ดึกดื่นค่อนคืน ลวงร้อยไม่ได้กลับบ้านหรือกลับคอนโดฯ ของตัวเอง ชายหนุ่มมาดักรอลักษณาที่ล็อบบีคอนโดฯ ของหญิงสาวพร้อมกับความกรุ่นโกรธขุ่นเคืองในอกที่มันลุกโชนไม่ยอมมอดดับลง ยิ่งตอนนี้ดึกมากแล้ว สาวเจ้ายังไม่กลับมา เขายิ่งโกรธ สันกรามแกร่งปูดโปน สองมือกำแน่นอย่างอดทนรอ แล้วไม่นาน การรอคอยก็สิ้นสุดลงเมื่อร่างเล็กดินเข้ามาในคอนโดฯ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก้าวยาว ๆ ไปหาเจ้าหล่อนทันที
“มีความสุขจริงนะ”
ร่างน้อยสะดุ้งหันไปยังต้นเสียงเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนที่ไม่อยากเจอ
“พี่ลวง”
“ใช่! ผัวเธอไงล่ะ ทำไมกลับดึก” พูดพร้อมกับฉวยข้อมือเล็กดึงลากเดินตามตนไปยังลิฟต์โดยสาร ไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองและเจ้าของข้อมือเล็กจะดิ้นขืนตัวเองไว้ แต่แรงมดหรือจะสู้แรงช้างแรงม้าอย่างเขาได้
“ปล่อยฮันนี่นะพี่ลวง”
“ขึ้นไปคุยกันบนห้อง” เขาไม่ยอมปล่อยมือเล็กแถมยังบีบกำข้อมือเล็กแน่นกว่าเดิม มืออีกข้างท
