Episode 4
1514 คำ
Episode 4
"ข้บรถไปส่งฉันที่บ้านด้วยนะ" เสียงทุ้มเข้มของบุ๊คส์เอ่ยดังหลังจากที่ฉันได้ขับรถมาส่งอลินกับอลันที่บ้านแล้ว เพราะว่าซินอี๋สั่งไว้ว่าให้ฉันพาเด็กๆไปทานข้าวข้างนอกแล้วจากนั้นก็ขับรถมาส่งที่บ้านด้วย
"ฉันจะขับไปคอนโด ส่วนนายก็เรียกแท็กซี่เอา" ฉันบอกออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ก่่อนจะพยายามไล่บุ๊คส์ให้ลงไปจากรถของฉันได้แล้ว
"โห เธอจะใจร้ายทิ้งฉันเอาไว้อย่างงี้เลยเหรอ คนอะไรสวยแต่ใจดำจัง" บุ๊คส์เอ่ยบ่นขึ้นมาทันทีพลางมองฉันอย่างน้อยใจ ฉันได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะขับรถไปที่คอนโดตัวเองทันทีและฉันก็รีบเอารถไปจอดไว้ที่โรงจอดรถ จากนั้นฉันก็รีบวิ่งเข้าคอนโดตัวเองทันทีอย่างไม่สนใจใยดีร่างสูง ถ้าเกิดว่าฉันไม่ทำแบบนี้เขาก็จะเอาแต่เถียงฉันนะสิ
"คนเราอ่ะเนอะ โคตรใจดำเลย" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยไล่หลังฉัน และฉันก็เห็นว่าเขาตามฉันเข้ามาในคอนโดด้วย แต่ดีที่ฉันรีบเข้าไปในลิฟต์และก็กดปิดมันทันที
"บ๊ายบาย หาทางกลับเอาเองนะจ๊ะพ่อหนุ่มหล่อ :'p" ฉันแลบลิ้นปริ้นตาให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายและประตูลิฟต์ก็ปิดทันที ด้วยความที่ฉันวางใจว่าเขาไม่รู้ว่าฉันอยู่ชั้นไหนห้องอะไรฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นและอัพไอจีสตอรี่ของวันนี้
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกฉันก็รีบพุ่งตรงไปที่ห้องของตัวเองเลย และเมื่อฉันเดินมาถึงหน้าห้องตัวเองก็พบคนที่แสนจะคุ้นเคย ฉันไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่หน้าห้องฉันแบบนี้ได้ แถมเขายังมาถึงก่อนฉันอีกต่างหาก ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือเขารู้ได้ไงว่าฉันอยู่ห้องไหนชั้นอะไร
"นะ...นายมาห้องฉันถูกได้ไง!!!" เสียงหวานใสของฉันเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจสุดขีด
"ช้าชะมัด ขนาดฉันเดินขึ้นบันไดนะเนี่ย ยังเร็วกว่าเธอเลย" ร่างสูงไม่ตอบคำถามของฉันเขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเร่งเร้าให้ฉันเปิดประตูสักที
"ทำไมนายรู้ห้องฉันอ่ะ ฉันไม่เคยบอกนะว่าฉันอยู่ห้องอะไร!" ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัยพลางขมวดคิ้วจ้องมองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ
"ฉันเคยได้ยินเธอคุยกับเลขาเรื่องห้องที่คอนโดอ่ะ" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยดังอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวก่อนจะรีบแย่งคีย์การ์ดจากมือของฉันไปเปิดประตูเองทันทีและเขาก็เดินเข้าไปในห้องของฉันอย่างถือวิสาสะ
"นายมันขี้เสือกจริงๆ โอ๊ย!" ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อมองบุ๊คส์ที่เข้าไปในห้องของฉันแล้ว ถ้าเกิดว่าฉันไล่เขาออกจากห้องเขาคงจะไม่ยอมแน่ๆ ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว...
"หะ...เห้ย! นี่เธอ คือแจกันทำไม " เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวั่นๆเมื่อเห็นว่าฉันถือแจกันกระเบื้องอันหนักอึ้งไว้เหนือหัวและพร้อมที่จะปาใส่เขาทันที
"นายออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันฟาดนายด้วยแจกันแน่" ฉันเอ่ยขู่แต่บุ๊คส์ทำทีไม่สนใจ และเขายังเดินรอบห้องอีกต่างหาก ที่สำคัญเขาเปิดห้องนอนของฉันออกด้วย
"กรี๊ดดดดด อย่าเดินเข้าไปนะ!" ฉันร้องห้ามออกมาก่อนจะรีบวางแจกันนั้นกลับที่เดิมและรีบตรงดิ่งเข้าไปกั้นเขาไว้ไม่ให้เดินเข้าไปในห้องนอนของฉัน แต่มันก็ไม่ทันแล้ว เขาเดินเข้าไปแล้ว และยิ่งไปกว่านั้นคือเขาเห็นสภาพห้องของฉันในตอนนี้แล้ว ฮือๆ อยากร้องไห้ออกมาดังๆชะมัด
เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เห็นสภาพห้องนอนของฉัน... มันเละตุ้มเป๊ะไปหมด เพราะฉันไม่ว่างทำความสะอาด แถมเสื้อในของฉันก็ยังโยนไว้ตรงบนเตียงอีกต่างหาก ที่สำคัญคือกางเกงในก็ยังกองอยู่ที่พื้นรวมถึงเสื้อผ้าอื่นๆด้วย และกองเอกสารก็ยังปลิวว่อนอยู่เต็มพื้น เอาเป็นว่าแทบไม่มีที่ให้เดินเข้าไปที่เตียงอ่ะ
"นายออกไปเลยนะ ฉันอาย " ฉันบอกออกมาอย่างร้องขอ แต่บุ๊คส์กลับกระตุกยิ้มที่มุมปากเหมือนเจอเรื่องที่แสนสนุกอยู่
"ไม่นึกเลยนะว่าคนสวยๆอย่างเธอจะซกมกแบบนี้" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยบอกก่อนจะท้าวเอวมองสภาพห้องที่ยับเยิน
"ฉันไม่ได้ซกมกนะ ฉันแค่ไม่ว่างทำความสะอาดเฉยๆ" ฉันบอกออกมาตามตรง ปกติฉันไม่ค่อยชอบให้แม่บ้านมาทำความสะอาดให้ เพราะฉันชอบความเป็นส่วนตัวมากกว่า แถมเวลาให้แม่บ้านทำความสะอาดทีไรของสำคัญฉันมักจะหายหรือหาไม่เจอตลอด
"ไม่นึกเลยนะว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ แล้วปกติเธอนอนไหนอ่ะ?" บุ๊คส์ขมวดคิ้วถามพลางมองรอบๆห้องฉันรวมถึงด้านนอกด้วย
"ก็นอนบนเตียงไง" ฉันบอกออกมาตามตรง ไม่ว่าสภาพแวดล้อมจะเป็นยังไง สาวโสดอย่างฉันเวลาที่เหนื่อยๆจากงานก็นอนได้หมดแหละ
"นอนพร้อมกับขยะพวกนี้อ่ะนะ!?" บุ๊คส์เอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ ฉันถึงกับคว่ำปากมองเขาทันทีเมื่อเขาเรียกเอกสารฉันว่าขยะ!
"พูดอย่างงี้นายทำความสะอาดให้ฉันเองเลยไหมละ เฮ้อ!"
"ก็เอาดิ"
"เอาจริงดิ???"
หลายชั่วโมงต่อมา...
ไม่อยากจะเชื่อว่าห้องที่เคยเละมาก่อนหน้านี้จะกลายมาเป็นห้องนอนที่แสนวิ้งวับภาพในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมง และสิ่งที่ไม่อยากจะเชื่ออีกหนึ่งอย่างก็คือบุ๊คส์ทำความสะอาดห้องนอนฉันให้ทั้งหมดรวมถึงบริเวณนอกห้องด้วย ดีจริงๆที่เขามาที่นี่ ไม่ต้องลงมือทำความสะอาดเองแล้ว!
เอ๊ะ... ถ้าฉันจ้างเขาให้มาทำความสะอาดให้ฉันบ่อยๆก็น่าจะเวิรค์อยู่นะ...
"นายนี่รักสะอาดกว่าที่คิดนะ" ฉันบอกออกมาด้วยอารมณ์ที่สบายใจก่อนจะนั่งกดโทรศัพท์ในมือเล่นไปพลาง
"ใครจะไปซกมกแบบเธอละ"
"นายสนใจมาสมัครเป็นคนใช้ฉันป่ะ รายได้ดีนะขอบอก แค่ทำความสะอาดให้ฉัน ทำข้าวให้ฉันกิน แค่นั้นก็ได้เงินละ" ฉันเอ่ยเสนอขึ้นมาเล่นๆ ร่างสูงได้แต่หัวเราะในลำคอหึหึ ฉันรู้สึกไปเองรึเปล่าว่าเสียงหัวเราะของเขามันน่ากลัว
"รู้ป่ะว่าฉันไม่เคยทำความสะอาดให้ใครแบบนี้เลย" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยบอกก่อนจะเดินมาหาฉันและเขาก็ผลักฉันลงนอนราบบนโซฟาจากนั้นเขาก็ขึ้นคร่อมฉันที่ไม่ระมัดระวังตัว
"นายขึ้นมาคร่อมฉันทำไม ออกไปเลยนะ " ฉันบอกออกมาอย่างไม่พอใจก่อนจะออกแรงผลักเขา แต่เหมือนว่าแรงอีกฝ่ายมากกว่าทำให้ไม่ขยับไปไหน
"คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะ"
"ไม่ให้ กลับบ้านนายไปเลย!" ฉันเอ่ยไล่ขึ้นมาทันที ใครจะให้ผู้ชายมานอนห้องง่ายๆละ แถมไม่ได้เป็นอะไรกันอีกด้วย ถ้าเป็นแฟนก็ว่าไปอย่าง ที่สำคัญถึงหน้าตาฉันจะดูแรงและแรดแต่ฉันก็ไม่ง่ายนะ
"ฉันอุตส่าห์ทำความสะอาดห้องนอนให้เธอนะ ไม่สนละ ฉันจะนอนที่นี่!" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอย่างเอาแต่ใจก่อนจะเดินเข้าไปห้องนอนทันทีและไม่กี่นาทีเขาก็หลับปุ๋ยอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว คนที่ไหนเขาหลับเร็วแบบหมอนี่บ้างเนี่ย หัวลงหมอนแป๊ปเดียวก็หลับแล้ว!
"เฮ้อ... นายนอนเตียงฉัน แล้วฉันจะไปนอนไหนอ่ะ? โซฟาเหรอ ไม่มีทาง!" ฉันบ่นกับตัวเองออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนจะพยายามผลักเขาลงเตียง แต่ขณะที่ฉันกำลังออกแรงผลักจู่ๆหมอนั่นก็ดึงฉันเข้าไปนอนกอด
"อื้มมมมม นุ่มจัง" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยละเมอก่อนจะกระชับอ้อมกอดฉันแน่น เขาคงคิดว่าฉันเป็นหมอนข้างแน่ๆ!
"ปล่อยฉันนะ ฮึ้ย!" ฉันได้แต่กัดฟันดังกรอดอย่างเจ้าคิดเจ้าแค้น และเมื่อพยายามดิ้นมากเท่าไหร่เขาก็กระชับอ้อมกอดแรงมากขึ้นเท่านั้นจนฉันไม่มีแรงดิ้นอีกแล้ว
เฮ้อ... อย่าบอกนะว่าคืนนี้ฉันจะต้องนอนสภาพนี้จริงๆ มันจะไปหลับลงได้ไง ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยยยยยยยย
- ผู้เขียน
