ร่างสูงเปิดประตูห้องน้ำเดินออกมาหยุดอยู่ตรงปลายเตียงด้วยรอยแห่งความสุข เมื่อสายตาจับจ้องมองดูร่างบางระหงที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงนอนแสนนุ่มของเขา ใบหน้างามดูอ่อนโยน ไร้เดียงสาในยามนอนหลับแต่หากเป็นยามตื่นใบหน้างามนี้จะบึ้งตึง หงิกงอทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา แล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาเช็ดผมที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำอย่างเบามือแต่สายตายังคงจับจ้องมองร่างบางระหงอยู่บนเตียงอย่างอ่อนโยน ก่อนจะนั่งลงอย่างนุ่มนวล “เมื่อไหร่เธอถึงจะรักฉันเสียทีชนัญธิดา” น้ำเสียงทุ้มพึมพำอย่างเหนื่อยใจ เขาไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว หัวใจเต้นระรัวทุกครั้งยามได้มองเห็นรอยยิ้มและความอ่อนโยนของเธอ เขารู้แต่ว่าทุกห้องหัวใจของเขามีแต่ผู้หญิงคนนี้ เพียงแค่แรกพบสบตาเขาก็รู้แล้วว่าเธอคือคนที่เขาพยายามไขว่คว้ามาหาเนิ่นนาน
ยี่สิบนาทีต่อมาตระการก็จัดการกับเสื้อผ้าบนตัวของชนัญธิดาจนหญิงสาวเหลือแต่ตัวเปลือยเปล่า ชา
