเลืองมองคริษฐาด้วยความเสียดาย
“พวกมึงอยากเจ็บตัวเรอะ!!” ขุนเขาตะโกนตามหลัง
แต่สองหนุ่มวิ่งตัวปลิวหายไปจากสายตาแล้ว ขุนเขาเดินกลับมาที่เดิม เขาก้มมองอกเสื้อแล้วก็เบ้ปาก กลิ่นเหม็นเปรี้ยวชวนอาเจียนโชยเข้าจมูก เขาไขว้แขนถอดเสื้อโยนไว้มุมห้อง แล้วก็เดินเปลือยอกเข้าไปในห้องน้ำ เขาควรกำจัดกลิ่นเหม็นๆ นี่ออกไปจากตัวสักที
แพขนตาขยับ ก่อนเปลือกตาจะเปิด สิ่งแรกที่คริษฐาเห็นคือฝ้าเพดา
