ลวงร้อยตื่นแต่เช้ามานั่งมองร่างเปลือยเปล่าที่นอนทอดร่างอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง จะว่าไป เขาเมกเลิฟกับลักษณาจนหล่อนหลับไปนั่นแหละ เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยให้กับความสำเร็จของตัวเอง และความรู้สึกตอนนี้มันหลากหลายเหลือเกิน ตีกันวุ่นวายไปหมด จนเขาไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเขารู้สึกยังไงกับคนตัวเล็กกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ คือเขาไม่ได้รักเธอ ใช่ เขาไม่ได้รักเธอ แต่ทำไมแค่คิดว่า อีกไม่นานร่างสวย ๆ หอม ๆ นุ่มนิ่มของลักษณาจะตกไปเป็นของลมกรด เขาถึงหงุดหงิด
“ฮันนี่พี่จะกลับแล้วนะ” เขาดินไปนั่งข้าง ๆ คนนอนหลับบนเตียงพร้อมเขย่าไหล่ปลุก
“อือ! จานอน” เธอปัดมือใหญ่ออกแล้วขดตัวกระชับผ้าห่มที่ห่มตัวเองแน่นกว่าเดิม
“ขี้เซาจริง ๆ น้องไอ้รักเนี่ย อืม!” พูดจบก็ก้มลงจูบไหล่มนที่มีรอยแดงช้ำจากฝีมือตน
“อือ! อย่ากวน” ลักษณาขยับตัวถอยหนีเมื่อถูกรบกวนเวลานอน
“ผัวจะกลับ ไม่คิดจะตื่นมาส่งหน่อยเหรอ” สิ้นเสียงทุ้มห้าวที่กระซิบข้างห
