“อุ๊ย! พี่ภู! จะทำอะไรคะ?” หวันยิหวากรีดร้องสุดเสียงเมื่อโดนอุ้มขึ้นสู่อ้อมแขน เขาอุ้มเธอเดินผ่านเข้าไปยังห้องพัก แค่เห็นเตียงหญิงสาวก็ผวาสุดตัว คิดถึงเรื่องเมื่อครั้งที่ผ่านมาก็ยังเจ็บไม่หาย แม้จะมีความรู้สึกแปลกใหม่หรือมีความสุขอยู่บ้าง แต่ความเจ็บนั้นมากกว่าหลายเท่านัก
“พี่ภู!..นี่มันกลางวันอยู่นะคะ” เธอผลักเขา แต่เหมือนผลักหินผาเขากดทับเธอเอาไว้ทั้งตัวไม่ให้ดิ้นหนีไปไหนได้ สีหน้าของเธอทั้งหวาดหวั่นทั้งกลัวเกรงคนที่แรงเยอะกว่า
“ยิหวามาทำหน้าที่นี้โดยเฉพาะอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? จะดีดดิ้นทำไม” คำพูดของเขายิ่งทำให้หญิงสาวเคืองเขาหนักขึ้นไปอีก เธอไม่ใช่เขานี่นา จะได้ทำใจยอมมีอะไร ด้วยได้ง่ายๆ แบบไม่ต้องคิดอะไร
“ยิหวายังเจ็บไม่หายเลยนะพี่ภู”
“ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วยังไม่หายอีกเหรอจ๊ะ” เขาไม่แน่ใจว่าเธอจะกลัวอะไรหนักหนา หวันยิหวาหวีดร้องเสียงหลงเมื่อร่างบางโดนกดทับลงบนที่นอนหนานุ่ม เธอผวา
