Chapter 2 ช่วยด้วยคร้าบบ! หลานผมหาย (2)
1126 คำ
Chapter 2
ช่วยด้วยคร้าบบ! หลานผมหาย (2)
เมื่อจบการแสดงของแมวน้ำแสนรู้แล้ว นาวีก็ถูกหลานชายรบเร้าให้พาไปขลุกอยู่ที่โซนช้างก่อนกลับบ้าน เนื่องจากหลานชายของเขาชื่นชอบช้างเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะตั้งแต่ยังเล็กคุณพ่อชอบพาไปที่สถานสงเคราะห์สัตว์อยู่บ่อยๆ เด็กจึงคลุกคลีอยู่กับช้างมาจนผูกพันกันไปโดยปริยาย
ญาตาวีซึ่งนั่งรอเพื่อนอยู่แถวนั้นได้เหลือบไปเห็นเข้าโดยบังเอิญ หญิงสาวจับจ้องนาวีอย่างสนใจเพราะเขาดูโดดเด่นมาแต่ไกล แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กหน้าคุ้นตาเดินตามหลังกันมาต้อยๆ
“เจ้าเด็กปากจัดนี่นะ เจอตัวพ่อเด็กล่ะ อย่างนี้ต้องเอาคืน”
เพียงเห็นชายหนุ่มที่เธอกำลังจับจ้องจูงมือเด็กที่ปะทะคารมกันเมื่อตอนกลางวัน เธอจึงแน่ใจทันทีว่าไม่ผิดตัวอย่างแน่นอน
“ไอศกรีมมั้ย จะได้อารมณ์เย็นๆ” เพื่อนของญาตาวียื่นไอศครีมส่งมาให้ หญิงสาวรับมาถือเอาไว้ทั้งๆ ที่ไม่อยากทาน
"เดี๋ยวฉันมานะ"
หญิงสาวหันไปบอกเพื่อน พลางลุกพรวดขึ้นแล้วเดินถือไอศกรีมตรงไปยังนาวี
“เมื่อตอนกลางวัน ลูกคุณว่าฉันไม่มีมารยาทแล้วก็ว่าฉันเป็นป้า ขอโทษแทนเด็กเดี๋ยวนี้”
นาวีหันไปมองทางเจ้าของเสียงขึงขังจริงจัง ก่อนทำหน้างงเล็กน้อย เมื่อหญิงสาวตรงหน้าเปิดประเด็นออกมาโดยไม่อารัมภบทก่อน
“เดี๋ยวครับคุณ มาอารมณ์ไหนกันครับ เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า”
“ไม่รู้จัก แต่อยากให้ขอโทษ ในฐานะที่คุณเป็นพ่อเด็กปากจัดคนนี้” ญาตาวียังคงยืนยันเจตนาเดิม พร้อมกับมองหน้าหนูน้อยที่ยืนส่งยิ้มแหยๆ มาให้คุณป้าหน้าแปลกที่เจอกันตอนกลางวัน
“เรย์ครับ หนูไปว่าอะไรคุณป้าเขาครับ ถึงได้ตามมาอาฆาตหนูถึงตรงนี้”
คำว่าป้าที่อีกฝ่ายตอกย้ำ ทำให้ญาตาวีถึงกับยอมไม่ได้
“หยาบคายอย่างที่สุด ใครใช้ให้เรียกฉันว่าป้า พอกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย ฉันยังไม่แก่นะ”
“อ้าว ผมเข้าใจผิดหรือครับ ก็คุณแต่งหน้าจัดจนดูแก่เกินอายุ ผมก็นึกว่าคุณอายุมากกว่าผมเสียอีก”
“ว่าคนอื่นน่ะ ดูสารรูปตัวเองเสียก่อน ไร้รสนิยมที่สุด เหอะ”
“ถ้าหากมีรสนิยมแล้วต้องมีสภาพแบบคุณ ผมยอมเชยดีกว่า ไปครับเรย์ ไปให้ห่างจากคนมีรสนิยมกันเถอะ”
ชายหนุ่มดึงมือหลานชายเพื่อที่จะเดินเลี่ยงออกไปจากตรงนี้ เพราะไม่อยากทะเลาะกับคนแปลกหน้าให้เรื่องยาว
“เรย์อยากกินไอติมแบบคุณป้า” หนูน้อยกอดแขนเขาไว้อีกครั้ง พลางมองไปยังถ้วยไอศครีมที่อยู่ในมือของญาตาวี
“โอ๊ะโอ มองตาคนอื่นกินไม่ดีนะคะหนูน้อย คุณพ่อไม่สั่งไม่สอนหรือคะ”
หญิงสาวได้ที จึงย้อนให้เพื่อหวังเหน็บพ่อเด็ก ก่อนที่เธอจะตักไอศกรีมขึ้นมาคำหนึ่งแล้วทำท่ากินอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่นาวีซึ่งไม่รู้ในเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น ถึงกับคิดอย่างตลกขบขันกับอาการหญิงสาวตรงหน้าว่าคนอะไรมาหาเรื่องแม้กระทั่งเด็ก
‘อยากว่าอะไรก็ว่าไป ใครเป็นพ่อเด็กตัวจริงก็รับไปละกัน’
นาวียังคงยืนนิ่ง เขาคิดในใจอย่างไม่สะทกสะท้านเพราะถึงอย่างก็ไม่ใช่พ่อเด็กอยู่แล้ว ป่านนี้คนที่กำลังอยู่อีกซีกโลกหนึ่งคงมีสะดุ้งกันบ้างล่ะ คิดแล้วอดที่จะลอบยิ้มออกมาไม่ได้
“คุณพ่อบอกว่า ยืนกินก็มารยาทไม่ดีด้วยค้าบ คุณป้า”
ญาตาวีหุบยิ้มในทันใด ก่อนเปลี่ยนมาเม้มปากแน่นเพื่อข่มอารมณ์โกรธที่ถูกเด็กยอกย้อน ด้านนาวีถึงกับกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ได้
“ไปครับคุณลูก ก่อนที่ระเบิดจะลง คุณป้าเขาหน้าแดงแล้ว”
ชายหนุ่มก้มหน้าลงไปพูดกับหลานชายโดยที่เขานึกสนุกสวมรอยเป็นพ่อเด็ก ก่อนจูงมือพากันเดินออกไปทันที ญาตาวีมองตามไปอย่างหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้
"หน้าตาก็ดี แต่กวนโอ๊ยที่สุด อย่าให้เจออีกก็แล้วกัน"
+++++
ก่อนจะกลับบ้านนาวีแวะร้านค้าซื้อไส้กรอกกับนมให้หลานเพื่อให้ไปทานบนรถ ในขณะที่กำลังยืนรอไส้กรอกอยู่นั้น เมื่อเห็นแม่ค้าเป็นสาวหน้าตาดี ชายหนุ่มจึงอดที่จะขายขนมจีบไม่ได้
“ขยันดีนะครับ”
แม่ค้าสาวที่กำลังวุ่นอยู่กับการอบไส้กรอกเหลือบตามองลูกค้าหนุ่มแวบหนึ่ง ก่อนหลบสายตาหนีแล้วยิ้มเอียงอาย แต่ยังคงไม่พูดอะไร
“ไม่มีคนมาช่วยขายหรือครับ”
นาวียังคงถามไปเรื่อย ในขณะที่หลานชายของเขาเดินสำรวจบริเวณนั้นตามประสาเด็กซนที่อยู่นิ่งเฉยนานๆ ไม่ได้ ในขณะที่คุณลุงก็มัวแต่ชวนสาวคุย
“แสดงว่ายังโสด สนใจรับเลี้ยงเด็กและพ่อเด็กไหมครับ บังเอิญแม่เค้าทิ้งไปตั้งแต่เล็กน่ะครับ นี่ไง อะ…อ้าว”
แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องแปลกใจ เมื่อไม่เห็นหลานชายยืนอยู่บริเวณนั้น
“เห็นเด็กมั้ยครับคุณ ที่ยืนอยู่ตรงนี้”
นาวีเอ่ยถามแม่ค้า พลางชี้ไปยังจุดที่หลานชายยืนอยู่เมื่อ
สักครู่ ชายหนุ่มเหลียวมองไปรอบกาย แต่ไม่เห็นแม้เงาของร่างคุ้นตา
“เห็นค่ะ แต่ไม่ได้มองว่าเดินออกไปตอนไหน”
คราวนี้แม่ค้ายอมพูดออกมา ด้วยเธอเองก็เห็นเด็กอยู่เหมือนกัน แต่เพราะมัวเอียงอายที่ถูกจีบซึ่งๆ หน้า จึงไม่ได้มองว่าเด็กเดินไปทางไหน และหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“อ้าว งานเข้าล่ะ ฝากไว้ก่อนนะครับเดี๋ยวผมย้อนมา”
นาวียื่นถุงไส้กรอกฝากแม่ค้าเอาไว้ ก่อนกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากบริเวณนั้น สายตาก็พยายามสอดส่ายหาหลานชายจอมซนไปพร้อมกัน
“บรรลัยแล้วเรา ถ้าเรย์เป็นอะไรไปพ่อมันเอาตายแน่”
นาวีเริ่มใจคอไม่ดี ขณะเดินตามหาหลานไปทั่วบริเวณ
“ไปซนที่ไหนกันนะเรย์ อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย”
ชายหนุ่มคิดไปถึงแก็งค์ลักเด็ก ถ้าหลานชายสุดที่รักถูกจับไปอย่างที่คิดเอาไว้เขาคงเป็นลมก่อนใครทั้งหมด ชายหนุ่มคิดขณะตัดสินใจเดินย้อนกลับไปยังทางเดิมที่เดินออกมาเมื่อสักครู่
- ผู้เขียน
