ลักษณาขยับพลิกตัวไปมาบนเตียงกว้างของตัวเอง เธอนอนไม่หลับเพราะไม่มีคนตัวโตนอนซ้อนกอดอยู่ข้างหลัง จนต้องเปิดไฟออกไปนั่งดูโทรทัศน์ข้างนอกห้อง และหาอะไรทำ มองโทรศัพท์แต่ก็ไม่กล้ากดโทร.ไปว่าทำไมวันนี้เขาถึงไม่มาหาตน เพราะทุก ๆ วันเขาจะมาค้างด้วย แม้เธอจะไม่ยินดีเปิดห้องให้ แต่เขาก็ร้องโวยวายหน้าห้องจนห้องข้าง ๆ ออกมาด่าเธอจนต้องยอมให้เขาเข้ามาเอาเปรียบในห้องได้ แต่วันนี้เขากลับเงียบหาย หายไปทั้งวัน
“ทำไมฮันนี่ต้องคิดถึงพี่ลวงด้วย” เธอบ่นกับตัวเองพร้อมกับน้ำตาอาบคลอดวงตาสวย เมื่อคิดว่าตอนนี้เขาเบื่อและไปนอนกกกอดกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเองก็ยิ่งทำให้เจ็บปวดหัวใจ
“โทร.หาพี่รักดีกว่า” ลักษณาเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วกลับมานั่งลงบนโซฟาหน้าโทรทัศน์แล้วกดต่อสายหาพี่ชายอย่างใจร้อน โดยไม่สนใจว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว
“พี่รัก รับสายสิคะ ทำไมไม่รับสักที” หล่อนบ่นเมื่อรอสายนานป
