“แม่ค่ะ!..เรือนเฟื่องฟ้า แม่อยู่กับพ่อเลี้ยงแสนคำที่นี่ใช่ไหมคะ?” หวันยิหวาเริ่มจำได้ขึ้นมาเพราะตอนเด็ก ๆ ก็มาวิ่งเล่นที่นี่ประจำ
“ใช่แล้วลูก ตอนเด็ก ๆ หนูก็เคยอยู่ที่นี่แต่หนูอาจจะจำไม่ได้ พ่อเลี้ยงปรับปรุงไปเยอะมาก เมื่อก่อนเป็นแค่เรือนไม้สองชั้นธรรมดา แต่ตอนนี้ต่อเติมออกไปเยอะ
“แล้วนายเอียดทำไมไม่บอกหนูแต่แรกว่าแม่ก็อยู่ที่นี่”
“แม่ก็ไม่รู้สิ?” ดวงใจไม่รู้จักบอกหวันยิหวายังไง เขารับปากกับภูดิศไปเสียแล้ว แต่ถ้าเลยกำหนดแล้วลูกเลี้ยงเธอยังจะโกหกต่อไปอีก ดวงใจก็ไม่มีความจำเป็นต้องช่วยโกหกอีกต่อไป
“เออ!...แม่ แล้วเมื่อไหร่ลูกชายพ่อเลี้ยงเขาจะกลับมาล่ะคะ”
“หนูถามถึงเขาทำไมเหรอ?”
“ก็ถ้าเขามาหนูก็จะได้เริ่มงานสักทีค่ะ ไม่อยากอยู่นั่ง ๆ นอนเป็นภาระใคร”
“ไม่เกินวันสองวันนี้เขาก็ต้องกลับมา หนูใจเย็น ๆ นะ”
“แม่พอจะมีรูปเขาไหมคะ?”
“หนูจะเอาไปทำเหรอลูก?”
“ก็หนูอาจต้องทำงานอยู่ที่นี่ ก็ต้องร
